Trio’s uit 010 en 020 rocken in 071 Trio’s uit 010 en 020 rocken in 071

De bandnaam van Bird Bird Bird doet denken aan The Thrashmen. Hun rock is echter een heel ander beestje, zoals we zullen horen. Al bij opkomst wordt de verwijzing naar de bandnaam duidelijk door de rode vogelveren rond de hals van frontvrouw Sanja van der Zwan. Al snel blijkt dat hier drie echte characters met uitstraling en stijl op het podium staan: Jos Platschorre, de rustige drummer met armen vol tattoos en een prachtige Raspoetinbaard, de groengeklede invalbassist Duif Akkerhuis, die een tattoo op hun rechterarm combineert met een opvallend lange rok, en gitarist/zangeres Sanja, met een metalvibe door haar witgeschminkte gezicht en vloeibare eyeliner, uitlopend in zwarte bloeddruppels.

De band bracht tot nu toe één album uit: ‘Moonlight City'. Wie daarmee verwacht dat de band die braaf als set afspeelt, vergist zich – slechts drie van de dertien songs uit hun set staan daar op. Sanja kondigt aan dat er aan het eind van de zomer een tweede album aankomt, waarschijnlijk zullen daar veel van de onbekende nummers op komen te staan.

Hun melodische rock is kan loom en verstild klinken. Er zijn a capella stukken en een canondeel van ‘Stepping Stone’ dat bijna als een spiritual klinkt, met Jos en Duif als tweede en derde stem. Bird Bird Bird geeft echter ook genoeg gas met opzwepende rocksongs. ‘Stockholm Syndrome’ doet dan weer denken aan een nummer dat Johnny Cash graag gemaakt had. Het riffje van slotnummer ‘Cold Coffee, Dead Roses’ klinkt minder melancholisch-balladesk dan op de plaat en lijkt meer op dat van ‘Do I Wanna Know’ van de Arctic Monkeys.

Sanja’s zang is fijn om naar te luisteren en doet door haar vibrato af en toe denken aan Dolores O’Riordan. Ze kan ze haar stem ook echter zo laag en rauw laten klinken als een gebarsten kruik. Tussen de nummers toont ze ons haar warme, wat verlegen glimlach. Duif staat, ondanks het haastig instuderen van de partijen, vol zelfvertrouwen op het podium; je ziet dat dit een ervaren muzikant is. Normaal bast hen in L’orne, een slowcore/noiseformatie waarmee hen al in Rotown en de Vera stond. Hun signature move is dat hen al spelend vaak op hun knieën gaat zitten, waarbij hen doordringend recht vooruit kijkt. Hun bas is lekker goed hoorbaar in het geheel; de geluidsmix is sowieso opvallend uitstekend vanavond. Om de klassieker te corrigeren: Bird Bird Bird is the word!

Labasheeda  is met zijn drieën, bijna evenveel als het aantal inwoners van het gelijknamige Ierse dorpje. De Nederlandse variant bestaat uit drummer Igor Plzak, Arne Wolfswinkel op bas en (distorted) gitaar en Saskia van der Giessen als zangeres, violist en gitarist. De artpunk van Labasheeda gaat richting noise/post-punk, of zelfs klassiek, met een walsje in ‘Volatile’ waar het publiek op stijldanst. Het daaropvolgende ‘Closure’ spelen ze opzwepender en meer als alt-rock dan op de plaat. Het rollende riffje klinkt alsof het van de Smashing Pumpkins had kunnen komen, en het donkere slotakkoord herinnert aan post-rockband Downriver Dead Men Go.  Bij de vele opzwepende momenten slaagt Labasheeda erin de agressie van punk over te brengen.

Hun set is een dwarsdoorsnede van hun werk. Ze spelen veel van hun gelauwerde, recentste album ‘Blueprints’, maar er is ook ouder werk: van twee albums 2018, een single uit 2012 (‘Live Spots’) en ‘My City Your HomeTown’ staat op ‘Charity Box’ (2006). Het slotnummer is ‘Moon Over Marin’, een cover van de hardcore punkgrootmeesters van The Dead Kennedys.

Zowel Igor als Arne zijn onverstoorbaar, maar waar de drummer duidelijk aan staat voor impulsen van buiten, lijkt er bij de bassist eerder sprake van introspectie voor de vierde wand. Het werkt in ieder geval prima: hij is technisch sterk en zijn bas gromt van de lekkere baslijnen. Als Saskia later haar gitaarstemming verandert, grijpt Arne onverwacht zijn moment: “Nu het toch zo rustig is: Saskia is jarig vandaag!” Zijn frontvrouw: “Daar zouden we het toch niet over hebben?!” Saskia speelt bij drie nummers op haar viool en laat maar weer horen dat viool qua intensiteit prima samengaat met hardrock.

Het is mooi om te zien dat de bands, ondanks de verschillen in genre, elkaars muziek waarderen; de leden van Bird Bird Bird gaan vooraan los op de artpunk. Ook de rest van het publiek maakt er een feestje van; Saskia hoeft de slingers niet in haar eentje op te hangen, dat doen we met z'n allen.