Met Bombino staat er een Grammy-genomineerde gitarist te spelen naast het Wereldmuseum. Hij heet eigenlijk Omara Moctar; zijn bijnaam is afgeleid van bambino, Italiaans voor kindje. Zijn band en hij spelen ritmische en dansbare bluesy reggae met duidelijke Afrikaanse invloeden (niet zo vreemd bij een Nigerees). Minutenlang aangehouden ritmes waarop af en toe gevarieerd of geïmproviseerd wordt, zorgen voor spelwijzen als in de jazz of Soefimystiek. In zijn solo laat Bombino horen waar hij zijn bijnaam “Sultan of Shred” aan te danken heeft. De andere drie muzikanten zijn trouwens ook uitstekend, met name drummer Corey Wilhelm, die zich én uitleeft én met metronomische precisie door blijft spelen.
Het is flink afgekoeld, de band vraagt zich af of het hier wel zomer is, maar ze spelen de toeschouwers lekker warm. Toehoorders worden deelnemers en alle afkomsten, geslachten en leeftijden dansen door elkaar, een hartverwarmend tafereel als een clip van Michael Jackson. (RvN)