DJ Foxy Roxie draaide ons warm met onder andere ‘Dolce Vita’ van Ryan Paris en Electric Six lijkt ook naar Parijs te zijn geweest. Frontman Dick Valentine dirigeert tijdens het optreden met een stokbrood in z’n hand een set van een dikke vijf kwartier, zonder in te boeten aan uitstraling. De wolkenlucht is inmiddels donker en broeierig, maar het enige gedonder komt deze avond uit het publiek. Het zit stampvol vooraan bij de laatste act van de avond, en gestampt zal er zeker worden. Het zwoele zestal zet ‘Dance Commander’ in, maar hoeft geen bevelen te geven om de voetjes van de vloer te krijgen. De zang is in het begin wat verdronken tussen de instrumenten tijdens de eerste paar nummers en de mic naar de toeschouwers houden levert spaarzame meezingers op, maar al snel hervindt de frontman zichzelf. ‘Naked Pictures’ krijgt een Freudiaanse wending wanneer een jongeman op één van de geluidsboxen springt en met een bloemenkrans het fallisch ogende stokbrood bevredigd, terwijl een scheurende gitaar een Oedipuscomplex botviert.
Dat is het signaal om het lekker bont te maken, en de eerste crowdsurfers worden de lucht in gehezen. De pyrotechniek schiet vlammen in de lucht zodra het flamboyante en onontkoombare ‘Gay Bar’ deel 1 en 2 wordt ingezet. De populariteit van de track doet eigenlijk al het grootste gedeelte van het werk: bier kiest het luchtruim, het mosh minimum wordt eindelijk behaald en de houten vloer kraakt in z’n voegen. De voorste linie wordt tegen de hekken geperst en gitaar en bas lenen al hun flair aan het feestje. Tijdens ‘Dirty Ball’ doen alle beukende bezoekers er nog een extra schepje bovenop, en met een scherp oog kan je zien dat de bierspatten daadwerkelijk van de podiumlampen afdampen.
Het is niet alleen maar geweld gelukkig. Bij de wat zachtere tracks knuffelen koppels elkaar en wiegen ze mee met de muziek. Dit in sterk contrast tot ‘High Voltage’, een nummer dat qua energieniveau een paar megawatt een bio-elektriciteit moet hebben gegenereerd. Pompende vuisten gaan de lucht in, en als een macho messias gooit de heer Valentine zijn stokbrood het publiek in (een parallel met Lucas 22:19). Na een afkoelnummer gaan we door met ‘Dance Epidemic’, waar zo te zien niemand tegen gevaccineerd is. Wederom valt er een verfrissend buitje, dit keer tijdens de afsluitende cover van ‘Murder On The Dancefloor’. Mensen vallen elkaar spontaan in de armen na deze moordavond, en dit was alleen nog maar de vrijdag. Met lamme poten en volgeschreven velletjes sjok ik terug naar de pendelbus. Conclusie: een bejubelbaar jubileum, en een waardige concurrent voor Werfpop.