Dromenscheppers Dromenscheppers

Met gedempt licht, rook en rood-groene spotlights wordt bij binnenkomst een sfeer geschapen waarin de achterkant van het podium van de kleine zaal niet meer te zien is. Beide artiesten hebben al internationaal getourd, dat schept verwachtingen.

Als eerste is Yori, winnaar van de Amsterdamse Popprijs en de Grote Prijs van Nederland. Hoe klinkt ze? Op haar debuutalbum was ze wat te vergelijken met Ilse DeLange, met country- en bluesinvloeden. Op haar laatste single, 'Millions', klinkt ze echter eerder als Shania Twain: poprockballads met rakere hooks dan van Tyson Fury, een snufje country door een zelfverzekerde vrouw. Ze zit in een overgangsfase en schrijft op haar site: "Yori staat in 2023 voor meer durven, meer vertellen en meer geven. Niet gek dus dat haar sound van lief naar meer lef gaat en van akoestische gitaar naar meer elektronisch." Dit laatste voornemen is alvast uitgekomen; zowel zij als haar invalgitarist Pepijn van der Burgt spelen elektrisch. Nou ja, zo lang als het gaat dan, want Yori's gitaar ontstemt constant. (Spoiler: gitaarproblemen zijn een rode draad vanavond). Ze laat zich echter niet uit het veld slaan en gaat door met fingerpicken op een andere.

Pepijn blijkt onderkoeld tot aan zijn humor; als Yori vraagt: "zat ik ernaast met stemmen?" knikt hij kurkdroog. Hij kijkt aandachtig naar wat Yori doet. Dat is logisch omdat ze voor het eerst in twaalf jaar samen spelen, ze hebben niet eens kunnen repeteren. Yori glimlacht veel en zoekt veel contact met het publiek, met het kleinste gebaar laat ze het publiek meezingen, neuriën of met hun vingers knippen. Er staan bij het podium een aantal rond-de-twintigers die duidelijk vaste fans zijn, bij haar opkomst begroet Yori die meiden persoonlijk. Sowieso is het fijn dat het publiek vanaf het begin vooraan staat, in plaats van massaal achterin de zaal af te wachten wat het wordt. De sfeer zit er daardoor meteen in, elk nummer waar dat kan wordt zacht maar massaal meegezongen. Yori vermaakt de zaal met anekdotes en feitjes die niets met de nummers te maken hebben: "Het volgende nummer heet 'Delaware'. Het is geschreven in L.A. en de clip is opgenomen in Noorwegen en heeft dus niks met de staat te maken..." 

Yori heeft een prachtige stem en laat ons daarmee wegdromen. Ondanks haar voornemens is ze niet veranderd in een bad girl, een lieve uitstraling corrumpeert niet zomaar. Dat hoeft ook helemaal niet; fijne harmonieuze nummers spelen is genoeg voor een magisch optreden.

De Grieks-Zweedse Plàsi klinkt Melle-achtig, met rockballads die gemakkelijk in het gehoor liggen. Hier en daar, bij een nummer als 'Far from home', horen we een vleugje Elliott Smith door de dromerige sfeer lichte distortion die wordt gebruikt. Plàsi zingt liedjes vol verlangen en melancholie, zoals 'Mystery', over een achtervolgingsgevoel op een druilerige strandwandeling. Er zitten ook positief-dromerige nummers tussen, zoals 'Chasing the Sun'. Denk daarbij aan José Gonzalez, in wiens voorprogramma Plàsi al stond. Hij schept met over elkaar heen tollende gitaarloopjes een soort droom waarin het ene nummer naadloos overgaat in het andere. Achteraf is het of je wakker wordt en niet precies meer weet wat je gedroomd hebt.

Diens speelstijl is veel ingetogener dan die dan Yori, Plàsi concentreert zich erop zijn innerlijke gevoelens zo zuiver mogelijk tot uitdrukking te brengen. Om bij dat gevoel te komen zingt hij veel met gesloten ogen. Wij mogen er getuige van zijn. Ook Plàsi heeft te maken met gitaarissues; een kabelwissel helpt niet. Gelukkig heeft ook hij een tweede gitaar. Hij wordt op zijn Nederlandse tour begeleid door BARTH., die piano speelt en tweede stem zingt. Plàsi eindigt met een gevoelige, melancholieke ballad met een gefloten volksmuziekmotief. BARTH. en hij kijken elkaar terecht tevreden aan bij het slotapplaus.