Een opener moet vaak de sfeer zetten voor de rest van de avond en dat heeft Tara Pasveer zeker gedaan. Bij binnenkomst word je begroet door een zee aan psychedelische folk met een remix waar je meteen in wegebt. Golvend op haar stem krijg je het gevoel dat je door open weides danst en verdwaald raakt in donkere bossen waar je nooit alleen bent. Alsof een fee zich stiekem laat zien zit Pasveer op het podium, gebogen over haar pedalen waarmee ze haar eigen stem in een loop brengt en verdraait. Hoewel ze ook gebruikt maakt van instrumenten, zoals een gitaar en een dwarsfluit, vult ze de zaal en betovert ze haar publiek: die staan dromerig mee te walsen op de muziek. Pasveer laat zien wat ze kan: van bijna fluisterende zang tot intens en krachtige hoogtepunten. Wanneer zij het publiek vraagt om klikgeluiden te maken gaan zij hier direct in mee en de zaal vult zich met klikken en ploppen van vingers en lippen. Daarmee is het publiek goed opgewarmd voor de tweede act van de avond.
De lente was goed te voelen in Gebr. de Nobel afgelopen zaterdagavond. De zaal zweefde op de muziek van Tara Pasveer, Heath en de hoofdgast Zuster Zonnebloem. Van psychedelische folkmuziek die je naar de feeënwereld Feywild transporteert tot energieke blues rock met een scherpe harmonica en de ijzersterke zang van Zuster Zonnebloem: het publiek ging knikkend de zaal in en kwam dansend naar buiten. Zuster Zonnebloem had dit optreden nog altijd tegoed door hun zege bij de Nobel Award 2021, maar het publiek was de grote winnaar.
Tara Pasveer
Heath
Wanneer Heath het podium betreedt, stroomt dit opeens vol met artiesten. Waar Pasveer in haar eentje een show neerzette, staan er nu opeens vijf mensen op het podium. De frontman van Heath zou qua looks zo als stand-in kunnen aansluiten bij Greta van Fleet. Ze gaan knallend van start: de snerpende mondharmonica van de zanger past perfect bij de blues rock die de heren neerzetten. Het publiek begint al snel mee te bewegen, van knikkende hoofdjes in het begin tot uitbundig meedansen met de band. De funky muziek is impactvol met veel climaxen en wendingen. Naar het einde van de set neemt het tempo toe. Het laatste nummer, een nieuwe single van de band, dendert als een trein door de zaal heen. En met deze bluestrein sluit Heath de set net zo af als dat ze die begonnen zijn: knallend met passie en energie.
Zuster Zonnebloem
Het publiek is goed warmgelopen en het is tijd voor de hoofdact. De zuster en de bloem zetten de blues rock voort en doen daar nog een schepje bovenop. Het bereik van frontvrouw Hanne is indrukwekkend. Bij rustige blues-jazznummers zingt ze met een dromerige en sensuele stem die het publiek in een trance brengt en mee laat zweven op de muziek. Maar bij de hardere nummers laat zij de kracht van haar stem zien, zoals bij het energieke nummer ‘Everchanging’. Over zang gesproken, wist je dat drummer Lars ook kan zingen? Opeens maakt de band extra ruimte om de drummer, vaak verstopt achter de band, goed te laten zien. Lars’ zang is funky en sluit naadloos aan bij zijn drumwerk. De beheersing van instrumenten is sowieso erg sterk: de lange bassist Timo legt een vette baslijn neer, gitarist Rick brengt passievolle riffs terwijl hij back-up vocals doet en de toetsenist brengt naast piano ook funky orgelspel en ska, zoals in het nummer ‘Wildflower’. Wie net voor het einde denkt dat ze een bekende zagen in het publiek: dat was Hanne. Zij sprong in het publiek om mee te dansen en nam even een momentje om haar band te aanschouwen. Ze geeft nog snel een complimentje aan haar band en springt dan weer vlot het podium op. Zuster Zonnebloem sluit af met een knal en iets wat je niet snel verwacht bij blues rock: een moshpit. Bezoekers van de metalavond in de grote zaal zullen stiekem wel overgestoken zijn toen ze deze band hoorden spelen.