Don't f... Do funk with us Don't f... Do funk with us

Bij hun opkomst is meteen het podium van de kleine zaal vol. De receptuur voor Johnny & The Spacemachine bestaat uit acht ingrediënten: neem twee saxofoons, een trompettist, een percussionist, een debuterende drummer, een zanger/gitarist, een leadgitarist en een bassist. Laat hen urenlang mengen door hen in een zaaltje te laten repeteren, voeg creativiteit en inspiratie toe en voilà: een halvefinalist van de Amsterdamse Popprijs van dit jaar. Er is niet één bandlid dat er onmiddellijk bovenuit steekt. Johnny & The Spacemachine speelt namelijk als een uptempo collectief met een nadrukkelijk onnadrukkelijke instumentbeheersing. Ze soleren één voor één op een bed van de melodie, maar na een tijdje komt leadgitarist Tomas bovendrijven, wiens gitaarsolo’s flashy, lang en uitstekend zijn.

De vrolijke funk spuit uit hun instrumenten, met daarbij de punk kenmerkende wah-wah van de gitaar. Johnny & The Spacemachine maakt relaxte of energieke nummers met een wat melancholieke zang. De teksten zijn prettig gestoord en voeren ons mee naar een wereld met invasies van flamengo-artikelen en zeeschildpadden die verhalen vertellen. Deze opwarmer verwarmt het hart. Aan het einde horen we een ruimtelaserachtig effect; zou dat The Spacemachine zijn? (RvN)

Zeg je Leiden, dan zeg je De Nachtelijke Escapades. De vijfkoppige band weet zijn weg in de grote zaal van de Nobel wel te vinden. Of zoals ze het zelf zeggen: “We hebben hier zo vaak gestaan, we zijn inmiddels de tel kwijt geraakt”. Langzaam stroomt het publiek naar binnen. Er komt zelfs iemand met een bosje rozen de zaal binnengewandeld. De band begint met een uitgebreide introductie van zichzelf, zanger Daniël begint triomfantelijk: “Op gitaar, de god met het rooie haar, breekt elke show een snaar, Jona Liesting!.” Luid gejoel stijgt op uit het publiek. “Op de bas, 240 volt zonder poespas, Cas!”. Als iedereen met een mooie rijm is voorgesteld, trappen de Leidenaren af. Met “Vliegen Vallend Door de Lucht” laten ze het publiek meteen naar een hoger niveau stijgen. Zanger Daniël kent het principe ‘buiten adem’ blijkbaar niet, want hij rapt aan een stuk door over katers, festivals, jointjes en de liefde.

Precies drieëneenhalf uur eerder is hun nieuwe single ´Hitsig´ gereleased. Kennelijk precies genoeg tijd om voor sommigen in het publiek de tekst van dit hitsige hitje uit hun hoofd te leren, of het zijn diehards die weten dat dit nummer al meer dan een jaar op setlisten staat, want er wordt hier en daar al meegezongen. “Ik ben zo hitsig als ik brak ben” galmt het door de zaal, met aan het eind een vlekkeloze gitaarsolo. ´Reparatiepils´ wordt luidkeels meegezongen en bij ´Nooit Meer Slapen’ ontstaat er een heuse pogo-pit. Zanger Daniël springt vol zelfvertrouwen het publiek in en doet nog even gezellig mee. De rozen worden inmiddels het podium op gegooid en de band eindigt met een diepe buiging op het podium onder luid applaus van het publiek. De Nachtelijke Escapades zorgen ervoor dat iedereen met een grote glimlach de zaal verlaat, Funked Up kan niet meer stuk. (LT)

Poprondeband-met-houtsoortnaam Cocobolo wordt aangekondigd als “muziek voor mensen die slecht kunnen dansen”. Dat klopt gelukkig niet, laten de toeschouwers later zien. De omschrijving verwijst dan ook naar hun twee weken geleden uitgekomen debuut-EP, ‘Songs for bad dancers’. Hun traditionele witte Cocobolobol ligt centraal vooraan op het podium.

Het trio (drum, gitaar en bas) maakt fijne muziek om op weg te dromen, zo zou de muziek van gitaargod Joe Satriani klinken als hij funk zou spelen. Hun lange nummer zijn meestal instrumentaal, wat analyse van hun verhalende beelden bemoeilijkt. Gedragen door de drums en een superlaag klinkende bas speelt de gitaar surfgitaarsolo’s met het wah-waheffect en hakkerige ritme van funk. Een lange, distorted solo van gitarist Erik (ook van YĪN YĪN) dringt door tot je botten die daarna weer contemplatief wordt. Bassist Hilde is veel vrolijker dan haar doembasspel en lacht veel. Opeens verschijnt er een extra drummer op het podium, Kees. Hij speelt voornamelijk op twee extra bekkens op statief. Cocobolo kruidt hun geluid met occasionele ruimtelasereffecten die je ook in spacy flipperkasten hebt. (RvN)

Op blote voeten en gehesen in een okergeel pak staat hij midden in de foyer van de Nobel. Om hem heen verzamelt zich een nieuwsgierig publiek. Benito, je zou hem ook wel de rappende filosoof van de lage landen kunnen noemen. De Hagenaar neemt de foyer van de Nobel op reis met zijn verhalende muziek over innerlijk evenwicht, jezelf vinden en geeft je een kijkje in zijn gevoelens. Hij begint met het nummer ‘Even Weg’ en gooit zijn emoties er uit. In ‘DenkJeDatIkJeKapotMaak’ rapt hij over de liefde, relaties die op de klippen lopen en loslaten. Inmiddels rent Benito rondjes en spuugt al zijn frustratie eruit in de vorm van lo-fi rap. Aan het eind van de rit laat hij het publiek blij verrast achter. Voor Benito lijkt het een opluchting dat hij zijn ei even kwijt kon bij het publiek. (LT)

Bij opkomst valt de zanger en frontman van Dr Justice & The Smooth Operators als eerste op: hij is gekleed in een spierwitte spijkerbroek en koksbuis, een zwarte, ondoorzichtige zonnebril voor zijn ogen en een keytar voor zijn borst. Meteen daarna trekt de bassist de aandacht: een Aziatisch uitziende man met snor en sik, een lichtblauwe baret op het hoofd en een psychedelisch jarenzestigjasje aan. Ook de drummer heeft een opvallende outfit, een kimono met jarenzestigpatroon en zonnebril.

Is Dr Justice & The Smooth Operators  alleen qua karakters extravert? Nee. Vanaf het begin is duidelijk: ze funken niet alleen, ze weten ook hoe je een show bouwt. Het podium is heel dynamisch: de muzikanten wisselen voortdurend van plek en wisselen instrumenten af, niet alleen de frontman zoekt contact met het publiek, allemaal vragen ze publieksparticipatie. Dat is allemaal veel interessanter om naar te kijken dan alleen technische perfectie. De drie achtergrondzangeressen hebben er veel plezier in, ook onderling, en zwepen publiek op. Deze Smooth Chicks ondersteunen de percussie en laten ook één voor één met een leadsolo horen dat ze zingend ook centraal kunnen staan. Ook een solo van Dr Justice ziet er spectaculair uit: hij buigt ver achterover en houdt secondenlang de microfoonstandaard omhoog om in de mic te kunnen zingen. Distorted en elektronisch verhoogde ruimtezang wordt ondersteund door een bas en een laagklinkende gitaar. Het vooral vrouwelijke publiek danst massaal mee op hun uptempo nummers, de drummer gooit als slotakkoord drum en bekken om. Hun boodschap had alleen consistenter gekund: ze brengen een ode aan body positivity, maar later worden de slanke Smooth Chicks door Dr Justice aangeprezen als “very sexy”.

Deze act was een fijne verrassing. Eigenlijk zijn ze al gestopt, maar hopelijk krijgen we gerechtigheid en wordt het einde van de band in hoger beroep verworpen. (RvN)

Wat in 2017 begon als grap, groeide uit tot een band die de grote zaal van de Nobel in zijn geheel weet te veroveren met Thaise funk, soul, disco en electronica. YĪN YĪN liet zich inspireren door psychedelische Oost-Aziatische muziek uit de jaren '60 en '70. De hier en daar verdwaalde silentdisco-koptelefoon maakt plaats voor oordoppen. De Limburgers laten je even wegzweven uit al het Leids Ontzetgeweld naar hogere sferen. Veel praten doen ze niet. Spelen dan weer wel. In een uur tijd heeft de wereldband het volledige publiek voor zich gewonnen met hun spacende muziek. Het volume wordt steeds een tandje opgeschroefd. Het nummer ´Shenzou V.´ wordt goed ontvangen bij het publiek en ook op ´One inch punch´ wordt vol overgave gedanst. De band speelt elk nummer alsof het hun laatste is, diepe bassen en catchy gitaarrifjes knallen door de speakers. Aan het eind trapt de band het gaspedaal nog even flink in. Het nummer ´Chong Wang´ laat het publiek flink zweten en hier en daar gaan de handen in de lucht. YĪN YĪN tilt dansvloerfunk naar een hoger niveau en sluit Funked Up knallend af. (LT)