Opzwepend toneelstuk Opzwepend toneelstuk

Nog voordat Tommy Brown begint, biedt hij al spektakel. Opeens gaan de lichten uit in de grote zaal van Gebr. de Nobel. Een dingdonggeluidje klinkt. Een vrouw roept om: “Attentie, de sneltrein Tommy Brown vertrekt over vijf minuten.” Na die paar minuten gaan de lichten weer aan. Een mannenstem citeert in het Engels het scheppingsverhaal uit de Bijbel: “In the beginning, God created the heavens and the earth…” En in wie loopt deze scheppingsdrang uit? “Eventually God created: Tommy Brown!” Tommy Brown komt op, gekleed in zijn opvallende lila pak, met zijn band. Ze beginnen met een opzwepend, enigszins Elvis-achtig nummer. Hun aanstekelijke popnummers passen erg goed bij het repertoire van Son Mieux. De invloed van Son Mieux is niet zo vreemd, want, onthult Tommy Brown, hij heeft vier jaar gewerkt bij die band. Hij heeft nu zijn droom waargemaakt om in hun voorprogramma te staan: “Als je nog meer motivatie nodig hebt om je baan op te zeggen: gewoon doen!” Tijdens hun optreden komt Tommy Brown steeds meer in een flow, er komt meer interactie met het publiek en elkaar en de bandleden ontspannen zichtbaar. De violiste glimlacht voortdurend, duidelijk blij om daar te staan. Het publiek wordt steeds enthousiaster en zingt mee. Tijdens het nog niet uitgebrachte slotnummer hebben ze het publiek helemaal meegenomen.

Wat heeft personages, een extreem veelzijdige en getalenteerde cast, een kostuumwissel en solo’s voor alle performers? Het Nationaal Toneel? Nee, Son Mieux! Al vanaf de opener, ‘Drive’, gooit het Haagse zevental zich er helemaal in (al volgt later een slim getimed rustpunt). Vooral op zanger Camiel Meiresonne zit geen demper. Hij rent naar voren en terug, zweept het publiek op met zijn armen horizontaal langs zijn lichaam; zowel zijn mond als lijf schreeuwen dan: “Come on!” Hij laaft zich duidelijk aan de energie van het publiek. Percussionist Justin Schellekens heeft een artistieke rol; hij staat uiteindelijk op het toneel in een hagelwitte pompomtrui en een glimmende paarse broek met een gigantische witte zonnebril op. Bassist Timo Prins speelt af en toe de bad boy; Niels de Maa, de gitarist, wijst nijdig met zijn wijsvinger naar hem, maar Timo lacht. Tijdens het spelen kijkt hij schalks naar het publiek.

Camiel kijkt mij tijdens de show een paar seconden recht aan. Het is ongelooflijk hoeveel energie er uit zijn ogen en zijn lichaamshouding spat; het is overweldigend als hij die allemaal op jou richt. In veel bands zoekt alleen de zanger contact met het publiek, maar niet bij Son Mieux. Iedere niet-drummer loopt veel naar voren om contact te zoeken, tussendoor spelen ze in steeds wisselende tweetallen naar elkaar, het gaat zo organisch als bijendansen. Wat ook moeiteloos gaat, zijn de strak gerepeteerde instrumentwissels. Iedereen lijkt meerdere instrumenten te beheersen; violist Maud Akkermans speelt tijdens de voorstelling ook trompet, keyboard, schudbus en zingt. Keyboardist Quinten Meiresonne blijkt richting het einde ook goed gitaar te kunnen spelen en te zingen.

De band is alert en empathisch: midden in een aankondiging roept Camiel om EHBO omdat hij ziet dat een fan neergegaan is: “maak de weg vrij!”. Gelukkig staat ze snel weer en kan ze verder genieten van de show. Ook met haar giften laat de band inlevingsvermogen zien – een puber bij het podium krijgt beide drumstokken van drummer Olivier. Hij straalt en omhelst eerst blij zijn zus en dan zijn moeder. Ook de setlists en plectrums worden uitgedeeld aan het publiek. Een trouwe fan krijgt zelfs tijdens het concert een biertje aangereikt door bassist Timo. Het is immers feest – hun single ‘This is the moment’ verschijnt de dag na het concert.

Het enthousiaste publiek krijgt een rustpauze; Camiel en violist Maud zingen onder een paar spotlights een gevoelige rock ballad en daarna zingt Camiel solo. De rest van het podium is donker en leeg. Daar is een goede reden voor; na verloop van reden wordt een ronddansende sterrenhemel geprojecteerd en de band komt opnieuw op, gekleed volgens een zilveren astronautenthema waar ieder zijn eigen draai aan gegeven heeft. De band speelt hier een Pink Floydachtige intro - een verwijzing naar ‘The Dark Side of the Moon’? Het energieniveau is snel weer helemaal terug. Als gitarist Niels het publiek in springt en daar minutenlang speelt, verandert het hele publiek in een dansende, feestende massa. Son Mieux gaat even van het podium af en komt dan terug met de toegift ‘Nothing’; de vreugdedans gaat door. De zeven spelers nemen buigend op een rij de ovatie in ontvangst. De band is gelukkig met hun optreden en met hoeveel liefde ze “bekogeld werden”: “Wat zijn jullie fucking waanzinnig!”