Shuffle op de museumvloer Shuffle op de museumvloer

Om acht uur heeft leadzanger Jasper Boogaard van Nagasaki Swim nog geen zangklank uit zijn keelgat geperst. Ondertussen is de Tempel van Taffeh, een zandstenen bouwwerk van 4,5 bij 8 meter, al lichtpaars van de neonlampen. Het publiek, van alle leeftijden, neemt slokjes van hun bier of fris. Aan hun zijde staan hier en daar een paar Romeinen in vol ornaat. Om kwart over acht springt presentatrice en NPO Radio 2-dj Emmely de Wilt het podium op. Haar enthousiaste opmerking “letterlijk een poptempel” schept verwachtingen en zet de toon. Nagasaki Swim blijft de vrolijkheid hoog houden met hun eerste nummer. Hun uptempo sound van country en folk zal de rest van hun show zo blijven, en hoewel politiek geëngageerd – het derde nummer is voor Bernie Sanders – is het poppy en fun. Het publiek krijgt er steeds meer zin in. Na iedere track is er meer applaus en beweging in de zaal. Een gezellige, positieve show, hoewel wat meer variatie in de muziek het nóg beter had kunnen maken.

Een half uur na het optreden: Joya Mooi heeft de bühne overgenomen. Waar de voorgangers van deze deels Zuid-Afrikaanse zangeres het publiek prikkelden tot dansen, is er bij haar eerste nummer nog geen beweging te zien. Niet gek, het is te makkelijk je met gesloten ogen te laten meeslepen door het jazzy, easy going-geluid. Ze is voor het eerst in Leiden, zegt ze na het tweede nummer, maar van zenuwen is helemaal niets te merken. Met een North Sea Jazz-waardige uithaal tijdens de zesde track kan ze op flink applaus rekenen. Tussen de nummers door vraagt ze het publiek nog een keer naar voren te komen, “dan wordt het wat minder eng”. Ondertussen schuwt ze een politieke boodschap dan weer niet, zoals bij het nummer ‘Good girl’ (“over dat je als vrouw alles mag dragen dat je wilt dragen”). Niet alleen haar persoonlijkheid is gelaagd: er zit veel variatie in haar songs. Daardoor wil je, ondanks het langzame tempo, blíjven luisteren. De zaal valt stil tijdens haar laatste nummer ’My favourite’, over “degenen die je steunden tijdens corona”. Nog één noot, nog één akkoord, de tempel kleurt donkerblauw. Daarna klatert het zeer verdiende applaus over haar en haar bandleden heen.

“Hebben jullie er een beetje zin in?”, roept leadzangeres Rianne Walther van The Indien, de laatste band van History in Concert, richting het publiek. Er stijgt een bescheiden gejuich op van de tientallen aanwezigen, maar niets doet afbreuk aan de energie van deze band. Hun inzet werpt zijn vruchten af en al na een paar soulvolle nummers zijn de eerste (shuffle)dansmoves te zien. Funky, sixties, psychedelisch, het publiek geniet. De glasheldere, rake stem van Walther als lead geeft de band deze avond nog een swingende draai. Tegen een prijs, zo vertelt de leadzangeres haar toehoorders: meer dan eens leidde liefdesverdriet tot een van haar opzwepende tracks. Gelukkig niet allemaal, ten minste één kwam tot stand op tour in Denemarken, terwijl de band genoot van de lokale haring (“mijn grootste bezigheid naast muziek is eten”, aldus Walther). Verder is ze wat zenuwachtig (“kom wat verder naar voren, anders is het zo eng”) en vindt ze het museum “de gekste plek waar ze ooit heeft gespeeld”. Tijdens haar  show en die van haar bandleden is er echter geen onderdeel dat niet op zijn plaats past. Het hele optreden blijft de enthousiaste sfeer hangen en gedurende het laatste nummer van de avond – ingevuld door The Indien’s nieuwste nummer van The Indien, 'Born again' – laat de leadzangeres echt zien wat ze kan met een flinke uithaal. Het publiek joelt. Vanavond is tussen alle historische zwaargewichten op de valreep nog een beetje geschiedenis geschreven, met muziek in de hoofdrol.