Can do-concerten Can do-concerten

Er zit een nooduitgangbord van een vluchtend stokmannetje op de bassdrum van BlackboxRed, maar gelukkig hoeven we hier niet weg. Na de droogkomisch gefilmde vrijhavendocu Welkom in de Koekenstad verrijst het tweetal op het podium. We zien een drummer (Stefan Woudstra ) en een frontvrouw die zingt en gitaar speelt (Eva van Netten).

Hun genre noemen ze ghostgrunge, het klinkt als ritmische en soms snelle postpunk met rauwe rand. Een aantal nummers zijn lange tijd kalm tot er aan het einde opeens een energie-uitbarsting is op punktempo, zoals in ‘Deer’. Eva soleert daarbij een aantal keren recht voor Stefans drum, aan de zijkant van het podium. Hun normale volume is 110 decibel, maar voelt veel rustiger aan. Zodra ze versnellen doen ze, door de distorted gitaar en wie weet ook doordat ze een duo zijn, wat denken aan The Raveonettes.

Drummer Stefan speelt superstrak, zoals je dat hierbij nodig hebt, zijn schouders heeft hij constant opvallend gespannen. Op een bekken staat een zelfgemaakte constructie met kleine belletjes dat nog het meest op een minidraaimolen lijkt. Eva’s zang is af en toe van een Björkachtige ijlheid, maar dan twee octaven lager. Haar felle ogen priemen vanuit de mist het publiek in.

Soms doet iedereen zijn best, maar krijg je toch niet geen optimaal resultaat. Dat is het geval bij de mixage van Dishes. Op de plaat hoor je bij deze punkband met popinvloeden de zang overal bovenuit, maar Leidens mooiste concertzaal heeft een achilleshiel: de zang heeft een gelimiteerd volume, dat kan ook de geluidstechnicus niet verhelpen. Daarom valt bij dit vijftal dat sleutelelement wat weg, en gebeurt dat zelfs met de gitaren en de bas - de drum is het best hoorbaar. Het gevolg is de energie die de band in zijn optreden stopt, minder bij het publiek aankomt dan kan en het daarom minder meeleeft.

Al voor opkomst is het engagement zichtbaar; waar frontvrouw Shireen bij een eerder concert “Free Palestine” op haar hand had staan, hangt er nu een Palestijnse vlag over hun bassdrum. Bij het nummer ‘Genocide’ wordt de verbinding met de huidige oorlog expliciet gelegd. Vanaf de start verlaat Shireen het podium en zingt ze voor het podium in het publiek. Het zorgt ervoor dat bassist Swaan centraal kan staan, bijna in het publiek. Drummer Erik heeft een expressief gezicht en leeft lekker mee tijdens het spelen. De frontvrouw doet haar kenmerkende move en schudt tijdens het zingen gepassioneerd met haar hoofd, één geopende hand boven haar hoofd.

De band verwerkt alle nummers van hun debuut-EP ‘Dishes’ in hun set, naast de single ‘Nobody’ en vijf nog niet uitgekomen songs. Op 12 april releasen ze vier nieuwe nummers – dat wordt vast een nieuwe EP.

Percussie? Maurice Abath van Lifeless Past heeft daar geen heel drumstel voor nodig. Een drumpad en een bekken zijn voor hem genoeg, met elke drumstok bedient hij er eentje. Hij blijkt een meelevende en geconcentreerde drummer.

Het ervaren Haags/Rotterdamse duo geeft ons een mix van new wave, postpunk, shoegaze (acht effectpedalen!) en metal. Hun set is lekker afwisselend, met ‘Boy Harsher’ horen we zelfs een ‘80s dancebeat in vierkwartsmaat.

In het blacklight lichten de witte details op de gitaar van Injerreau "Satori" Cijntje, zoals een oog,  op als in Sin City. Tussen zijn distorted, melancholische zang door beweegt hij vaak van de microfoon weg om te headbangen bij snellere nummers als ‘Dismal Reality’. De monitors zijn er om één voet op te zetten bij gitaarsolo’s. Een paar nummers voor het einde zingt Satori op zijn knieën op het podium terwijl hij zichzelf letterlijk voor zijn hoofd slaat. Als toegift speelt Lifeless Past plagerig Black Flag-cover ‘Wasted’, een nummer dat (heel punky) zo’n dertig seconden duurt.