Expressieve ritmesecties Expressieve ritmesecties

Mix pop, rock, indie, new wave en funk in verhoudingen die per nummer wisselen, voeg een dosis inspiratie toe en je krijgt Talks Make Do. Hun opener, de single ‘Ripples’, zet de toon voor de rest van hun optreden: harder en dromeriger dan op de plaat en een beetje rafelig, dat is wel lekker. Het derde nummer, ‘Speedbumps’, klinkt Iggy Poppy. Drummer Gideon laat ons af en toe koebelpercussie horen..

Het vijftal staat stijlvol op het podium, gekleed in pantalon, overhemd en daar overheen een jasje bij de gebroeders Vermeij (bekend van Christopher’s Soul en The Poons). De uitstraling van Talks Make Do is in het begin old school cool en licht onverschillig. Halverwege ‘Ripples’ zet frontman Alex echter zijn eerste gitaarsolo in. Daarmee spat het nummer echt van het podium af en vanaf dat moment straalt de band energie uit. Toetsenist Milan sluit tijdens zijn achtergrondzang gepassioneerd zijn ogen en gebaart naar het publiek wat het moet doen: bij de start naar voren komen of meeklappen. De toeschouwers gehoorzamen. Na de laatste noot zwaait Milan uitbundig naar het publiek en juicht. Terecht: de jury blijkt later net zo tevreden als hij.

DIALORIAN? Zou dat een Star Wars-spin-off zijn? Nee, een Rotterdamse singer-songwriter. Ze heeft een stem zo zacht als zijde die de juiste kant op gestreken wordt en zingt elk nummer Selah Sue-achtig in een ander genre, van soul via jazzy pop tot country. Zacht is ook het volume: sensitieve liedjes en begeleiding door een semi-akoestische gitaar zouden verdrinken bij een keuvelend publiek, dat gelukkig aandachtig luistert. DIALORIAN glimlacht dankbaar bij de aandacht en het applaus en bekent: “Ik ben heel zenuwachtig.” Zonder die opmerking zouden we het niet gemerkt hebben, want ze lijkt vol zelfvertrouwen op het podium te staan. Ook durft ze haar optreden aan te kleden: je ziet haar achtergrond als performance artist: ze beeldt met haar handen uit wat ze zingt. Door de kale enscenering moet haar stem verder alles dragen, wat haar gelukkig moeiteloos lukt.

Begeleidend gitarist Stanley richt regelmatig zijn intense blik op DIALORIAN en dat moet ook, want na het enige Nederlandstalige nummer vertelt ze: “Dit nummer was deels een improvisatie om mijn gitarist terug te pakken” – die was eerder van het script afgeweken. Knap dat ze elkaar kunnen uitdagen en voortstuwen zonder dat het de argeloze toeschouwer opvalt. De meeste nummers zijn melancholisch, maar bij het slotnummer wordt de muziek sneller en vloeien de majeurakkoorden uit Stanley’s gitaar.

Tara Pasveer maakt dromerige, soms melancholische live soundscapes. Daarbij gebruikt ze haar looper om haar muziek te laten klinken alsof er een dozijn muzikanten op een dreamscape-podium staat. Tara’s nummers zijn zorgvuldig opgebouwd en laten een veelheid aan geluiden horen die ze snel produceert, even voortduren en dan weer wegsterven, ondertussen vervangen door iets anders, waarbij inmiddels ook het tempo anders is. Ze zorgt voor echoënde zang in achterstevoren Engels en zelfverzonnen talen, door het publiek gemaakte druppelgeluiden, iets sonarachtigs, new age bosachtergrondgeluiden, een duet met zichzelf, dwarsfluitspel, zuchten, een indringende beat, en dat is maar een dwarsdoorsnede.

Ze begeleidt zichzelf met armgebaren op momenten dat de looper even geen aandacht nodig heeft. Haar elektronica en een massa aan snoeren en adapters worden bedekt door goudkleurige stof die er in de ogen van uw recensent bruidsjurkachtig uitziet. Die versluiering is passend, want haar muziek is niet kil en elektronisch, maar sprookjesachtig en meditatief. Tara is tijdens de nummers geconcentreerd en heeft tussen de nummers door een zachte en lieve podiumuitstraling, waarbij ze te bescheiden is voor wat ze allemaal kan. Werkt Tara’s muziek, die valt of staat met emotionele verbinding met de toeschouwer, ook in een setting als de Qbus Club? Zeker, en het nauwlettend luisterende publiek laat dat zien.

Als je haar binnenkort in de buurt live wilt horen, kun je dat het beste doen bij een Haags concert op 6 januari met Noah Yorke (de zoon van Thom) en Wouter Mol. Daarna begint Tara in Londen en Glasgow met haar eerste Europese tour, die haar vervolgens naar Scandinavië en Duitsland voert.

Er staat een bord met ‘Yachtwerk’ in verlichte hoofdletters tegen de toetsenstandaard geleund. Ook voor wie net binnen komt lopen, is daarmee duidelijk wie er op het podium staat: de winnaar van de Peter Tetteroobokaal, de popprijs van Delft. Er is tussen de optredens door alleen tijd voor een line check, maar ze bespreken een oplossing voor eventuele geluidsproblemen: “Anders gewoon boos kijken en wijzen.” Bemoedigend geeft drummer Lars net voor het optreden gitarist Barry een kneepje in zijn schouder.

Yachtwerk trapt af met de aankondiging: “We gaan er vanavond een feestje van maken!” Dat voornemen maken ze waar met hun funky rocknummers, die rauwer zijn dan op de plaat, met daarbij soms bluesy gitaarwerk van Barry. De zingende toetsenist Mick heeft een melancholische stem met veel volume à la Jack Black. Bassist Kevin speelt vandaag voor het eerst met Yachtwerk mee, maar voor hem geen debutantenzenuwen. Zijn hoofd schudt soepel mee met de muziek en hij gaat makkelijk naar voren voor de achtergrondzang, waar hij zich ook had kunnen verstoppen. Wanneer het viertal het publiek laat meezingen, maakt drummer Lars een taalgrap: “Laat je Leiden!” Zo leggen alle bandleden contact met het publiek en blijkt het cliché van bleue ritmesecties, net als bij Talks Make Do, opnieuw een mythe.

Uit het oog, in het hart: pop-rockband Lost Age was voor ons een Leidse ontdekking. De bandleden wonen in Gouda, Amersfoort, Amsterdam en Haarlem, maar blijken in Leiden te oefenen. En dat niet alleen, ze repeteren in de Qbus; alle reden om zich hier op hun gemak te voelen. Lost Age nam van oktober 2022 tot en met juni 2023 (!) deel aan de Popscene on Tour in Haarlem. Het hoogtepunt was een optreden in het Patronaat, de lokale Nobel. Presentator Ernst oordeelt dat het daarmee “Haarlem heeft uitgespeeld” – zou het viertal ook het Leidse level tot een goed einde brengen?

De rock van Lost Age is meeslepend en ligt makkelijk in het gehoor. Het doet denken aan Bush. Bassist Laurens swingt vol gevoel mee met de vierkwartsmaat. Drummer Grayson ziet er met gilet en stropdas chique uit. Net als bij Yachtwerk is Lost Age een band waarin iedereen zorgt voor de publieksbijdragen. Laurens en Grayson geven als ritmesectie het sein aan het publiek dat het moet meeklappen en demonsteren het juiste ritme; gitarist David spreekt aan het eind het publiek toe. Het hoogtepunt van de set is het slotnummer ‘Selfish’, dat donkerder, harder (frontman Kai verruilt zijn akoestische gitaar voor een elektrische) en melancholischer is dan de rest van hun set. Dit nummer over een femme fatale rockt en funkt!

De jurywinnaar is Talks Make Do, deze mannen voegen zich dus bij Tijger Tijger in de finale. De publieksprijs gaat naar Lost Age. Dat gaat door naar de halve finale en treft daar 5th-wave.

De volgende voorronde is 17 november in de Qbus; die avond spelen de Autoriteit, Mark, Frank & Money, The Sunrise Paradise, Machina en The Violet Parade.