Met zijn gitaarslide maakt Pablo het bluesrock geluid compleet. Invloeden van Stevie Ray Vaughan en Led Zeppelin komen voorbij. Zelfs als de band tijdens 'Nothing' wat gas terug neemt, komt nog steeds de gierende kracht naar voren waarmee ze alles brengen. De energie spat er vanaf en dat is ook bij het publiek te merken. Hoofden gaan op en neer, benen heen en weer. Tijdens ´R U My Savior´ wordt de spanning opgebouwd, en barst de band halverwege los in bluesgeweld. “Pablo: Dit is misschien wel het laatste nummer van de avond, maar het is een unit. ” Een unit kun je het zeker noemen. ‘Freeway Flight’ is een nummer dat je eerst netjes de hand schud om je vervolgens door de kamer te smijten. Het nummer wisselt in no time van hard naar zacht en van snel naar langzaam. Na deze oase van bluesrock verlaat de band onder luid applaus het podium. Het welbekende ‘we want more’ stijgt op uit het publiek en een paar minuten later staat DeWolff weer klaar om nog een laatste toegift te geven. Die toegift, ‘Rosita’, duurt maar liefst een kwartier. Zowel het publiek als de band krijgen er geen genoeg van en DeWolff laat nog even alles horen wat ze in zich hebben. Er wordt geramd op het hammondorgel, de drumstokken worden aan gort geslagen en zelfs de gitaartech doet in de coulissen een dansje. Op een gegeven moment trekt Pablo de kabel uit zijn gitaar en loopt het publiek in. Hij gebaart het publiek om jazz hands te gebruiken, de roedel volgt maar al te graag en de hele zaal steekt de armen in de lucht. Na dit intermezzo klimt Pablo weer het podium op en plugt zijn gitaar in alsof hij het elke dag zo doet. De band speelt vlekkeloos het nummer af. Een groot applaus en gejoel volgt en de band maakt een trotse buiging.
De pretoogjes van zowel de band als het publiek lichten op bij het felle podiumlicht. Bij iedereen een grote glimlach en goedkeurende knikjes. DeWolff weet maar al te goed hoe ze een vette show moeten neerzetten, een geslaagde avond dus. De wolven hebben de roedel weten te temmen.