Vloeiende stroom van zwaarte en kwetsbaarheid Vloeiende stroom van zwaarte en kwetsbaarheid

De Grote Zaal van de Nobel is uitverkocht. Zij het op het nippertje: de middag voorafgaand aan het optreden gingen de laatste kaarten van de hand. De Utrechtse post-metalband Ontaard mag de zaal opwarmen en toont zich een enthousiaste opener. Zo enthousiast zelfs dat ze tien minuten te vroeg beginnen met spelen. Wanhoop en baldadigheid klinken door in hun songs met raggende gitaarpartijen, grunts, spoken word en meeslepende drums. Interessant is een nummer over Hoog Catharijne, dat dankzij de galm op de zang doet denken aan de desolate, helverlichte gangen in het overdekte winkelcentrum na sluitingstijd. Bassist Thomas Meerlo verdient een eervolle vermelding voor zijn indrukwekkende solo op een soort hybride instrument dat niet alleen als bas, maar ook als gitaar dienst blijkt te kunnen doen.

Een verwachtingsvolle, mysterieuze sfeer vult de zaal als DOOL het podium betreedt. De band knalt meteen met ‘Venus in Flames’ als openingsnummer. Het is een van de meer catchy nummers van hun nieuwste plaat, ‘The Shape of Fluidity’. Dit album, dat in het voorjaar van 2024 verscheen, gaat over identiteit. Over trouw blijven aan jezelf in een wereld die voortdurend in beweging is en daarbij hoge eisen aan je stelt. Maar ook over het persoonlijke verhaal van leadzanger en gitarist Raven van Dorst, die werd geboren als intersekse persoon, maar als baby chirurgisch gedwongen werd om als meisje op te groeien. Enkele jaren geleden maakte Raven bekend niet langer als vrouw door het leven te zullen gaan en met genderneutrale voornaamwoorden aangeduid te willen worden.

Fluïdititeit is ook iets wat muzikaal gezien terugkomt: de bandleden hebben uiteenlopende muzikale achtergronden en invloeden, van black metal tot folk. De heldere melodieën verraden inspiratie vanuit de prog-hoek, maar Raven mag ook graag in interviews vertellen dat grungerocker Kurt Cobain een belangrijke inspirator is. Die mix van stijlen levert een heel eigen geluid op: gelaagd, meeslepend, duister, soms ietwat agressief, maar ook melodisch en ontroerend.

Elk lied is raak
Dat Raven naast de muziek ook een carrière als tv-presentator heeft is niet verbazend. Als frontpersoon bespeelt die het publiek met handgebaren, lichaamstaal, blikken en natuurlijk de ontspannen, soms grappige praatjes tussendoor. Ook gitaristen Nick Polak en Omar Iskandr maken contact met de zaal, bijvoorbeeld wanneer ze met één been steunend op een monitor hun virtuositeit demonstreren. Bassist JB van der Wal en drummer Vincent Kreyder lijken wat meer teruggetrokken en zijn achteraan op het podium te vinden als soepele ritmetandem.

DOOL speelt veel nummers van hun nieuwste plaat, maar ook enkele oudjes. Hoogtepunt is misschien wel het aanstekelijke en dynamische ‘The Shape of Fluidity’, maar eigenlijk kent het optreden alleen maar hoogtepunten. Van lang uitgesponnen intro’s tot kleine, intieme momenten met melancholische zang – elk lied is raak en spreekt aan. Ook al is het niet je favoriete nummer, dan weet de band toch te boeien. Tegelijkertijd: echte uitschieters zijn er dus niet. Maar is dat een probleem als de show gemiddeld genomen zo tof is?

Nuchter
Overigens lijkt niet iedereen die mening te delen: uw recensent mag dan onder de indruk zijn, hier en daar wordt er op luid volume door de muziek heengepraat. Blijkbaar boeit het niet iedereen in het publiek. Raven zegt er dan ook wat van, maar toch lijkt die zich er niet echt aan te storen: “Tsja, het is jouw kaartje...”

Voor het spelletje van weggaan, applaudiseren en terugkomen vindt Van Dorst zichzelf te oud nu die in september veertig is geworden. Daarom wordt de toegift nuchter aangekondigd terwijl de band gewoon op het podium blijft staan. Klappen mogen we evengoed. Met een eigen bewerking van Killing Joke’s ‘Love like blood’ en hun klassieker ‘Oweynagat’ neemt DOOL afscheid van Leiden.