Het stuk is in twee delen te splitsen. Het eerste deel is 'Rupsje Nooitgenoeg', hierin staat het bekende kinderverhaal over hebzucht centraal en dat deze nog steeds toe te passen is op de huidige maatschappij. Dit wordt extra betrokken op de hoofdpersonen van het verhaal: jongeren.
De zaal is donker en de dansers betreden de mat. Meteen wordt er een snijdend harde technobeat afgespeeld. In de stroboscoop wordt er synchroon bewogen en op een beamer zijn visuals te zien van mails met afwijzingen op vacatures. De sfeer wordt net zoals de muziek steeds guurder. Daarna wordt het tempo nog wat opgeschroefd met een snelle Drum and bass-banger van SHERELLE die je vastgrijpt en in een stroomversnelling meeneemt met continu opbouwende drops. De dans blijft verstevigen en versnellen totdat er hard wordt teruggeschakeld.
Van zweverige sounds en zweverige bewegingen naar harde drums en zachte synths. De verschillende soorten muziek geven steeds een nieuw inkijkje in de avond. Vooral de gevoelige tune van Burial & Four Tet in combinatie met visuals van doomscrolling zet aan het nadenken. Vervormde natuurgeluiden transformeren in een haperend geluid met intense lichten en dansers die wisselend op en af de mat gaan. Het lijkt allemaal even te veel te worden. Een langzaam pikkelende gitaar zorgt voor een ademruimte, ritmisch geklap neemt het over, totdat het stopt. Pauze.
Het tweede deel heet 'D&D'. Dit stuk laat zijn licht schijnen op de normalisatie van drugs, drank en hoe een vriendengroep daarop reageert. Een onderwerp waarover niet altijd genoeg wordt gesproken. Drank en drugs kennen beiden positieve en negatieve kanten, is daar een balans tussen te vinden?
Van een audiofragment over falen en motivatie wordt snel doorgeschakeld naar een remix van ‘Let it happen’ van Soulwax. Deze brengt de hele zaal in beweging met zijn quirky breaks en vrolijke ritmes, waarop de dansers dan ook soepel meebewegen. "Laten we alles dan zomaar maar gebeuren?," lijkt de muziek te willen zeggen. Weer een harde break, een snelle paniekerige hartslag die overloopt in een heilig klinkende sample waarachter weer een snoeiharde acid plaat schuilt. Is dit een bad trip?
De dans wordt strakker en ongezelliger en de lichten spelen hier goed op in. Het voelt echt alsof je om vier uur ‘s ochtends in een club staat.
Nog meerdere malen gaan we op en neer in onze gemoedstoestand. En dan lijkt het kwartje toch echt te vallen. Is dat wat we willen voor onszelf? Of voor onze dierbaren? Stof tot nadenken.
De Discourse Dance neemt je mee in een muzikale en visuele stroomversnelling waarin allerlei verschillende gevoelens in rap tempo worden afgewisseld. Het feit dat het opgevoerd wordt in een club met bijpassend goed geluid, herkenbare clubmuziek, licht en visuals laat deze show hard aankomen. De dansers in de nachtclub zetten je aan het nadenken. Dat is niet toevallig, want het was het doel van dit debuut van choreograaf en regisseur Sietske Stienstra om jongeren op een laagdrempelige manier met elkaar het gesprek aan te laten gaan over onderwerpen waar ze moeilijk over praten: overmatig middelengebruik, identiteitsvorming, eenzaamheid, stress. De voorstelling houdt de kijker een spiegel voor: waarom praten wij hier niet over? Al met al een bijzondere introspectieve avond versterkt door de clubsetting daaromheen.
Dank aan Matthijs van der Hoorn voor de foto's.