8 uur, 8 bands, 8 euro 8 uur, 8 bands, 8 euro

“In Leiden worden we veel herkend dankzij het winnen van de Nobel Award. Daarom spelen we hier graag,” vertelt zangeres Hanne Brunekreeft vooraf. Sindsdien zijn ze hier dus vaak terug geweest en heeft Zuster Zonnebloem er met Sem ten Cate een toetsenist bij gekregen. Hij blijkt hun psychedelische rock te verdiepen en daarmee rijker te maken. Het klikt trouwens uitstekend tussen hem en gitarist Rick van Loon, die naast hem staat. Ze zoeken elkaar regelmatig op om naast elkaar te spelen en moeten lachen om onderlinge opmerkingen.

Frontvrouw Hanne heeft een krachtige, prachtige stem en zingt intens als altijd: ze zit regelmatig op haar knieën en stort zich fanatiek ter aarde. Ditmaal danst ze tijdens een lang instrumentaal stuk niet vooraan de zaal mee op hun muziek, maar staat aan de zijkant van het publiek – het is vooraan door het vroege tijdstip nog niet zo vol met dansers. Haar tegenpool is één van de drie blonde en bebaarde Vikingen op het podium, bassist Timo Verlaan, die altijd kalm zijn partijen speelt.

Waar Zuster Zonnebloem normaal deels aan de dromerige zijde van de sixties speelt, is hun set vandaag wat harder, waarschijnlijk om meer aan te sluiten bij het komende geweld. Het slotnummer, ‘Folklore’, vertegenwoordigt door de elektronische samples live meer de psychedelische kant van de sixties.

Geluidsproblemen met monitors en microfoons spelen jammer genoeg een hoofdrol bij dit optreden. Daar is een goede reden voor: de geluidstechnicus valt namelijk geblesseerd uit. De vrijwillige lichttechnicus krijgt een korte uitleg hoe alles werkt en moet daarmee on the fly het geluid van alle bands na Troubled regelen onder tijdsdruk – een onmogelijke opdracht. Ze krijgt er wel veel waardering voor: "Hoe je dat gedaan hebt vandaag is fucking magisch!" Er gaat qua mix trouwens ook iets erg goed: vaak is de bas slecht hoorbaar in de mix. De doom bass van Puck staat echter lekker hard en dat maakt Ācīd Rēflūx extra intens.

Sjoerd van Headfirst drumt vandaag ook met Ācīd Rēflūx; hij speelt daarmee twee sets achter elkaar. Hij leeft zich vanaf het begin zowel in als uit en drumt met zijn hele lijf, lekker headbangend en met een verbeten gezicht. Zanger/gitarist Rikkert is fanatiek en beweeglijk als altijd, hij danst met een toeschouwer. Bassist Puck rockt eerst op zijn plek mee. Later gaat hij ook rondlopen en speelt eerst in het publiek, later zit hij met bungelende benen op de rand van het podium.

Ācīd Rēflūx speelt onder andere ‘Brain Stew’ van Green Day , de band die ook op Pucks wifebeater prijkt, en het slotnummer ‘That’s What She Said’, dat op de debuut-EP van Ācīd Rēflūx staat.

De soundcheck gaat naadloos over in het eerste nummer bij dit lo fi-jangletrio, afkomstig onder de rook van Antwerpen. De heren vragen tijdens hun set nog een aanpassing aan het geluid, waar ze zich hoffelijk en Belgisch voor verontschuldigen.

Ze hebben eerder onder andere in het voorprogramma van Tramhaus gespeeld. Hun nummers zijn veelzijdig: we horen het rollende ritme van stoner- of surfrock, maar ze spelen ook een grungy nummer als ‘Beat’. Drummer Arno houdt er een razend tempo in aan en mist geen slag. Jonas, de bassist, pakt regelmatig de leadzang. Zanger Philippe, gedrongen en gespierd, kijkt sensueel, bijna verliefd de zaal in terwijl hij een rustige melodie op zijn gitaar speelt. In h     et rollende oerrockthema van ‘Blur Vision’, dat zo van Elvis of Chuck Berry had kunnen zijn, verhogen de mannen langzaam het tempo, tot het bijna net zo snel gaat als punk. Ook ’Driver’s License’, de dag ervoor uitgekomen als single, staat op het menu. Qua energie hebben ze wel wat weg van een andere Kempische band, de Sha-La-Lees.

Het geluid is bij dit concert prima, de grote versterker achter op het podium werd afgesloten nadat die te zwaar bleek voor het systeem. De band pauzeert nauwelijks tussen de nummers, daar is geen tijd voor – er gaan vijftien nummers doorheen in hun half uur.

Voor het podium wordt niet gemosht, maar gedanst, zoals een hoofse variant tijdens ‘Out of the Frame’ door Rikkert van Ācīd Rēflūx, waarbij een dame en hij elkaar steeds bijna de hand reiken. Er wordt nog een kazoo in de mond van de zingende Philippe geduwd, maar die speelt hij toch maar niet.

Het geluid van November Might Be Fine is een mengeling van rockgenres. Vanuit noise komen de soundscapes. Van progressive: de enorme wisselingen in geluidssterkte en nummers van tien minuten met lange gitaarsolo’s. Hun spel heeft ten slotte de akkoordherhalingen en het bijna-instrumentele van post – bij het één na laatste nummer komt er verrassend genoeg een stukje met zang. Grote delen van hun set zijn melodische metal die op 115 decibel gespeeld worden. De muziek doet veel rustiger aan dan het volume suggereert door het ontbreken van zang en het lagere tempo, eerder dat van stoner dan van punk. November Might Be Fine klinkt dromerig, met de geluiden van een duister sprookje, en serveert onderdrukte gevoelens. Daarin is het te vergelijken met Downriver Dead Men Go, met  in het bijzonder de manier van spelen van de gitarist.

Dezelfde bassist als van Break the Void staat weer op het podium. De drummer geeft af en toe uiterst subtiele tikjes op zijn drumstel, bijna op fluistervolume. De gitarist staat zo wijdbeens dat hij bijna een split maakt. Bij het slotnummer staren de bassist en gitarist elkaar minstens twee minuten spelend en zwijgend aan; de drummer gaat vervolgens ook staan en maakt er een Mexican stand off van.

Na een zorgvuldige, minutenlange opbouw wordt de gashendel goed en gedoseerd opengedraaid. Kun je headbangen op hun nummers? Absoluut! De band neemt alleen de tijd om daar te komen; omdat hun nummers niet constant vol op het gas gaan, komen de hoogtepunten des te beter aan. De bassist beweegt zijn hoofd daar zo hard naar voren dat zijn petje afvliegt, de gitarist brult erbij als een dinosaurus. Daarna brengt de band het energieniveau weer omlaag en biedt ons ademruimte met een instrumentaal en melodisch tussenstuk. Het is een perfecte band om mee af te bouwen en onze opgepompte adrenaline gedoseerd omlaag te krijgen.

Subtiliteit en rammen, November Might Be Fine kan het allebei. Een toeschouwer zegt vijf minuten na het concert: “Ik heb het kippenvel nog op mijn armen staan!” En ze heeft gelijk - wie tot het einde bleef, heeft iets bijzonders beleefd.