Hamaguchi en Ishibashi hebben eerder al succesvol samengewerkt aan de Oscar-winnende Drive My Car en in november werd hun meest recente productie uitgebracht genaamd: Evil Does Not Exist. Voor deze film had Ishibashi nog veel meer muziek gemaakt dan nodig was en vroeg Hamaguchi om een omgekeerde soundtrack: er zouden beelden bij de muziek gemaakt worden in plaats van andersom. De beelden van Evil Does Not Exist werden in een andere volgorde geplaatst, wat resulteerde in een nieuwe verhaallijn. Daarnaast werd besloten om de film zonder dialoog te tonen, waardoor Ishibashi’s score centraal kwam te staan. Zo is de film Gift geboren.
In de volle zaal 1 van het Trianon loopt Eiko Ishibashi onder luid applaus richting haar setup aan de rechterkant van het witte doek. Vanaf het eerste shot van het immense berglandschap ergens in een gebied rond Tokyo weet Ishibashi een ijzige sfeer te creëren.
De basis wordt gevormd door een sampleloop van een viool, die af en toe geholpen wordt door andere strijkers. Terwijl de loop zich steeds herhaalt wordt het geluid langzaam gemodificeerd, soms klinkt het griezelig en voel je de spanning over je hele lichaam en dan buigt het opeens af naar een kalmer stuk dat fantastisch matcht met de serene filmbeelden. Ishibashi neemt hiervoor de tijd en weet steeds uitstekend tussen deze uitersten te pendelen.
Wanneer de loop naar wens en de basis dus goed is wordt hierop verder gewerkt, denk hierbij aan soundeffects van niet te ontcijferen field recordings of pakt ze haar dwarsfluit erbij. Het geluid hiervan is niet meer te herkennen door alle vervormingen door middel van filters en andere effecten. Wanneer al deze lagen bij elkaar komen klikt het en past het perfect in elkaar.
Tijdens het spelen kijkt ze voorzichtig mee met de film en zoals de shots in elkaar overvloeien doen de verschillende samples dat ook. Het tempo bepaalt Ishibashi en het beeld gaat hierin mee. Wanneer er shots van de haastige stad te zien zijn versnelt de muziek en wordt het geluid steeds intenser. Als we ons in de natuur bevinden ontstaat er weer rust en wordt er ter plekke een ambient soundscape gecreëerd om in te verdwalen.
Alhoewel de film zelf geen geluid heeft en de dialoog steeds in één of twee zinnen op het scherm te zien is, weet Ishibashi toch steeds een gevoel mee te geven aan de compacte statische tekst. Ernst en onzekerheid worden uitgedrukt door middel van zwaardere en harde tonen terwijl rust en ontspanning toegelicht worden met lichtere klanken en een zachter en warmer geluid. Het voelt alsof je kijkt naar de film door te luisteren.
Het geheel duurt ongeveer tachtig minuten, waarin bijna voortdurend iets te horen is. Spanning wordt opgebouwd met behulp van ritme en die constante wolk van drukkende effecten die het geluid blijvend vervormen. Zo makkelijk als Ishibashi opbouwt, laat ze die spanning ook weer gaan, waardoor zelfs de korte stukjes waarin bijna helemaal niets te horen is veel impact maken.
De directe verbinding tussen livemuziek en film laat de kracht van de uitvoering en het denkwerk van de compositie zien. Door het ontbreken van de dialoog kan je er niet omheen, maar dat wil je ook helemaal niet. Jezelf laten meevoeren is de enige optie, als het water dat bovenaan de berg langzaam naar beneden stroomt. Al met al een betoverend concert in een schitterende zaal, compleet gemaakt door magische beelden.