Op hun nieuwste plaat klinkt de blackgaze (een mix van shoegaze en metalinvloeden) van het Franse Alcest wat warmer en zonniger dan op vorige albums. Eerder schreef frontman en multi-instrumentalist Neige nogal eens wat donkerder nummers die aansloten bij trieste gebeurtenissen, zoals de terroristische aanslagen in Parijs. Op deze nieuwe plaat wilde hij het eens omdraaien en juist wat meer licht in de wereld brengen met zijn muziek, ondanks dat we nog steeds in donkere tijden leven. Dat is zeker gelukt, vooral met een opgewekt en catchy nummer als ‘Flamme Jumelle’. Maar mijn favoriet is toch wel ’l’Envol’, een ruim acht minuten durende track met spannende tempowisselingen en meeslepende gitaarklanken die als een warme deken over je heen vallen.
De voorgenomen btw-verhoging op kunst en cultuur, en dus ook concerten, is gelukkig afgewend. Met welke nummers heeft 3voor12 Leiden dat gevierd? Hieronder vind je een lijstje van wat, volgens de buren van de redacteuren, onze favoriete releases van 2024 waren.
Zoals altijd is de keuze divers: tien redacteuren kozen dertig verschillende platen, van blackgaze tot gangster rap en van jazz tot raw black metal.
Cisly Burcksen
1. Alcest - ‘Les chants d’Aurore’
2. DOOL - ‘The shape of fluidity’
Het Rotterdamse DOOL weet met hun aansprekende combinatie van melancholie, agressie, stevige gitaren en heldere melodieën steeds meer harten te veroveren. Dat komt niet in de laatste plaats door hun charismatische aanvoerder Raven van Dorst, die bij het grote publiek bekend is door diens succesvolle tv-programma’s. Ook ik werd geraakt door DOOL, bij hun vorige plaat al maar bij deze nog meer. Hun mysterieuze, duistere sound spreekt me aan, net als het thema van dit album: hoe hou je je staande in een telkens veranderende en veeleisende wereld? Het lijkt of we vloeibaar als water moeten zijn om onszelf daar doorheen te loodsen.
3. Trio de Mast - 'Windstil'
De muziek van Trio de Mast is moeilijk in een hokje te vatten, maar daardoor des te verrassender. Dit nieuwgevormde gezelschap rondom de Leidse multiblazer Pieter de Mast integreert verschillende muziekstijlen zoals jazz en klassiek, maar ook Arabische en Indiase invloeden in een geheel eigen geluid. Samen met percussionist Modar Salama en toetsenist Sebastiaan van Delft neemt De Mast je mee op ontdekkingsreis vol aansprekende melodieën en harmonieën. Het beluisteren van ‘Windstil’ is een veelzijdig muzikaal avontuur, van het energieke ‘17’ en het speelse ‘M&M’ (mijn persoonlijke favorieten) tot het meer bedachtzaam klinkende ‘Old soul’ of het kleine en sprankelende ‘Petite Etoile’.
Nikola Damjanovic
1. Bladee – 'Cold visions'
Zelfverklaarde ‘King of Nothing’, Zweedse rapper Bladee, komt met zijn duisterste album tot nu toe. Dit album is een collectie van eerlijke autobiografische tracks en antisociale anthems. Bladee begrijpt dat hij ouder wordt, maar beseft ook hoeveel hij heeft bereikt in de overstromende wereld van internetmuziek. De productie op dit album is experimenteel en distorted, met bouncy drums. Terwijl niet alle teksten even hard aankomen, is dat juist wat Bladee altijd onderscheidde van de andere artiesten: zijn ongefilterde eerlijkheid. Daarnaast bevat het album meer dan genoeg super quotable lyrics.
2. Mach-Hommy - '#Richaxxhaitian'
Fans van Mach-Hommy konden op een gegeven moment niet vaak nieuwe albums van hem op streamingservices verwachten. Denk aan één exemplaar van The G.A.T…, met een prijskaartje van drieduizend dollar. Gelukkig is dit album op streamingservices beschikbaar. Het album zit vol lof-fi abstracte boom bap-productie, met memorabele samples (denk aan de laatste dertig seconden van 'POLItickle') en geweldige raps en features. Zijn anti-imperialistische teksten gaan over thema’s zoals de politieke situatie in Haïti en institutioneel racisme. Tegelijkertijd is Mach-Hommy niet bang om wereldwijde kwesties te benoemen, zoals de blijvende genocide in Palestina: "White phosphorus fell on civilians in Gaza, Troglodytes squadron yelling epithets in a jogger."
3. Charli XCX – 'Brat'
De toekomst van pop is hier en Charli XCX loopt voorop. Charli XCX was voor veel mensen al lang een popicoon, vooral door haar samenwerkingen met de overleden producer SOPHIE. Sinds ze 'Brat' heeft uitgebracht, heeft ze nog meer aandacht gekregen. Dit album is vol met club bangers en geweldige elektropop producties, terwijl CHarli melancholisch, romantisch en rebels is. Wat ik het meest jammer vind, is dat de albumrelease eerder dit jaar in Velvet Music Leiden super teleurstellend was. De muziek stond te zacht en het voelde niet speciaal...
Kian Danaie
1. Sum 41 – 'Heaven :x: Hell'
Ieder kind dat in de jaren '90 is geboren en ooit op een skateboard heeft gestaan, schrok van het nieuws dat Sum 41 ermee stopt. Gelukkig niet geruisloos, want ‘Heaven :x: Hell’ is een spetterend en veelzijdig afscheidscadeau voor ware fans. Waar het Heaven-gedeelte vol staat met frivole poppunk als in hun hoogtijdagen, laten ze op Hell juist hun stevige geluid horen. Even krijg je de behoefte je Vans aan te trekken en met Hyves-vrienden op pad te gaan… Helaas, het blijkt 2024 en het geluid van een Zoom-meeting scheurt door je trommelvliezen. Toch was je vijfenvijftig minuten even helemaal vrij!
2. Hang Youth – 'ER IS HOOP'
In tegenstelling tot hun afkeer van het neoliberale geldysteem, houdt Hang Youth in hun schrijfwijze wel van kapitaal. Hoewel titels als 'GENOCIDE' en 'VUILNISBAK' weinig hoopgevend lijken, heeft de scherpe kijker het sterretje achter de albumtitel gespot. De voetnoot daarbij lijkt te zijn: mits we eerst alles in de hens zetten (zie ook de albumcover). Hun kenmerkende boodschap in een nieuw en - voor het eerst - lekker langer jasje. Is deze plaat gemaakt voor iedereen? Nee. Kan het soms wat minder grof? Misschien. Is frontman Abel de heilige uitverkorene wiens levensdoctrine goudgedrukt in alle schoolboeken moet staan? JA!
3. The Cure – 'Songs Of A Lost World'
De verleiding was groot om het eveneens van Abel (ft. Sef) afkomstige 'IJSLAND' op drie zetten. Maar eindejaarslijstjes moeten toch wel een beetje pretentieus blijven en dat zit je met The Cure altijd goed. De plaat klinkt nóg donkerder en grauwer dan de kringen onder Robert Smiths’ ogen en zijn trouwe fans weten: zwart is de tint die hem het best past. Het is The Cure zoals we ze kenden, maar lang niet hebben gehoord. Hopelijk een fraai begin voor meer donker in donkere dagen!
Stan Koppe
1. Bladee – 'Cold Visions'
Hiphop ~ Zweedse rapper blijft zichzelf en zijn muziek opnieuw uitvinden. Met depressieve teksten en hypnotiserende beats blijft hij interessant. En very sad.
2. Astrid Sonne – 'Great Doubt'
Art pop, ambient ~ Wanneer haar dromerige stem met de viool samensmelt dagdroom ik weg naar plekken hier ver vandaan. Bijzondere ambient producties, deconstructed hip hop beats met tedere ruis in de verte.
3. Charli XCX – 'Brat'
Brat ~ Alles aan dit album is iconisch. Zo stoer en zo cool.
Renée Kortenoever
1. IDLES - 'TANGK'
"Ik wilde liefde, dus ik creérde liefde." Dat zijn de woorden van zanger Joe Talbot over het al weer vijfde IDLES-album. Alle nummers zijn stuk voor stuk 'lovesongs' en dat gevoel van liefde voel en hoor je door heel TANGK heen. Het is heel anders dan voorgaande albums, veel rustiger en gevoeliger, maar alsnog erg sprekend IDLES. Naast het vele experimenteren zijn hun hardere roots zeker nog hoorbaar. Het album heeft momenten om te janken ('Roy'), te schreeuwen ('Gift Horse') en vooral om te dansen ('Dancer'). Net zoals een fles wijn, lijkt IDLES met de jaren steeds beter te worden.
2. SOFT PLAY - 'HEAVY JELLY'
Geheel onverwachts keert Soft Play terug met een nieuwe naam, verse energie en een nieuw album. Dit duo, bekend om hun explosieve liveshows, mixt stevige punkrock met aanstekelijke rap en dat is op deze plaat niet anders. Bij 'HEAVY JELLY' wordt de luisteraar binnen een half uur gebombardeerd met tracks met een hoog energiegehalte, een flinke lading humor en wat benodigde zelfspot. Met diepe teksten over mentale gezondheid, toxic masculinity en e-scooters, grijpt dit duo je stevig vast, kijkt je gevaarlijk in de ogen en geeft je een kusje op je voorhoofd. Dit is DE band die je in 2025 live moet zien.
3. Gurriers - 'Come And See'
Niemand kan ontkennen dat 2024 muzikaal gezien een goed jaar was voor Ierland. De Ierse taal is wordt steeds populaired door raptrio KNEECAP en 'Romance' van Fontaines DC lijkt niet meer weg te slaan uit de favoriete albumlijsten van de meeste indieheads. Toch ben ik van mening dat Gurriers de grootste Ierse verassing van het jaar zijn. Al een tijdje staan ze bekend om hun energieke liveshows, maar er was lang geen mogelijkheid om hun muziek fysiek te kopen. Tot dit jaar hun langverwachte debuutalbum 'Come and see' uitkwam. Met deze plaat bewijzen zij dat ze geen dertien-in-een-dozijn postpunk band zijn. Wat moeilijk is, aangezien iedereen en zijn moeder in een postpunk band blijkt te zitten. Dit is een plaat waar je constant in beweging wil blijven, of dat nou bij een concert is of in je eentje op je slaapkamer.
Rogier van Nierop
1. Bongloard – 'DYTTYR?'
'DYTTYR?' is een organisch geheel van afwisselende en verbazingwekkende garagerock. Om er twee hoogtepunten uit te pikken: 'Suits' klinkt als The Chemical Brothers(!), terwijl 'Man Up' het post-punknummer is dat Tramhaus (toch ook een topband) had willen schrijven. De onderliggende albumsmaken zijn punk en post-punk. Zonder de sterke release van 'Romance' van Fontaines D.C. was dit album misschien een minder verborgen pareltje geweest. Om de albumtitel voluit te schrijven: 'Do You Think You're Ready?' Yes, they are.
2. Subterranean Street Society - 'Bleep'
Censuur, vrijheid van meningsuiting en misinformatie bleven in 2024 relevante thema's. Indieballadgrungeband Subterranean Street Society gebruikte die om een samenhangend album te smeden. Met de samples van 'Society Is A Cult' zoeken ze de grenzen van propaganda-tv op en ze grijpen je met hun 'Hook of Holland'. Het ene nummer glijdt aangenaam over in het andere, tot opeens het countryfolknummer 'The Jab The Judge The Jury' is afgelopen en de stilte indaalt.
3. KNEECAP - 'Fine Art'
Kan gangster rap hooge konst zijn? Wel met drie taalstrijders uit het nationalistische Belfast-West. Ze zijn Blarney Stone-kissed in het Gaeilge, kruisingen tussen N.W.A. en The Prodigy. Edgy raps en woede wisselen ze af met humor in de interludes ("That's the thing about cocaine - it makes you lie.") Gelukkig voor de begrijpelijkheid zit hier meer Engels in dan in hun vroege werk. Daardoor winnen ze het net van het ijzig strakke rammelgitaartje van The Kremlins' 'Modern-Day Pinocchio'. Zoek je in het nieuwe jaar iets nieuws? Dan is KNEECAP Die Antwoord.
Marcel Schikhof
1. Jeff Parker & ETA IVtet – 'The Way Out of Easy'
Gitarist Jeff Parker is misschien nog het meest bekend van Tortoise, maar onder zijn eigen naam heeft hij ook een indrukwekkende reeks albums gemaakt, vooral in de hoek van jazz en geïmproviseerde muziek. ‘The Way Out of Easy’ is het meest recente met zijn ETA IVtet met op bas Anna Butters, drums Jay Bellarose en sax Josh Johnson. Je hoort vier muzikanten op de top van hun kunnen die elkaar, al improviserend, voortdurend uitdagen en aanvullen, met invloeden van hiphop, ambient, dub, afro...Parker rijgt alles aan elkaar met zijn fascinerende gitaarlijnen op dit geweldige album.
2. Elephant9 – 'Catching Fire'
Op het Noorse label Rune Grammofon (ga eens kijken op hun site) is veel moois te vinden als het hard en knarsend mag zijn. Bijvoorbeeld Elephant9, een trio met bas, drums, toetsen uit Oslo, een powerhouse in de jazz-fusion-progrock. Op ‘Catching Fire’, live opgenomen in 2017, worden ze bijgestaan door hun landgenoot Terje Rypdal, een veteraan uit de jazzrock. In totaal tachtig minuten, zes lange jams vol grooves, psychedelische funk- en rockriffs, met de knetterende gitaarsolo’s van Rypdal. Het begint rustig met het intro van ‘I Cover the Mountain Top’ maar zet je schrap. Hard draaien en genieten!
3. Charles Lloyd – 'The Sky Will Still Be There Tomorrow'
Een meesterwerk maken op je zesentachtigste? Charles Lloyd laat zien dat het kan.' The Sky Will Still Be There Tomorrow' mag je gerust een hoogtepunt noemen in zijn toch zeer uitgebreide oeuvre. Lloyd wordt bijgestaan door een toptrio: pianist Jason Moran, bassist Larry Grenadier en drummer Brian Blade. Maar het is overduidelijk een Charles Lloyd album, met de van hem bekende virtuositeit op de verschillende saxen en fluiten. Met zijn ragfijne techniek weet hij, zonder gericht te zijn op imponeren, de luisteraar steeds emotioneel te raken. Dit hele album komt binnen in je hart, ontroerend mooi, van begin tot eind.
Sam van Tienhoven
1. Fabiana Palladino - 'Fabiana Palladino'
In januari had ik nooit verwacht dit te zeggen, maar 2024 was voor mij het jaar van de r&b, met als hoogtepunt het debuutalbum van de 37-jarige Fabiana Palladino. Haar self-titled album is een stijlvolle samensmelting van pop en r&b met een duidelijke knipoog naar de jaren '80. Muziek die beelden oproept van schemerige nachtclubs en verleidelijke blikken van elegant geklede dames. Niet per se mijn dagelijkse omgeving, maar dankzij Palladino’s weelderig over elkaar gedrapeerde zanglijnen kan ik me daar toch een beetje wanen. Fun fact (waarmee je gegarandeerd indruk maakt op eerdergenoemde dames): Fabiana is de dochter van de beroemde sessie-bassist Pino Palladino.
2. MJ Lenderman – 'Manning Fireworks'
Een nachtegaal is het niet, maar de krasse stem van MJ Lenderman is wel wat 'Manning Fireworks' gelijk doet opvallen. Ondanks de ogenschijnlijk nonchalante performance zit de slacker rock van Lenderman behoorlijk slim in elkaar. De catchy gitaarriffs en weemoedige pedalsteel spelen een rol, maar met name Lenderman’s gevatte en cryptische teksten deden mij herhaaldelijk terugkeren naar deze plaat. “I’ve got a houseboat docked at the Himbo Dome, and a wristwatch that’s a pocket knife”. Wat hij daar precies mee bedoelt is mij een raadsel, maar toch spookt deze zin al een paar maanden door mijn hoofd.
3. Four Tet – 'Three'
Kieran Hebden, beter bekend als Four Tet, zendt al een slordige vijfentwintig jaar consistent goede elektronische muziek de wereld in. Zoals de meeste van Four Tet’s albums, is 'Three' een combinatie van downtempo, ambient en house, met ditmaal de nadruk op het eerstgenoemde genre. Met zijn lome beats en spaarzame melodieën is 'Three' voornamelijk een ontspannen aangelegenheid. Het album functioneert dan ook prima als chic muzikaal behang, maar zoals een goed downtempo album beaamt biedt het de aandachtige luisteraar ook de kans om een gedetailleerde wereld van verfijnde elektronische texturen te verkennen.
Ruben Verheul
1. Panzerfaust - 'The Suns of Perdition IV: To Shadow Zion'
2024 viel in herhaling. Wederom verstomde de rede en won de haat het op vele fronten van de liefde. De wapens bleven kletteren, de antwoorden overschreeuwden de vragen en de planeet vertiefde voort. Het is, kortom, nog steeds niet goed gesteld met het mensheidje. Gelukkig heeft misanthropie een soundtrack: black metal. Mijn hyper-subjectieve top-drie is geheel in die contramine: gitzwart, loodzwaar en tussen weinig hoop en veel vrees oscillerend (2025 moet écht beter z'n best doen, wil ik lichtpuntjes gaan zetten en mij aan danspasjes gaan wagen). Mijn favoriete schuilkelder was, denk ik nu, ‘To Shadow Zion’, het vierde luik in de reeks ‘Suns of Perdition’ van het Canadese Panzerfaust. Apocalyptisch, meedogenloos en vooral veellagig (en eigenlijk té goed gemaakt). ‘Black metal ist Krieg’ luidt een bekend gezegde. Welnu, Panzerfaust eten, drinken en slapen de gruwelen van oorlog, vernietiging en onderdrukking. En als jij je onderdompelt in hun ‘Perdition’, dan voel je de nabijheid van het Einde. Omarm het.
2. Verwoed - 'The Mother'
Van eigen omheinde bodem komt ‘The Mother’: een avontuurlijke queeste met de Utrechtse éénpersoonsformatie Verwoed. Trippy, duister, (mee)slepend... en esthetisch ook buiten het black hokje kleurend. Er is naar verluidt zo’n vijf jaar aan deze plaat gewerkt (waarbij Erik B. enige hulp kreeg van enkele kompanen op gitaar en in de produktie). En dat hoor je: dit zijn geen dertien-in-een-dozijn riffjes, tempowisselinkjes en ‘gekke stemmetjes’; hier passen de stukjes naadloos in elkaar en word je in een psychedelische spiraal gezogen. Af en toe voel je verloren en ontheemd, als een Noord-Koreaanse offerpion in de modder en de koude van andermans Donbas. Dan weer ervaar je harmonie, dikker dan de noppenbanden van een fatbike en dieper dan de hellepit waarin we met Donald en Elon gaan zinken. Klaar? ‘Repeat.’
3. Horna - 'Nyx: Hymnejä Yölle'
Zoals bij vermoedelijk wel meer zware zielen dringt ‘Absolute Elsewhere’ van Blood Incantation zich aan mij op voor een hoge 2024-jaarnotering. Goede (spectaculaire) plaat, daar niet van. Of wat te denken van kerker-synth-plus-black-nachtmerrie ‘House of the Black Geminus’ van Akhlys? Maar met Panzerfaust en Verwoed is ‘Kamp Moeilijk Moeilijk’ al goed vertegenwoordigd in deze ‘Greep Drie’. Dus op deze plaats en in deze tijd nomineer ik even geen zes ‘Tablets’, maar vijf hymnes (plus één uitsmijter zonder spek). ‘Hymneja yölle’, welteverstaan (als je Fins kunt). Ontsproten aan de iets minder subtiel-angehauchte breinen (en smaken) van Horna, sedert ongeveer 1994 sterkhouders in rauwe, rechttoe-rechtaan black—met een zekere zin voor melodie, maar vooral tempo en intensiteit (houd dat maar eens drie decennia vol...). Deze shit is grimmig, lekker ‘compact’ en zo donker en ijskoud dat je er de opwarming van de aarde heel even mee kunt uitstellen. Speciaal voor jou, want je bent niet boos, toch? Alleen ietwat teleurgesteld...
Phaedra Wijnstroot
1. Joker Out – 'Souvenir Pop'
Waar deze Sloveense rock band voornamelijk nummers in het Sloveens uitbrachten, wisselen ze nu veel af met het Engels.
Na hun deelname aan de 2023 editie van het Eurovisie Songfestival zijn ze, ondanks hun 21e plek, ontzettend populair geworden in heel Europa.
Afgelopen jaar mochten ze hun derde studioalbum uitbrengen: Elk nummer weer een ander verhaal waar je, zonder dat je het verstaat, door wordt gehypnotiseerd.
2. Yke – 'Ik wil het anders'
Echt een “one to watch”-artiest! Yke staat aan het begin van een mooie carrière, maar staat als een volwaardig ervaren artiest te schitteren op het podium.
Catchy Nederlandse muziek met een rauw en puur randje, met teksten en tonen die van begin tot eind kloppen. Vooral het nummer 'Mild voor mij’ is de grote favoriet, niet alleen van het publiek maar ook van Yke zelf. Luister vooral ook naar de rest, want deze zijn ook ijzersterk.
3. The Vices – 'Before It Might Be Gone'/'Wrong Ones'/'Gold'
Niet alleen in Nederland gooien The Vices hoge ogen, ook in het buitenland worden ze veel opgemerkt. Al vanaf de eerste noot begin je met je voeten mee te tikken en kan je niet stil blijven zitten, typerend voor deze Groningse rockers.
Deze drie singles brengen een ijzersterk voorproefje van hun nieuwe album dat in februari zal verschijnen, waar we uiteraard niet op kunnen wachten!
Fleur Wilke
1. Kings Of Leon – ‘Can We Please Have Fun’
Al jaren ben ik groot liefhebber van Kings Of Leon. Waar ik op hun vorige album (‘When You See Yourself’ uit 2021) de energie van de band miste, was die energie op dit album weer helemaal terug, bijvoorbeeld in de nummers ‘Mustang’ en ‘Nothing To Do’ waarin rauwe vocalen van zanger Caleb Followill te horen zijn. Tegelijkertijd waren er ook mooie, gevoelige nummers op het album te vinden, zoals mijn persoonlijke favoriet ‘Ballerina Radio’. Een goede mix dus. Afgelopen zomer heb ik de band voor het eerst live mogen zien en horen en tijdens dit concert kwam het album echt tot leven.
2. The Smile – ‘Wall Of Eyes’
The Smile kwam dit jaar met twee goede albums: ‘Wall Of Eyes’ en ‘Cutouts’. De albums werden in dezelfde periode geschreven en opgenomen. In de muziek hoor je verschillende klanken terug. Zo hoor je de jazzinvloeden van drummer Tom Skinner, maar ook de Radiohead-invloeden (zowel uit hun 90s als uit hun 00s en 10s periode) van Johnny Greenwood en Thom Yorke. Deze interessante mix werkt onwijs goed en komt in dit album zeer fijn naar boven.
3. Snow Patrol – ‘The Forest Is The Path’
Ik had al vaker van Snow Patrol gehoord, maar ik verder dan de hits ‘Chasing Cars’ en ‘Run’ kwam ik niet. Tot een paar maanden geleden, toen Spotify besloot om nummers van dit album in mijn algoritme te verwerken. Ik was meteen verkocht en besloot het album en de band te gaan checken. Bij het openingsnummer ‘All’ zat ik al met kippenvel op mijn armen. Het album bestaat uit mooie indierock liedjes, met goede opbouwen en met veel emotie gezongen vocalen. Na dit album ben ik hun muziek verder gaan ontdekken en kan me langzaamaan een Snow Patrol-fan gaan noemen.