24 hour party, people 24 hour party, people

Het Amsterdamse duo Wanderwelle mag de zaterdag van Wibar Digitaal aftrappen op de main stage. De cirkel van led-lampen boven die main stage, kunstinstallatie The Night Tribe, geeft een onheilspellend gevoel en verlicht het tweetal met hun analoge setup op een spookachtige manier. Wanderwelle maakt muziek om bij uit te zonen en dat lijkt iedereen in de ruimte ook te doen: liggend, zittend, ogen dicht of juist met de oren gespitst, gefocust op het luisteren.

Beheerst, ongedwongen en geholpen door filters en geluidseffecten bouwt het duo laag op laag, en blijft het wat je hoort constant tweaken, waardoor er een steeds voller en duidelijker geluid naar boven komt. Af en toe lijk je iets herkenbaars te horen: een muziekinstrument, een piepje of kraakje of iets uit een field recording, dat voor een kort gevoel van houvast zorgt terwijl je in deze waanzinnig gecreëerde soundscape gezogen wordt. Zonder dat je het door hebt is er alweer opgebouwd naar een drop in de vorm van een oorverdovende stilte die iedereen in de zaal zijn adem in laat houden. Wanderwelle klinkt melancholisch en optimistisch maar beweegt voornamelijk de duistere kant op. Het is een onophoudelijke ontdekkingstocht in het donker.

Stan Koppe

Bij binnenkomst van de tweede stage voelt het alsof je een cult meeting betreedt, voornamelijk door het rode licht en half opgebrande kaarsen krijgt de ruimte een griezelige uitstraling. Achterin en weggedoken achter zijn setup zit Ometo, producer en voor het komende uur de muzikale leider van de cult.

De constant aanwezige bass klinkt diep en clean maar ook venijnig en ready om je weg te blazen. Hieronder klinkt bijna onafgebroken een duidelijke beat, deze klinkt soms ritmisch alsof er gemarcheerd wordt, soms als iets wat je verwacht te horen bij een ritueel van een inheemse stam maar is vooral het meest kenmerkend door zijn duidelijke hip-hop invloed.

Ometo bouwt op en deconstruct weer en geeft emotie mee door middel van samples met gesproken tekstaan zijn zeer industriële en glitchy sound. Deze tegenstellingen versterken elkaar en wanneer die onvergeeflijke bass weer terugkomt wordt het geheel opnieuw naar een hoger gevoelig niveau getild. Het is apocalyptisch en sereen, de doomsday soundtrack van het heden.

Stan Koppe

Dat de installatie The Night Tribe versterkend werkt voor de donkere en duistere kant van ambient bewijst naast Wanderwelle ook nthng. Op de main stage brengt de Duitser live een veelzijdig en optimistisch geluid die constant beweegt tussen ambient, techno en trance.

Het schiet alle kanten op maar voelt tegelijkertijd altijd gebalanceerd en logisch aan. Van hemelse zang, naar gesproken tekst en dat gecombineerd met field recordings of patterns van een drumcomputer. Heel gestuctureerd worden de nummers beetje bij beetje opgebouwd, dromerig maar ook beatgericht, waardoor de overgang tussen de genres naadloos in elkaar blijven overlopen met als eindproduct een dansbaar en daardoor clubachtig geluid.

De bpm blijft oplopen en nodigt uit tot bewegen, als bruggenbouwer tussen genres neemt nthng je mee de nacht in. 

Stan Koppe

Nog voordat Andy Jenkinson, beter bekend als het eenkoppige Ceephax Acid Crew, plaatsneemt achter zijn draaitafel, wordt er voor hem gejoeld. "Whooooo, Ceephaaaaaax!" Een grijns verschijnt op het gelaat onder de zeemanspet - Captain Ceephax is klaar om te vertrekken. Met zijn behoorlijke snelle zonnebril (futuristisch montuur dat mode wordt in 2042) gooit hij ons meteen zijn acidhouse wereld in - succesvol. Het duurt nog geen volle maat, of de eerste mensen staan al te dansen, vlak naast de draaitafel die in het midden van het kunstwerk The Night Tribe staat. Alsof er een steen in Ceephax' vaarwater gegooid wordt, verspreidt de danskoorts zich vloeiend naar het uiteinde van de cirkel.

De cirkel waarin we staan, kleurt weer accuraat mee. Waar bij Nthng het kleurenpalet warmer was, is het nu verschoven naar mosgroen, knalgeel en magenta. De lampen spelen een stoelendans over de volledige ronde, de kleuren doen een wedstrijdje, knipperen dan weer mee op de beat. Soms wekken de glazen plaatjes de indruk wapperende vlaggen te zijn.

Het is niet gek dat de voetjes meteen van de vloer gaan: de stijl van Ceephax is ontzettend aanstekelijk. Zijn overwegend vrolijke deuntjes, waarbij je spontaan kokosnootrum zou willen drinken, op stevige beats worden aangevuld door typische acid wormen. Op het ene moment waan je je in een hiervoor onbekend onderwaterlevel van Super Mario Bros, vervolgens wordt de muziek blubberiger en dans je jezelf zo het drijfzand in.

Ceephax Acid Crew brengt een wat grimmiger stemming in de muziek - de hiervoor montere majeurklanken glijden naar een mineur. De kleuren van The Night Tribe gaan naar vurig rood en zachtgeel, ze flikkeren stemmig mee. Op het gedans heeft dit overigens totaal geen invloed: dat blijkt onophoudelijk.

Zo dreunt de live-set nog even door, met ons erbij. De toegift brengt ons weer terug naar Mario, Mario Kart dit keer, waarbij we razen over de Rainbow Road van 'Night Tribe' na een gele ster opgepikt te hebben onderweg. Let's a-go! 

Yavne van der Raaf

Ronddwalend door de Wibar zie ik op de eerste verdieping de deur naar de ruimte van Maxi Radio openstaan. Ik stap naar binnen en kom terecht in een feestje dat nergens aangekondigd is, maar het is er gezellig. Twee dj's zijn bezig achter de draaitafel, er is een bank waar mensen rustig kletsen, en achter de dj's is ruimte ontstaan voor een aantal pratende en dansende feestgangers. Ik heb da secret party gevonden! Ik dans, praat en fotografeer en verwonder me dat ik dit mee mag maken.

Rogier van Nierop

Tijmen Blokzijl, beter bekend als Teqmun, weet waar hij de mosterd haalt. De verrassende samples die hij combineert met syncopische beats, bewijzen dat hij de roots kent van zijn invloeden. Opvallend zijn de gezongen samples, waar hij dusdanig in knipt en mee speelt dat de tekst nog nul betekenis heeft - er is alleen nog de vorm. Zo wordt elk instrument, dus ook zang, een percussie-instrument in een steeds verder dichtgekitte beat. Voorzichtig doch daadkrachtig legt hij laag op laag, elke noot wordt opgevuld met nevengeluiden buiten de oorspronkelijke beat. Één ding is zeker: er moet gedanst worden.

Een groot gedeelte van Teqmuns set bevinden we ons in een jungle van geluid, met krekels, claves, bongo's en andere Afrobeat-invloeden. Soms switcht de beat compleet voor een paar maten, hoor je een spontaan dub-moment, dan weer vervormt hij geluiden en lijkt de beat over de maat heen te schuifelen. Zijn samples, soms ingekort tot snippets, variëren van Drake tot Gwen Stefani. Alles bij elkaar is het zodanig opzwepend dat zelfs de knoppen van de 'Night Tribe' tóch weer bediend worden, en de lampen weer mee gaan doen op de onweerstaanbare beat.

Yavne van der Raaf