Tussen kwetsbaarheid en keihard pochen Tussen kwetsbaarheid en keihard pochen

Noah Milanovi is een maestro op toetsen en snaar, die doet denken aan een artiest op weg naar niveau Wouter Hamel: zelfde instrumenten, zelfde invloeden van pop en jazz, vrij zorgeloze manieren van zingen. In een mellow opener moedigt hij de luisteraar met “let go of all things that feel heavy”, maar de zenuwen lijken bij hemzelf af en toe naar boven te komen. Die nervositeit is nergens voor nodig, want hij is een technische topper met bekwame band achter zich: zonder blikken of blozen schakelt hij in het tweede nummer over op het Spaans, waarbij de drummer met drumbrush en vilten drumstok een kalme fundering legt onder een hoopvolle boodschap dat niet elk afscheid een vaarwel is.

Een groot gedeelte van de set glijdt als het ware over het trommelvlies en elke muzikant krijgt de tijd zich instrumentaal te introduceren, maar Noah blijkt niet alleen maar zalvend te kunnen zingen: we eindigen op een piek met uptempo jazz met praatzang afgewisseld met snelle, schelle stem, en nu snap je waar de connectie met filmmuziek in zijn bio vandaan komt: dit zou zo een soundtrack kunnen zijn voor een ouderwetse komedie waarin een plattelandsjongen zijn weg vindt in de grote stad. Die artiest zelf heeft ook iets meer zelfvertrouwen in zijn podiumpresence nodig, maar zal uiteindelijk wel stevig in zijn schoenen komen te staan als-ie op deze koers doorgaat.

BITTERZOET heeft in het verleden samengewerkt met Dr. Uggs, alias ons nieuwe redactielid Kian, dus je kan me vooraf al voorgenomen noemen. Gelukkig is de act ook echt goed, en maakt juist gebruik van de mankementen in de techniek om ontwapend over te komen. Verse gitarist, keytar die kaduuk gaat halverwege de set, een bassist die vervangen is door een computer, het maakt allemaal geen moer uit: het is het type zelfspottende singer-songwriter à la The Narcissist Cookbook dat hier juist bij floreert. Met de keytar klinkt het soms als Chromeo die de rizz ruilt voor oprechtheid, met samples die variëren van kerkorgel tot eigen stem op eigen stem.

Maar natuurlijk staat of valt zo’n act bij de kwaliteit van de lyrics, en die zijn niet per se poëtisch maar juist vol saillante details en observaties. De knullige kanten van het versieren waarbij de achterbank wordt ingeruild voor een bagagedrager (als vervoermiddel, niet à la ‘Kylie’ van Akcent), en de toeschouwers gaan in op de uitnodiging de middelvinger te heffen naar de nare dingen des levens. Nadat de keytar een jammerlijke dood sterft (terwijl hij vrij nieuw was) gaan we over op opgevoerde nederpop. De zanger maakt gebruik van de toegenomen bewegingsvrijheid voor groepsknuffels, ongeneerde dansmoves uit de maat, die gitarist bijvoeren met bier en als afluister een medley die a capella begint, door powerpop en folkpunk wandelt en eindigt als een voetbalchant. Hoe zuur, zout of bitter je aan het begin ook was, aan het einde van het optreden ben je in een zoete mood.

sjoerdson komt op met een vet Fakémon t-shirt dat rechtstreeks uit Pokémon Clover lijkt te komen (wij zijn niet verantwoordelijk voor de psychische schade als je deze romhack probeert), en rapt over een chiptune beat met een schare aan dames vooraan die niet onder zou doen voor Gary Oak. Opvolger ‘Wasjemening’ heeft een onverwacht heftige energie, met een lichaamstaal die doet denken aan Napoleon Dynamite, awkward maar strak (de zanger roept ons immers op recht door zee te zijn). Het gebruik van taal is magistraal, zeker een track waar je extra van kan genieten met de tekst bij de hand.

Dan volgt een disstrack op kermismelodie, waarbij de snellere secties iets te binnensmonds zijn, en dan moet de rapper van het rappe tempo even op adem komen, waarin hij vertelt dat hij ook producer is. In ‘plasticballen’ mist live de feature van Joostieboy, wat me doet afvragen hoe de artiest om zou gaan met de dynamiek van een tweede stem op de stage. Enfin, een bijtijdse boodschap over hoe moeilijk het is als consument je gedrag aan te passen met zo’n overweldigende klimaatcrisis. Gelukkig is daar afleiding met ‘wie?’, een onverschillig nummer over afwijzing, gevolgd door klassiekere rap die keihard pochend pingpongt tussen Engelse en Nederlandse teksten, en ‘morgen was te laat’, een afsluiter over uitstelgedrag die iets te persoonlijk landt gezien m’n moeite met deadlines. De meeste interne variatie qua stijlvorm naar mijn mening bij deze man, die hoge ogen gooit met zijn droogheid.

KROOS is een duo dat normaal in clubs staat, en dat voel je ook aan. Een elektronische goeroe met onderkoelde ritmes die lichtelijk clasht met de passionele praatzang - het kost even tijd om er in te komen, maar dan vinden de twee en ook het publiek elkaar. Het is geen aardschok, maar wel een vibe die ook wel te genieten valt zonder stijf te staan van de pillen (kijk mij niet boos aan, ze maken er zelf een schertsende opmerking over). Ik zou graag zien hoe ze het doen op een ecstatic dance feest, wat compleet nuchtere aangelegenheden zijn.

De zang is improvisorisch, de beats zijn een fenomeen waarbij je meditatief kan wegzweven en de techno nummers kabbelen kalmpjes in elkaar over. Soms heeft het een elegische elegantie, dan klinkt het weer kloppend op een manier die klopt, maar er voelt toch alsof er iets ontbreekt. Facebook-stalking laat zien dat er ooit een live drummer aanwezig was bij eerdere optredens, en ook heus fluitspel. Een jammerlijk ontbreken, wat aantoont dat niet elke act kan werken met minder.