What happens in the fusie does not stay in the fusie What happens in the fusie does not stay in the fusie

Een kraakpand met to do-flipover is een toepasselijke setting voor een muziekvoorstelling over radiopresentatoren die in de wereld van metal duiken. Collectief JOCH is geen krakersjeugdsectie, maar de twee acteurs die RADIO KLOOTZAK spelen: Josephine Borst (“Simone”) en Karijn van der Wijk (“Veronica”). Beiden wisten "helemaal niets" van metal; deze voorstelling is een presentatie over wat ze tegenkwamen en een confrontatie met hun vooroordelen: seksistisch, onnozel, agressief.

Het radiostation dient als kapstok voor miniscènes die de korte voorstelling levendig maken - ter begroeting headbutten ze met motorhelmen op en proberen te presenteren terwijl vreemde luisteraars inbellen. Ook het publiek wordt erbij betrokken. Ze geven een toeschouwer een minirol en stellen twee anderen vragen in een metalquiz. Beiden spelen hun rollen expressief, wat vooral te zien is bij een sterke mimescène: met metal op de achtergrond beeldt Simone uit hoe er bij het radiostation wordt omgegaan met grensoverschrijdend gedrag. Eigentijdser kan niet, met misstanden bij de NPO.

Personages Simone en Veronica weten weinig en luisteren niet; ze kondigen een verzoeknummer aan als “Slipknot van Psychosocial” en dagen een toeschouwer uit: "Noem een genre dat metal beïnvloed heeft." "Klassiek.“ "Helaas, het was: klassiek! Nou, jullie weten er niet veel van, eigenlijk." Mogelijk vrezen ze dat ze toch niet heel diep doorgedrongen zijn in de metalwereld? Zoals verschillende metalheads hen vertelden: “Metal moet je leren waarderen, het is net als koffie leren drinken.” Een voordeel voor de nog-niet-liefhebber: voor een voorstelling over dit genre bevat de voorstelling weinig metal.

Aidan is een singer-songwriter met sjaaltje die vanavond op een trapje naar de keuken zit. Hij speelt zijn verstilde en gevoelige liedjes fingerstyle op zijn gitaar. Een belangrijk thema in zijn set van vanavond is het eigenhandig bouwen van een huis met muziekstudio. Dat kostte Aidan anderhalf jaar en leverde stof voor zijn liedjes op: een nummer gaat over diens bijna-val van het dak, en de soms opkomende vraag: “is dit het allemaal wel waard?” Het album met deze nummers komt in 2025 uit.

De woonkamer luistert aandachtig en doet op verzoek massaal mee met het klappen van een ritme (“It’s very simple!”) en meezingen bij een spiritual-achtig nummer. Deze Eindhovense Jack Johnson brengt ons ook ‘Dreamer’, “het oudste nummer dat ik nog speel”. Het nummer gaat erover dat je grote dromen moet realiseren – hier verlangt hij naar het mooiste meisje dat hij kent, aan het eind kiest deze roodharige voor hem.

Het Schiedamse Death in the Afternoon speelt hun skatepunk gelukkig niet zo hard dat alles dichtgeplamuurd is tot een brij. Dat wil niet zeggen dat ze niet intens zijn. “De nachtegaal uit Rotterdam”, frontman Wouter, heeft al bij het tweede nummer een bezweet hoofd en na het spelen een doorweekt shirt. Hij springt, rent en headbangt en richt regelmatig een theatrale blik omhoog. Ook Chris, de gitarist met de panterjas, loopt veel rond en speelt een paar keer tussen het publiek. Drummer Ziggy heeft zijn meest intense moment al voor het optreden: hij heefteen kies laten trekken om hier te zijn.

Bassist Robin is te bescheiden voor hoe goed hij speelt. Op zijn laaghangende bas zit een opvallende sticker met “Fix Everything.” Wat moet er allemaal anders? Een masturbatieverslaving (toeschouwers joelen bij ‘Self Sedation’), een misleide, apathische bevolking (‘Kill All The Humans’) en hebzucht (‘Stiff Drinks’).

Death in the Afternoon geeft ons polkathema’s waar wij toeschouwers op meedansen als kozakken of hobbits, al is het ook weer geen piratenfolk à la ALESTORM. Het doel om “de zolder twee verdiepingen naar beneden te laten vallen” wordt net niet gehaald, maar gezellig is het wel. Na de voorstelling verkoopt frontman Wouter merch uit een koffer.