Onder invloed: Eric Coen Versteeg Onder invloed: Eric Coen Versteeg

"Rond mijn vijftiende was ik een fanatieke skater en keek ik dus veel skatevideo's. In die video's zat eigenlijk altijd vette muziek, en het was daar dat ik voor het eerst met Jimi Hendrix aanraking kwam. Toen ik dat heavy wah-wah effect van ‘Burning of the Midnight Lamp’ hoorde dacht ik echt: “Wat gebeurt hier? Wat is dat voor geluid? Dit wil ik ook kunnen!”. Mijn moeder wist mij te vertellen dat het de muziek van Jimi Hendrix was. Ze vertelde me dat er boven nog een oude gitaar lag en dat ik het maar lekker moest gaan proberen, maar waarschuwde me ook gelijk dat Hendrix geen materiaal voor beginners is… Het was een Spaanse gitaar, en bij gebrek aan een plectrum gebruikte ik maar stuiver. De krassen van die stuiver zitten nog steeds op die gitaar, en de invloed van Hendrix zit nog steeds in mijn spel. Toen mijn oom hoorde dat ik met gitaar bezig was heeft hij deze plaat uit zijn kast getrokken en aan mij gegeven. Hij had de LP gekocht in Londen in de jaren 70. Ik ben er altijd voorzichtig mee geweest en bewaar hem als een aandenken aan mijn beginperiode als muzikant."

"In dezelfde puberale periode van ontdekking waarin ik Hendrix ontdekte, ontdekte ik ook The Strokes. Bij het skaten hoorde natuurlijk ook punk. Die bozige en schreeuwerige sfeer vond ik heel lekker. Ook in de muziek van The Strokes hoor je die sfeer terug. Deze plaat is voor mij persoonlijk waar het allemaal begon, en heeft mij op meerdere manieren erg beïnvloed. Als gitarist heb ik veel overgenomen van de manier waarop zij het spelen van riffs en melodieën benaderen. Ook als beginnende producer heb ik veel van deze plaat geleerd. Wat de sound van The Strokes zo goed maakt is dat alles op de juiste manier is vervormt. Het klinkt allemaal heel crunchy - bijna onmenselijk, maar toch perfect in balans. Een van de eerste bands die ik opnam was Personal Preference. Dat was echt een hele getalenteerde groep die een beetje in de stijl van The Strokes speelde. Ik heb ze dan ook op een Strokes-achtige manier geproduceerd, door ze bijvoorbeeld alle vocals door een mondharmonica mic te laten inzingen. Nog steeds gebruik ik graag dat soort trucjes in de studio."

"Ten eerste is deze hoes natuurlijk al legendarisch angstaanjagend. Als je dan vervolgens de plaat aan zet hoor je eerst wat zacht geruis, waardoor je naar je versterker loopt om hem wat harder te draaien. Boem! Komt ineens die monsterlijke riff van ‘21st Century Schizoid Man’ keihard door je speakers knallen. Schitterend vind ik dat. Vroeger vond ik technisch goed spelen het meest interessante aspect van muziek maken. Die muziek die ik luisterde en schreef draaide dan ook voornamelijk om virtuositeit. Maar ja, ik had nooit les gehad en als gevolg waren mijn ideeën vaak groter dan dat wat ik kon uitvoeren. Dit album was voor mij de spil tussen virtuositeit en muzikaliteit. De manier waarop King Crimson hun technische vaardigheden combineert met mooie, compacte songwriting heeft mij laten inzien dat die twee perfect kunnen samengaan."

"Deze plaat doet mij denken aan de periode toen mijn vriendin en ik ons eerste kind kregen. Maya viel vaak lastig in slaap. De muziek van de Fleet Foxes bleek een wondermiddel. Ik moet deze plaat toentertijd echt duizenden keren hebben gehoord. Ik had nooit echt een hekel aan singer-songwriter muziek, maar een paar uitzonderingen daargelaten had ik er ook niet bijzonder veel affiniteit mee. Misschien kwam dat omdat ik zelf geen zanger ben. Via mijn werk in het theater kwam ik in aanraking met de muziek van Simon & Garfunkel. Dat heeft mij opnieuw leren genieten van verhalende muziek en mijn oren geopend voor de kracht van samenzang. De Fleet Foxes pasten perfect in dat plaatje: de tijdloze, bijna madrigale samenzang op de plaat is prachtig. Ik vind het grappig om te zien dat Maya’s muzieksmaak ondertussen een beetje richting de country en folk drijft. Misschien is er toch nog een onbewuste invloed van deze plaat, die ze zoveel heeft gehoord in haar eerste jaren?"

"De jongens van Hard Voor Weinig ken ik van het schoolplein, waar we samen onze kinderen opwachten. Met een van hen, Pim maak ik al een langere tijd muziek. We hebben zelfs op een blauwe maandag nog eens het voorprogramma van Danny Vera verzorgd. Hard Voor Weinig is andere koek, zij maken anarchistische hardcore punk. Ik vind het heel gaaf hoe activistisch en bevlogen ze hun muziek benaderen. Ze kiezen niet de makkelijke weg en hun liedjes bevatten geen ironie maar een oprechte boodschap. Neem het nummer ‘Woonrecht’ bijvoorbeeld, wat goed aansluit bij de huidige woonprotesten en dan ook goed wordt beluisterd op de streamingdiensten. Sinds kort is dit album ook op vinyl verkrijgbaar. Zelf heb ik er ook een kleine bijdrage aan mogen leveren, ik heb de plaat gemasterd. Toch komt deze muziek live het allerbeste tot zijn recht. Pitten, crowdsurfen, dat maakt punk écht punk."

"Ik herinner me goed dat de moeder van een vriend deze CD aan had staan toen ik ooit eens bij hem thuis was. De hoes intrigeerde me gelijk, met dat ontzettend duidelijke en herkenbare beeld van een koe in een weiland. De muziek achter de hoes ben ik eigenlijk later pas wat aandachtiger gaan beluisteren. Toen ik productie studeerde aan het conservatorium heb ik een scriptie geschreven over het gebruik van orkesten binnen de progressieve rock. Daar speelde de door klassieke muziek beïnvloede plaat Atom Heart Mother een belangrijke rol in. Er viel alleen nergens bladmuziek te vinden van de orkestrale partijen op dit album. Ik heb zelfs nog contact gehad met Ron Geesin, de arrangeur van Pink Floyd. Of hij misschien nog de originele bladmuziek had… Helaas kon zelfs hij me niet helpen en heb ik veel van de partijen zelf moeten uitschrijven. Dat was uiteindelijk een hele leerzame ervaring. Dit album heeft me laten zien hoe je als rockband verder kan denken dan gitaar, bas en drums. Dat pas ik nog steeds toe op de muziek die ik maak."

"Radiohead is al heel lang een van mijn favoriete bands, en dit lijstje was niet compleet geweest zonder wat mij betreft hun beste album: In Rainbows. Toen dit album uitkwam kon je zelf bepalen welk bedrag je er voor de download wilde betalen. Dat was natuurlijk een legendarische actie tijdens de hoogtijdagen van het illegale downloaden. Radiohead is sowieso altijd al een geëngageerde band geweest. Zo waren ze ook al vroeg bezig met klimaatneutraal touren, door bijvoorbeeld veel van hun apparatuur lokaal te huren. Daar kijk ik wel naar op. De productie op In Rainbows maakt van de liedjes echte klank-kunstwerken, met een goede balans tussen harde en zachte nummers. De muziek is technisch complex, maar alles staat in dienst van de nummers. Het mooie ‘Weird Fishes’ is daar een perfect voorbeeld van. Tegelijkertijd met In Rainbows bracht Radiohead From the Basement uit: een live-registratie van het album opgenomen in een kelder. Dat gaf een hele coole extra dimensie aan de release. Dat soort ideeën probeer ik ook toe te passen met mijn eigen band Phoenix Rivers."

"Op het conservatorium heb ik naast productie ook jazz gestudeerd. Het klinkt misschien een beetje gek, maar ik vond dat met name vanuit een theoretisch oogpunt interessant. Ik luisterde als gitarist wel naar Toots Thielemans en Django Reinhardt, maar een echte jazzkenner was ik niet. Ik heb vroeger een hele tijd het geluid gedaan voor De X, een podium voor wereldmuziek en jazz in Leiden. Zo heb ik een waardering ontwikkeld voor jazz, met name als het gecombineerd wordt met muziek uit andere delen van de wereld. Zeker Afrikaanse artiesten vond ik heel leuk om mee samen te werken. Via een hiphop sample heb ik uiteindelijk het nummer ‘Yègellé Tezeta’ ontdekt van de Ethiopische jazzmuzikant Mulatu Astatke. Die sfeer en groove vond ik zo goed dat ik op basis daarvan dit Ethio-jazz verzamelalbum heb gekocht bij Nowa’s. Het leuke van op die manier platen kopen is dat je dan ook gelijk een heleboel andere nummers en artiesten ontdekt."