Tryouts en technici

SKINC is een vurig viertal (drie rappers, één plaatjesdraaier) waarvan er een paar een opleiding tot producer volgen. Een van de leden deed uit de doeken hoe ze bij elk optreden anders mixen en het niveau opvoeren in vergelijking met de streamversie van hun werk. Dat dit foefje publiek trekt is zeker waar, want het is duidelijk dat ze de grootste afvaardiging aan fans hebben (Leids zijn helpt ook aardig).

Voor het optreden wordt het hele medicijnenkabinet leeggetrokken: al vanaf track één valt een lid plat in een zogenaamde roes, de zaal blaast op als een springkasteel en we springen vervolgens op de snuiftrein, een uptempo nummer dat lekker buiten de cokelijntjes kleurt. 'Paracetamol', normaal een relaxte track, is nu geboost tot een glorieus nummer dat niet mis zou staan op een EDM-event. 

Dan krijgt een van de rappers een telefoontje over schulden of stufi, dus mogen we pompen op pijn in de portemonnee in een beat die van uppers naar downers gaat en weer terug. Het staartje van de set is haast hardcore en het publiek keet alsof ze aan de keta zit, maar het echte paardenmiddel zijn de heren die hun shirts afslingeren en hem kicken met de crowd. "So fucked up" indeed, en festivalpotentie.  

JOASH is een singer-songwriter, dus we mogen naar voren komen en de presentator pleit om politesse. Na de vorige act is bezield gitaarspel een lichte whiplash, maar smakelijke slaps en lagen van loopjes lonken de luisteraar. De zanger is een TikTok-darling die ook vaak op de straat speelt, dus valt te zien waar de ontwapenende presentatie tussen de bedrijven door vandaan komt. 

Openingsnummer 'Light behind our eye' is diep en breekbaar, en het daaropvolgende 'Different directions' bezingt een moment van bezinning, waarbij kalmpjes geklapt mag worden. De artiest mist bij 'Made to be alone' niet de ironie van het nummer ten gehore brengen voor een groot publiek. Even inspelen van de pedalen en dan is het tijd voor de finale, een lied met echo's van eigen spel en tegenzang van de toeschouwers die warempel werkt.

Aangezien de muzikale invloeden van JOASH ook wat op americana aansluiten, voelt het bijna als er af en toe een harmonica tussen moet zitten. Een act om zowel op de socials als in de straten in de gaten te houden.  

CHAOS CLUB mist helaas een gitarist, maar dat weerhoudt de twee overgebleven leden er niet van om denderende drum 'n bass in het midden van de avond te meppen. Denk Prodigy en Pendulum, dus lange nummers waar je wild van wordt. Het volume valt je frontaal aan, maar waar zit je ook zonder een bas die je tanden doet klapperen? 

Openingsnummer bevat een toefje chiptune, daarna DnB pur sang die de adrenaline aandrijft tot je poten pijn gaan doen van het dansen. Helaas is er wat gedoe met het geluid, maar na snel herstel duiken we de diepte in met synths die doen denken aan het album 'Immersion' van het voorheen genoemde Pendulum. 

Met een aankondiging dat de testfase voorbij is gaat de set op in haar laatste vlammen, met een grammetje glitch voor de goede orde. De heren hebben zich inmiddels in het zweet en zelfs in de tranen gespeeld, maar het bloed van de toeschouwers kookt nog van de energie. Misschien is het maar goed dat de formatie niet volledig was, anders dan had men het publiek van de vloer kunnen dweilen.  

Bryan Richard is een vent die van variatie houdt, en slechts gewapend met een DJ doet hij elk nummer een ander genre, ook voor stijlen waar je minstens een duo bij zou verwachten. Soms zijn er samples van zang, maar het is voornamelijk Bryan die een dubbele dienst R&B en rap draait. 

De opener is nog een beetje inkomen, met wat gemiste flair in de podiumprésence. Als we switchen naar 'She said' dan is de artiest al meer in zijn element, en sowieso moet hij het doen zonder de zangeres van de studioversie. Het derde nummer lijkt meer op Latin, en dan valt alles op z'n plaats: koppels uit het publiek beginnen spontaan salsa te dansen, en voor je het weet wipt de artiest over op een conscious rap over hoe een man zijn emoties kan onderdrukken.

Dan volgt een flow die invloeden van Usher lijkt te verraden, en de set culmineert in een lekker Caribisch aandoend nummertje dat goed in de smaak valt bij de toeschouwers. Afgaande op wat de meeste positieve reacties opriep kan Bryan Richards tot aan het einde der dagen het salsa-circuit voorzien van vrolijkheid.  

Chasing Hills heeft zijn geluid gevonden, dat moge duidelijk zijn. Optredens en opnames zitten in de koker, ze zijn pas terug uit Zuid-Korea, en haalden de finale van de Grote Prijs van Rotterdam: allemaal bewijs dat ze daar vertrouwen in mogen hebben. Met grote grijnzen kijken de vier leden van de formatie elkaar aan terwijl ze vol lol technisch strakke toverij je oor in laten stromen.

De zang is vol overgave en het gitaarwerk intrigeert tijdens 'On my own', de heren trakteren op een nog niet uitgebracht nummer en we kunnen klassiek genieten van rock van het oude stempel gegarneerd met wat funk. Een klein puntje van kritiek qua publieksinteractie: die mocht wel een tandje hoger. 

'Oh my' volgt het devies best for last met smikkelbare solo's, een emotionele overgang en instrumentale staaltjes die zich om elkaar heen vlechten op een manier die ook het ongeoefende oor kan opmerken en waarderen.