Ik weet niet of ik een speciaal verknipte jeugd heb gehad, maar bij ons op de basisschool was het traditie onder de wat oudere kinderen om vunzige persiflages van kinderliedjes, pophits en intro's van kinderseries te zingen. Gelukkig is er nu een lichtpuntje, want het geeft een uitstekende basis om de verwijzingen in de teksten van Prins S. en De Geit te ontcijferen. Tekstuele juweeltjes op een sjansbare beat vormen de hoofdmaaltijd, met als apéritif de ravestijlen van Mick Mazoo, een muzikaal equivalent van molly.

Mick Mazoo

Recht in je mik

Mick Mazoo gebruikte muziek als therapie voor hij aan de echte variant begon, en zijn guitige blik zegt dat-ie het publiek dezelfde helende werking wil bezorgen vanaaf. Hij is van oorsprong dj, maar wordt nu geflankeerd door twee behaarde en besnaarde companen die al shreddend aan de redding bijdragen. In het eerste gedeelte van de set klinkt de sound nog wat rafelig, maar al snel zingt Mick met een kazige overgave die de krakkemikkige momenten stut. De frontman vliegt half hakkend heen en weer tussen pad en podiumfront, vergezeld van drummachine en gebooste bas die zo botstrelend is dat de ballonnen, die een paar bezoekers alvast voor de hoofdact hebben opgeblazen, spontaan lijken te poppen. (Een halfslachtige zoekopdracht zegt dat dit theoretisch gezien mogelijk is). 

Er wordt nog niet echt gedanst, maar het gezwam krijgt een genadeklap wanneer tijdens het nummer 'Ego' het trio een tandjeklapper bijzet (het is de track met hun eerste videoclip, dus trots is op z'n plek). De set doet af en toe trance aan, zeker met de smachtende teksten en euforische melodieën. We worden gemaand elkaar te tripsitten deze avond, waarna we weer wegdromen met etherisch electrowerk en ijle indieklanken. Met een diepe buiging en een dosis distortion verdwijnt de act van het podium, en komt het nuchtere gevoel weer tot de toeschouwers die tijdens de finale tóch nog mee hebben gedaan 

De mannen hebben nog een plannetje in de koker, zo valt te zien bij een toiletbezoek na het optreden. Er hangt een afscheurbare trits velletjes met het telefoonnummer van de band aan de muur, met de boodschap een bericht te sturen voor een verrassing. Ik kreeg geen reactie, maar met een albumrelease op komst gok ik dat het vroege toegang tot een single zal zijn. Al met al was het voorprogramma een optreden dat een gullere publiek en een later tijdstip had moeten hebben. MDMA-therapie zit alleen als laatste redmiddel in het zorgpakket, en tot die tijd is Mick Mazoo het enige beschikbare alternatief. 

Prins S. en De Geit

Een cirkelpit is ook een kringverjaardag

Prins S. en De Geit zeggen niet wat ze gaan doen, maar neem je dansschoenen mee. Waar normaal elk concert al een partijtje is, hebben een aantal fans speciaal ballonnen en hoedjes mee gezien de recente verjaardag van de zanger. Goed dat ik de bezoekers al voor de show gesproken heb, want door iets te lang lanterfanten ben ik verbannen naar het balkon. Een waarschuwing voor de felle lichtshow is op z'n plaats, want het hele gebeuren is op z'n zachtst gezegd flitsend. 

Gebaad in het groen start de setlist met 'Hoe Vier Je Iets', waarin fragmenten van verjaardagsliedjes aan flarden worden gespeeld. Nou, zo dus. Elk concert met ballonnen gaat vroeg of laat vergezeld van een volleybalsessie, maar hier gaat-ie d'r wel heel vroeg in, terwijl de prins met de paardenstaart zijn rijmende monoloog over een gestage backing beat blaat. Het voordeel van het vogelperspectief van waar ik sta, is dat de deiningen van de toeschouwers, als een wave van voor naar achter, heel mooi te bekijken zijn.

De act is met hun tweede album meer de problemen in de wereld aan de kaak gaan stellen, maar zoekt ook geitenpaadjes van gezelligheid om deze te ontduiken. Dat feestjes soms niet voor iedereen toegankelijk zijn mag blijken uit 'Gastenlijst' (ik voel me aangesproken op mijn persprivilege), een eerste hoogtepunt vol hooks en hakige dansbewegingen van de tengere zanger. De toeschouwers dansen mee in kleine bubbels van ruimte tussen het plakkerige en dichtgepakte publiek, de band zelf creeërt voor een avondje een bubbel tegen de boze buitenwereld. De volgende uitspringer is dan weer 'Stoelendans', met een dansbreak van de gitarist en natuurlijk ook de titulaire race om een zitplaats.

Één-tweetje 'Discozwemmen' en 'Warmer (Kouder)' gaat gepaard met een broeikaseffect in miniatuur in de concertzaal zelf, en 'Wat Jij Wil' is een spraakwaterval aan keuzestress waarbij de enige juiste optie losgaan is. Terugkerende fans doen een dappere poging de teksten bij te houden, en het dansen en duwen smelten samen nu de menigte comfortabel genoeg is om in elkaars vaarwater te komen. Mis ook de eerste Van Veen-verwijzing van de avond niet met een fragment uit 'Spetter Pieter Pater', de beste anime OP aller tijden. 

(Bas vertelt verder nadat je een paar foto's van Shotbyphae bekeken hebt)

Een muzikale intermezzo en kort verkleedpartijtje later keert de zanger terug met pofmouwen, en de adempauze doet plotseling de associatie op z'n plaats vallen dat de manier van rappen van de act heel dicht bij Jordy Dijkshoorn in al zijn incarnaties ligt. De spreekwoordelijke erwt onder de matrassen is dat de flow wat meer variatie kan gebruiken als je naar een langere set luistert. Tenzij op het donkere balkon mijn notitieblaadjes door mekaar zijn gegaan, lijkt de officiële setlist door mekaar te zijn geschud, dus als de rest van de recensie niet klopt met je eigen tijdsperceptie, schrijf dat dan toe aan Mandela-effect. 

Het verdere verloop van het concert gaat met linten in de lucht en een verneerlandse versie van 'God is a DJ' getiteld 'Mijn Kerk' waarbij de hoefjes omhoog moeten (als ze zouden willen zouden de heren met gemak een satanische sekte kunnen starten), het debuut van kerstsingle 'Heilige Nacht' (een pompende primeur met belletjesbeat waarvan je naar zweet gaat meuren, tevens een klacht tegen de commercie van de feestdagen) en de geitjes worden springbokken tijdens 'Ontspring De Dans', waarbij zelfs de balkongangers bouncen. De opbouw van de nummers is vaak niet zo onderscheidend, maar vooral de overgangen en afsluitende gedeeltes laten ruimte voor variatie en speelsheid. Punt van orde: 'De Duck' heeft een misplaatste boodschap dat je eendjes brood kan voeren (het is voor de beestjes het equivalent van junkfood). 

De finale is het magistrale 'Goochelaar', waarbij de beatprofessor Daniel laat zien hoe hij zijn doctoraat heeft verdiend en de teksten een tragische wending geven aan Herman van Veen's 'Tovenaar', uitmondend in een bekentenis van machteloosheid. Na deze breakdown in zowel woord als muziek over hoe de luisteraar zich gewillig laat bedriegen, is er niets toepasselijker dan doen alsof er geen toegift gaat zijn. Voordat de geitjes giftig worden doet gitarist en tweede stem Marne nog een vlugge smartlap, krijgen we eindelijk een kringverjaardag in de vorm van een cirkelpit tijdens 'Kinderboerderij' (was de introductie een Beestenboerderij-verwijzing of was dat wensdenken?) en worden de verplichte bedankjes op muziek gezet tijdens 'Bedankt Voor Het Spelen'. Voor wie de heren van een kleinkunstkant wil zien, ligt er volgend jaar een theatertour in het verschiet.