Teus Nobel Trio maakt je ready voor de after hours Teus Nobel Trio maakt je ready voor de after hours

Het optreden begint met een kleine reminder en tevens aanleiding van waarom we deze avond allemaal bijeen zijn gekomen. Het is alweer vijfendertig jaar geleden dat jazzlegende Chet Baker het leven liet in Amsterdam. Des te bijzonderder dat zijn muziek nog steeds voortleeft én nog steeds een inspiratiebron is voor de huidige generatie jazzmusici.

Zo ook voor Teus Nobel. De trompettist is al jaren een gevestigde naam in de (inter)nationale jazzscene en heeft een schitterend repertoire die hij voor zich kan laten spreken. In 2019 won hij de Edison juryprijs met zijn album ‘Saudade’ en sindsdien heeft hij niet stilgezeten. De albums volgden elkaar in rap op en ondertussen zijn we aangekomen bij: ‘After hours’. Een bijzondere productie omdat Nobel voor het eerst de nadruk legt op de American jazz standards. En in het speciaal het in 1979 opgenomen livealbum ‘Someday My Prince Will Come’. Hier schittert Chet Baker op zijn bekende manier met zijn trio in Kopenhagen en speelt schitterende nummers die later wereldberoemd zullen worden.  

Vanavond is een persoonlijke avond begint Nobel. Bovengenoemd livealbum ‘Someday My Prince Will Come’ was al heel vroeg in zijn carrière een eyeopener en inspiratiebron. Van het uitschrijven van Baker’s solo’s tot het secuur bestuderen van de structuur van de muziek. Deze wisselwerking tussen Nobel en Baker is dan ook de rode draad van de avond.

Samen met Thomas van der Pol (contrabas) en Tim Langedijk (gitaar) vormen zij een trio dat dicht op de huid zit van het drietal dat in 1979 dat schitterende concert speelde. Al snel wordt duidelijk dat zij niet alleen gekomen zijn om te ondersteunen. Ze krijgen meer dan genoeg ruimte voor samenspel, maar ook tijd om hun eigen individuele klasse te laten zien.

Wanneer dat moment daar is doet Nobel een stapje opzij, hangt zijn jasje op aan het microfoonstatief en staart dromerig meedeinend op het ritme voor zich uit. Drums zijn niet nodig, de hele avond wordt het ritme bewaakt door van der Pol en de rest van het trio maakt hier constant dankbaar gebruik van.

Onderling worden subtiele blikken gewisseld, het publiek voedt deze met applaus, en dan is de opening gecreëerd voor de trompet. Deze klinkt vaak subtiel en zacht om vervolgens langzaam maar steady aan te zwellen tot een opleving waarin het hele trio opnieuw krachtig samenkomt. Nobel houdt zijn hoge noten lang aan en maakt deze steeds opnieuw interessant door verschillende versnellingen.

Van het rustige en gevoelige ‘Sad walk’ tot het uitbundige ‘Someday my prince will come’, laat het trio zien dat het strak en geconcentreerd kan spelen. Maar dat het ook zeker niet bang is om een eigen draai aan de jazz standards te geven. Langedijk schittert op ‘Gnid’ en vult de ruimte met strakke gitaarloopjes die van der Pol perfect aanvult met duidelijke bastonen. Nobel springt hier op in en dan is het geheel is weer compleet. Een goedwerkende formule die de hele avond terug blijft komen en het publiek gretig houdt. Spanning wordt opgebouwd, vastgehouden en heel zacht weer losgelaten. Het is dromerig met een duidelijke ondertoon. Een bewezen heerlijke wisselwerking.

Naast de karakteristieke sound van Baker is er ook ruimte voor persoonlijk werk van Nobel. ‘Blues for Paul’ laat de durf en veelzijdigheid van het trio zien en voelt als een vrij stuk dat je rustig meevoert naar een nog onbekend eindpunt. Bij ‘No goodbye’ komen de kwaliteiten van het drietal opnieuw perfect samen. Met klinkende stiltes afgewisseld door experimentele tonen. Het zet op het verkeerde been en wanneer je dat lijkt te realiseren komt het geheel weer geconcentreerd bij elkaar en past het als een puzzel.

Teus Nobel zorgt met zijn trio voor een heerlijke jazzavond die de standards respecteert, maar ook de durf laat zien om hier optimistisch op verder te bouwen. Hij pleased het publiek en stoomt deze klaar om er in de after hours op uit te gaan.

Een heerlijk begin van het gearriveerde jazzseizoen.