Feest der herkenning met een gevoelige snaar Feest der herkenning met een gevoelige snaar

De avond wordt geopend door Merle Verseef, die ons samen met haar band van genre naar genre binnen de Nederlandstalige scene slingert. Dit gebeurt zo feilloos, dat niet te merken is dat de band nog maar twee weken met elkaar speelt. Merle neemt in haar muziek telkens een afslag die je net niet verwacht, wat al haar nummers een boeiende, frisse twist geeft. In een nummer als 'Houd je nog van mij' zingt ze met haar fijn hese stem de vrij basale titel dusdanig dat hij veel indringender binnenkomt dan wanneer je de vijf woorden gewoon zou lezen. Meer teksten van Merle schuren zowel aan de oppervlakte als aan de diepte, wat ze voor het hele publiek herkenbaar maakt. Ook doordat ze haar nummers constant vol humor en zelfspot introduceert, komt alle emotie harder binnen in de zaal. Sommige melodieën van haar liedjes lijken op die uit 90's pop, met vaak een 80's sound qua instrumentatie en een sausje van ad libs eroverheen, andere nummers zijn dromeriger, harder. De set verkent alle gezichten van pop, het is alsof we een hitlijst beluisteren: echt elk nummer is aanstekelijk.

Tweede act Liv zet de trend van Merle deze avond stevig door: Nederlandstalige pop, die naast catchy ook dansbaar is. Liv Webbers is gekleed als een y2k-poprockgodin, met visnetmouwen die onder haar zwarte shirt uit komen en strassstenen om de gaten in haar boyfriend jeans. Met een toetsenist en drummer aan haar zijde vlecht ze grimmige dance-beats met vloeiende melodielijnen, zoals op haar eerste single 'Onze Act'. Naast de tekst die perfect in elkaar klikt, valt ook de algehele opbouw van bijvoorbeeld dit nummer op. Daarnaast is ook de frasering in zowel melodie als begeleiding heel boeiend, waardoor haar muziek ook mensen aan zou spreken die geen donder van Nederlands verstaan. Net als Merle verschuilt ook Liv zich niet van emoties, zoals ze geëmotioneerd (maar loepzuiver) in de ballade 'Tegenwind' laat merken. Haar aankomende single 'Gisteravond' is dan weer het party anthem met het oorwurmgehalte van een goede songfestivalinzending. De energie van Liv groeit en groeit, vooral dankzij een vriendin die alles woord voor woord mee kan zingen. Je zou bijna zelf naar huis willen gaan, om onder een net iets te warme douche zelf alles luidkeels mee te doen, dansend met je ogen dicht.

Maar we gaan gelukkig niet naar huis voor Marquee de avond afgesloten heeft. "Nobel, how you doing?," roept hij de zaal in, voor hij aanvangt met 'Golden Boy', zijn recentste single. Marquee, ofwel Marc Jansen, verweeft oude, bekende genres met moderne sounds - alsof je in een oldtimer rijdt met een motor die wél nog de milieuzone in mag. Het spel van hem en zijn band knispert, wat heel duidelijk te horen is in deze live-versie van eerdere single 'I walk alone'. De dikke, dromerige akkoorden van de opname lijken te missen in de Nobel, maar Jansen levert nooit half werk. Hij opent onverwachts de onderlaag van de bonbondoos - een immer aangename verrassing - en trakteert ons op een gitaarsolo van jewelste. Zijn versie van 'Wicked Game', origineel van Chris Isaak, komt bij de hele zaal binnen. Marquee weet het nummer helemaal naar zijn eigen hand te zetten, eerst alleen herkenbaar aan de tekst, totdat hij er een knopflereske sneer in gooit en gitarist Jelte het originele intro tussen de regels door laat glijden. Het is jammer dat voor een aantal toeschouwers ook deze act alleen maar als luttel achtergrondgeluid bij hun gesprekken fungeert: niet alleen vernuftige details zullen ze ontgaan, maar ook de groei die Jansen de afgelopen maanden heeft gemaakt in zijn stemgeluid. Vooral in de kopstem valt dit op, perfect geëtaleerd in bijvoorbeeld 'Kiss the ground' en 'I think I'll stay'. In dit intieme liefdesliedje begeleidt hij zichzelf op gitaar, waarin tevens een klassiek country-baslijntje verscholen zit, maar hij houdt zijn spel klein, zodat zijn stem alle kleur kan geven. De country-invloeden komen de hele set nog naar voren, telkens in een ander jasje, dat telkens weer als gegoten zit. Marquee heeft overduidelijk plezier in het spelen, met zijn band én met het publiek. In de stomende afsluiter 'Enough is enough' doet de zaal gretig mee: klappend en zingend trekken we voor de laatste keer onze gordel om en rijden we de nacht tegemoet, het asfalt nog smeulend achter ons.