Stilzitten is een sprookje Stilzitten is een sprookje

The Groggy Dogs is een band met een piratenthema, bijna een verplichting om op een renfair te hebben. De band werkt met een bemanning van vijf, met naast gitaar, drum en bas ook een viool en accordeon. Met geheven vlag betreden ze het podium, en alterneren dan tussen dansbare shanties voor in de kroeg en zwaardere nummers over de gevaren van de zee. Vooral de violiste speelt haar vingers stijf met een onnavolgbare energie, maar de hele band golft net zo hard mee op hun eigen geluid als het publiek. Er wordt goed gedanst, met een veld vol zwierende jurken en kilts en rinkelende malïenkolders.

Natuurlijk moet er ook tussen de liedjes door geproost worden, maar als je gehoor wil geven aan de roep om drank moet je wel aansluiten bij de flinke rij aan de bar. Voor wat eigenlijk recht-door-zee feestmuziek is komen er verrassend lange bridges en olijke improvisaties in voor. Er zijn ook meezingers, zoals een loeizware versie van 'The Drunken Sailor' waarbij het gestamp het stof van de grond doet waaien. Een eenhoorn leidt een polonaise, de zanger dirigeert de liefste wall of death van de zeven zeeën en de hele rest van de set proberen de feestgangers elkaar te overtreffen met wie de meest melig dansmoves kan bedenken. Lijndansen, rondedansen en een haag van armen waar diegene die er onderdoor rennen steeds een nieuwe tak moeten vormen zijn maar een kleine selectie hiervan. 

De stijlinvloeden zijn niet alleen de gebruikelijke punk, ska en metal, maar soms zelfs reggae (alhoewel dat toontje niet lang wordt volgehouden voordat we weer op woeste baren zitten). Ook het iconische moment waarop het midden van het veld vol zit met mensen die roeibewegingen simuleren terwijl een behulpzame meneer langs de zijlijn zweepslagen nabootst moet benoemd worden, zeker als de band een grote trom tevoorschijn trekt die exact het tempo aangeeft (je kan wel zien waarom we goud hebben binngehaald op een roeionderdeel tijdens de Olympische Spelen). De spieren mogen weer wat losser met een skankbare track die de grasmat bijschaaft. Al met al doet de formatie alles wat je van een piratenfeestband kan verwachten: meeslepend en koddig, met een ruime trukendoos om je de dansvloer op te ronselen. Dat en een neut is eigenlijk het enige wat je in het leven nodig hebt. (BK)

Irdorath is een Wit-Russische band die met doedelzak, draailier en hoorn (naast meer conventionele instrumenten) de mythologie van hun thuisland op de kaart zet. Wrang feit is dat ze die plek hebben moeten ontvluchten nadat ze in de bak hebben gezeten voor deelname aan protesten. Ironisch hoe regimes die beweren voor volk en vaderland te staan vaak cultuuruitingen die haar tradities fris en in leven houden keihard de kop in drukken. Maar hoe is de muziek? Strijdbaar, tribaal, met als frontfiguren een zanger en zangeres die een duo vormen met prachtige synenergie, of ze nou dueleren met doedelzakken of mekaars stem met hoge en lage toonaarden spekken. 

Er volgen vele instrumentenwisselingen van de twee bandleiders, waarbij doedelzak ingeruild wordt voor hoorn en draailier, dan voor trom en fluit en weer terug. Het Wit-Russische liedboek wordt leeggetrokken, van teksten die van eeuwen terug dateren tot simpele kinderrijmpjes, en de bezieldheid van de twee zangers overbrugt de taalkloof. Opvallend genoeg klinkt het kinderrijmpje als 'Bang Voor De Bullebak', maar dan met een Spaanse gitaar eronder. 

De hele set is wel heavy, maar voelt veel meer aan als aandachtige luistermuziek dan metal om hard bij te headbangen. Een ander schattig feit: blijkbaar droomden ze er al acht jaar van om op Castlefest te staan, en hun dankbaarheid voor de kans straalt af op het publiek. Omgekeerd zijn de toeschouwers ook laaiend enthousiast, zeker als ze hun beladen achtergrond kenbaar maken. Hoewel er soms een nieuw sausje overheen gaat, zijn de bandleden hoeders van een stukje cultuur vol epische mythes en sagen. (BK)

Coppelius is een theatrale act van onze oosterburen. In Victoriaanse klederdracht en met make-up als misgelopen medische experimenten weet je al meteen dat je een show te wachten staat die dezelfde vibe heeft als de Tiger Lilies, maar dan in het Duits (helaas nogal afgezakt sinds de middelbare). Lugubere onderwerpen in een lollig jasje, elk praatje tussen de nummers door een korte sketch, en met een blend aan genres die misschien nog wel het best te typeren valt als hardrock opera. De frontman en spreekstalmeester heeft in het begin de overhand qua zang, maar laat al snel één van de kale klarinetspelers de spotlight overnemen, die een stem als Till Lindemann van Rammstein blijkt te hebben.

Als een geoliede stoommachine dartelen de lieden over het podium, waarbij er een telkens wisselende combinatie van instrumenten en zangers roteert. Hier een vleugje klezmer, dan een meebruller in de vorm van een 'Chop Suey' cover, soms een verhalend nummer waarbij je even je oren moet spitsen om de rode draad te volgen. Een QR code naar hun website wordt gepresenteerd als een kubistisch meesterwerk, en iedereen ligt dubbel wanneer de dame van de merch het podium op wordt geroepen en langzaam ontdaan wordt van vijf lagen aan hoodies en t-shirts alsof het een zwoele striptease is. 

Er wordt een selectie gemaakt uit het publiek van het meest langharige tuig, die het podium wordt opgetrokken als headbanghulp. Van alle acts vandaag verdient deze de grootste pluim voor publieksinteractie. Zelfs een cinematisch getimede regenbui kan de toeschouwers niet wegjagen, en met een zachte toegift op piano probeert de band de menigte voldoende te sussen zodat ze straks niet zelf gaan spoken. Snijdend en veelzijdig! (BK)