Kleurrijke rock bij Psychedelicious Kleurrijke rock bij Psychedelicious

Mo Bedick begint met een funky sound, waarbij achtergrondvisualisaties ons gelijk naar hogere sferen brengen. Voor het begin van de show was daar de Psychedelicious-poster te zien, maar vanaf hun eerste tonen verandert dat in steeds wisselende, sterke uitvergrotingen van… ja, wat eigenlijk? Bloedcellen, hersenkronkels, uitdijende en krimpende zwarte Rorschachvlekken, pulserende bloedvlekken. Zanger en gitarist Maurijn begroet ons: “Welkom bij onze tour, die heet: ‘Koop ons t-shirt’”. Die shirts zijn hetzelfde wit met donkergroen als Maurijns sneakers. De merchandise-voorraad zit in een tas met een cannabisblad erop – heel toepasselijk. De pluchen walvismascotte op de podiumrand voelt zich als een zoogdier in het water.

Mo Bedick leidt ons ondertussen rond in een heel brede mix aan stijlen: post-grunge, funk en blues (Maurijns bottleneck glijdt over de snaren), met een nadruk op indie. Psychedelia zit ook in de mix: een song als ‘Rewire’ klinkt harder, holler en daardoor psychedelischer dan op de single. Mo Bedick biedt kortom een blend waar je, net als bij een Rorschachtest, van alles op kunt projecteren – vanavond letterlijk.

Ter afsluiting van hun set spelen ze hun vorige week geschreven nummer ‘Tom Cruise’, dat ze voor het eerst voor meer dan vijf man spelen. Hierin beelden ze zich in hoe het is om deze acteur te zijn. Door de synthesizer doet de melodie denken aan ‘Closing Time’ van Semisonic, maar dan met een geroepen, energieke zang. Cors, die tot dan toe snel en geconcentreerd drumde, glimlacht de hele tijd tijdens dit nummer. Gitarist Florian speelt ook op de synthesizer en brengt ons zijn gitaarpartijen daarom regelmatig zittend.

Er is tot slot goed nieuws: Mo Bedick ondertekende deze middag het contract voor hun debuutalbumrelease. Begin 2024 is het zo ver, maar eerst komen ze in december nog met een single.

Dat we hier bij Psychedelicious staan, hebben we te danken aan organisatoren New Exhibit. Hun gitaargeluid start rocky, luid en moeilijk in te delen qua genre. Matthijs’ drums laten de vloer voor het podium trillen, hij metselt in het begin een constante muur van geluid. Koens bas wordt beter uitgelicht dan gebruikelijk, zijn instrument zit vol intrigerende stickers: “Ty Segall Twins”, “Beck!” en, perfect voor de Vrijplaats, “Actie Front Krakers.” Zanger/gitarist Daniel stelt eventuele geschrokken toeschouwers gerust: “Dit nummer is wat minder heftig”. Bassist Koen vult ironisch aan: “Dit is géén kutmuziek.”

De rock wordt inderdaad rustiger en melodischer; andere nummers klinken soms punkier, soms als een hardere rockballad. Ook is er ‘Future words’, aangekondigd als “het dansbare nummer”. We horen licht melancholische zang op een ritme dat voortgedreven wordt door de rake klappen van Matthijs’ drumstokken, als een horde. Leadgitarist Luc straalt plezier uit bij het spelen van de psychedelisch distorted gitaarsolo aan het begin van ‘Grow’. Hij toont de moraal van een cowboy uit een spaghettiwestern: “Eerst je instrument stemmen, dan praten!”

De achtergrondbeelden sluiten perfect aan bij het tempo van de nummers. Bij de abstractere en snellere nummers zien we snelle strepen van beneden naar boven trekken in allerlei kleuren, maar roze overheerst; wordt de muziek rustiger en softer, dan zien we kalm uitdijende cirkels. Bij het serieuze slotnummer ‘Grow’ wordt het helemaal concreet en zien we een tak en een gevangenis die uit Natural Born Killers had kunnen komen.

Nog voor het begin van hun set is hun optreden al hallucinant – na een uitgebreide soundcheck verdwijnt de band opeens backstage. “Wat gebeurt er? Komen ze nog terug?”, vraagt een bezoekster. Gelukkig staan ze na een aantal minuten alsnog op het podium. Heath laat vanaf het begin zien waar hun reputatie als liveband vandaan komt. Naast hun kwaliteit is inhoudelijk glashelder waarom het vijftal hier staat: de soms distorted zang, mondharmonicameesterschap van zanger Mees, lange solo’s, want net als bij jazz speelt Heath een thema waar de instrumentalisten op improviseren - het past allemaal perfect in het concept.

De band varieert in volume, vertraagt en versnelt tot bijna punkachtige snelheden. Het massaal aanwezige publiek vindt het schitterend. Vooraan wordt vol overgave gedanst, maar ook de rest van de zaal beweegt mee. Zanger Mees krijgt het warm en trekt wat uit; zijn gespierde en getatoeëerde torso leidt tot een aantal verhitte reacties bij dames in de zaal.

Steven laat zijn lage bastonen de zaal in stuiteren, hij neemt regelmatig zijn kenmerkende houding aan en speelt dan stoer wijdbeens. Gitaristen Jordy en Isaak soleren afwisselend, als demarrerende wielrenners en hebben aan één blik voldoende om te weten wat de ander gaat doen. Drummer Darcey stuwt het ritme, soms zo drijvend als The Monks, en speelt voortdurend met een glimlach.

Het spel van Heath is intens als altijd, met lang uitgesponnen nummers. Hun set loopt tien minuten uit, maar het publiek vraagt een toegift; die komt er – ongepland – en dat ene nummer duurt opnieuw minstens tien minuten. De achtergrond laat ondertussen spookachtige membranen en grofkorrelige zwart-witstengels zien.

We want more!
Het massaal toegestroomde publiek laat zien dat er behoefte is aan dit festival en dat de toeschouwers kwaliteit herkennen. Gaan we naar meerdere edities van Psychedelicious? De Sinterklaastijd is aangebroken, dus geef ons dit cadeau, laat dat lekkers maar komen!

Heb je dit concert moeten missen of wil je deze acts juist snel nog een keer zien in Leiden? Dat kan! Mo Bedick en New Exhibit staan zaterdag 2 december opnieuw in de Resistor en kruisen dan de degens in de vierde voorronde van de Nobel Award, toegang kost €7,50. Heath kun je op donderdag 7 december met een gratis ticket zien bij Club 3voor12 Leiden in de Nobel.