3voor12 Leiden Clubavond #23 3voor12 Leiden Clubavond #23

5th-Wave is een zevenkoppig ensemble, die het deze avond met zes lui moet doen. De band organiseert het schrijfproces van hun nummers strikt democratisch, zodat geen enkele muzikant een ondergeschoven kindje wordt, weten ze te vertellen. Met zeven (of zes) leden weten ze ook altijd veel publiek naar gigs te slepen, en de fans komen met bosjes naar voren tijdens het openingsnummer ‘The Trees’. Vervolgnummer ‘Fool And Fish’ fileert op schone wijze de grindset in de moderne maatschappij, en daarna schieten de schijnwerpers van frontman naar tweede stem voor ‘Sin of Choice’. Een voorstelrondje van de muzikanten krijgt jolige reacties van de toeschouwers.

Ondanks het grote aantal koppen specialiseert ook nog eens niet elk bandlid zich in één instrument, dus moet er af en toe wat gewisseld en gestemd worden, maar dan komt er een tandje en laagje bij tijdens ‘Let It Go’. ‘Golden Days’ en ‘Let This All Be A Memory’ vormen een snoezige intermezzo, en vooral de zachte piano en tedere zang van die laatste doet je wensen dat je nog met aanstekers mocht zwaaien in binnenruimtes. Ook de golvende gitaar bij de oudere track ‘Pandora Bay’ mag niet ontbreken, en slotstuk ‘Strange George’ doet het publiek meeklappen met vreemde eenden. Een EP is in aantocht, en tot die tijd stemt deze milde set tot een strandvakantie met een goed boek.

LOEN weet hoe je als artiest uit hartenzeer inspiratie kan halen, en sommige van die levenslessen moet je echt live meemaken. In een babbeltje bij de bar geeft ze aan dat ze een aantal tracks van de aankomende set alleen live ten gehore brengt en misschien zelfs nooit uit gaat brengen, een artistieke keuze die aangeeft dat ze beide benen nog op de grond heeft. Dit in sterkt contrast met de antagonist van openingsnummer ‘Als Ik Later Famous Ben’, een egotripper die verdoemd is door zijn eigen roem. Foute ventjes zijn een trend in de nummers, want de slechterik in ‘Hij Weet Dat Het Pijn Doet’ blijft spelen met harten tot hij hopelijk zelf is een keer als een blok voor iemand valt. ‘Even Vergeten’ is een stukje rauw catharsis waarin het publiek wordt uitgenodigd al haar frustraties te venten, maar het kan ook beheerst sensueel, blijkt uit het daaropvolgende nummer ‘Rozen In Turkije’.

De zangeres is gepokt en gemazeld door ruig afgelopen rela’s, maar weet keer op keer iets duisters in iets dappers om te zetten. Het meest breekbare punt van de set doet ze solo op gitaar: ‘Kans Verkeken’ is zowel een goede showcase van wat ze met haar stem kan als een mirakel in de vorm van een Nederlands publiek dat ze stil weet te krijgen. Als goedmakertje voor de ongeduldigen onder ons kunnen we daarna losgaan op een woest nummer. Voor diegene die verlangen naar een vakantieliefde wordt er een blik vlinders in de buik opengetrokken met ‘Shit, Verliefd’, gevolgd door een bijna Latin aandoende collab met haar jeugdheld Baas B. (samen brengen ze binnenkort een gecrowdfunde EP uit). Humor is er ook in de hilarische teksten van ‘Moeder Van Mijn Ex’, een vriendschap die uiterst ongemakkelijk moet zijn voor zoonlief. Het optreden is alweer veel te snel voorbij, en heel toepasselijk sluit ze af met ‘Tot In De Eeuwigheid’, een stukje mono no aware over magische momenten die vervliegen. Als het podium afloopt, nemen de muzikanten nog even de tijd om de zaal plat te spelen met een instrumentale knaller.

Mark, Frank & Money is hiphop voor de hosselaars en funk voor diegene met junk in hun trunk (een bilpartij om mee te schudden, voor de Anglofoben onder ons). Deze vijfkoppige formatie is meeslepend melig, maar heeft onder de lagen stijl genoeg muzikale substantie voor het kritische oor. De set begint mellow maar krijgt naderhand een zogeheten flowup, waarbij de frontman rijmt om bij te zwijmelen. Waar bij de vorige artiest de mannen het moesten ontgelden, zijn nu de dames in het vizier. Soms als prooi, soms als irritatiefactor, soms ook op een sokkel, maar altijd met een charmante knipoog. 

Het hele gebeuren is ook uiterst dansbaar: met toegankelijke tempo's en een aanstekelijk enthousiasme van de bandleden waarmee ze de toeschouwers naar voren weten te lokken en hen verleiden zich van hun stoutste kant te laten zien. Bandlid Steven is titelverdediger van het croonen van 'damn, girl', maar met bloed, zweet en tranen weet het publiek voor één avondje Mr. Damn Girl van zijn troon te stoten. Over tronen gesproken, alle lof aan de bassist die nog revalideert van een hernia maar toch stug op zijn stoel door blijft spelen. Dat noemen we nou actief herstellen. Het zwoele gezwoeg van de band doet op sommige momenten denken aan Jamiroquai, en het nummer 'Lovey Dovey' kan aan die muzikant tippen qua slaapkamerpotentieel (nee, daarmee bedoelen we niet dat je erbij in slaap kan vallen). Bij het staartje van de set gaan we door naar een stukje disco waarbij de synths er zin in hebben, en ondanks dat de act Mark, Frank & Money heet is het enige flappen bij het laatste nummer dat van vleugels als het publiek mee moet doen met een beknopte vogeltjesdans. Een optreden dat een ideale aftrap is voor een zinderende festivalzomer. 

De volgende Club 3voor12 Leiden van 2024 is op donderdag 5 september, als de zomer weer gevlogen is. De programmering wordt op onze socials bekendgemaakt, dus hou die in de gaten.