Leiden op z’n liefst en z’n luidst

Misschien was het het felgekleurde en hyperactieve Otoboke Beaver niet het eerste dat in je opkwam, toen je werd gevraagd naar een volledig vrouwelijke punk band. Daarin heeft deze Werfpop alvast verandering gebracht.

Hun nummers hebben de typische tijdsduur van noise (dus zijn soms klaar in 30 seconden), de vocals zijn vierstemmig en de lyrics zijn Japans met sporadisch wat Engels erdoorheen. Het kost de gefascineerde toeschouwers even wat tijd om erin te komen, maar dan springt de vrolijke uitstraling van de dames over op het publiek.

De vocalen wisselen tussen lieflijke stemmetjes en grunts; de lichaamstaal springt van strak in het gelid naar wild en bijna ongecontroleerd stuiterend. De bio van de band geeft aan dat dit contrast geïnspireerd is door Manzai. Geëmancipeerde thematiek in komische stijl: de songtitel ‘Dirty Old Man Is Waiting for My Reaction’ behoeft geen verdere uitleg, maar dan kondigt de hoofdzangeres een liedje over dating apps aan (‘Kodokushi kowai’, vert. ‘I Don’t Want to Die Alone’) en moet je de vertaalmachine tevoorschijn trekken om te beseffen dat het gaat over de tegenstrijdige gevoelens die de Tinderhel teweeg brengt.

Live hoef je echter niets begrijpen: de energie van Otoboke Beaver is niet in te dammen. Er ontstaat zelfs een kleine moshpit en de show staat garant voor een glimlach.

Bas Kleijweg

‘Leiden, make some noise for Pestilence!’, aldus de presentator, wat het publiek enthousiast doet. Maar opwarming van de toeschouwers voor deze metalband blijkt eigenlijk niet nodig. Nog voor er één noot is gespeeld, maken bezoekers al ruimte voor een moshpit. Dat is niet zo gek, want deze vierkoppige, Enschedese groep bestaat al een tijdje (sinds 1986) en is een bekende naam in de deathmetalscene.

In het publiek staan oude fans en—voor leadzanger Patrick Mameli—nieuwe gezichten die de pit in duiken zodra de schurende stem van Mameli uit de startblokken gaat. Wat volgt, zijn uptempo nummers met schurende gitaarsolo’s van Rutger van Noordenburg, steeds doorkliefd door dramatisch screamen en grunten. Het publiek wordt wild en joelt en klapt uitgelaten na iedere track. Tegen het einde van de show neemt het tempo af. Desondanks blijven de gitaren onheilspellend brullen, vergezeld van Van Noordenburgs naar voren en naar achteren zwiepende haar terwijl hij erop los headbangt.

Gelukkig staan bassist Joost van der Graaf en drummer Michiel van der Plicht ook in de schijnwerpers met respectievelijk een duet met Van Noordenburg en een korte solo. Tijdens het laatste nummer—‘Horror Detox’—lijkt de stem van Mameli bij vlagen niet meer van een mens te komen, maar van een soort draak die een strijd op leven en dood moet leveren.

Springlevend, die death van Pestilence...

Monica Preller

‘Wat zijn jullie mooi geschminkt hier vooraan!’, zegt S10 enthousiast tegen een groep jonge fans. De brandende zon heeft het Werfpopterrein inmiddels verlaten, maar het is nog licht. Om 19:00 uur, nog nèt op tijd voordat de jongste bezoekers naar bed moeten, betreedt de Hoornse rapper/zangeres het podium. Een luid gejuich stijgt op van het veld. Veel mensen kennen S10 van haar deelname aan het Eurovisie Songfestival eerder dit jaar, en met haar dansbare beats en eigenzinnige Nederlandstalige teksten weet ze een breed publiek aan te spreken.

S10 heeft er zin in en gaat energiek van start, bijgestaan door multi-instrumentalist Mick Langenberg en producer Sim Fane. Haar performance is innemend, en in haar zwarte, nèt niets onthullende outfit ziet ze er stijlvol en mysterieus uit. Haar nummers hebben een lekkere flow en ze brengt haar persoonlijke teksten met heldere stem, die door de effecten bij vlagen een wat melancholische klank krijgt.

Geestdriftig bespeelt ze haar publiek en daagt hen uit om helemaal los te gaan met ‘schaamteloze dansjes’. Op het grasveld voor P1 heerst een feeststemming, en dat is best opmerkelijk als je even goed luistert waar de teksten over gaan: S10 bezingt thema’s als eenzaamheid en angst, zaken waar je niet echt vrolijk van wordt.

Naast bekende nummers horen we nieuw werk, zoals de net uitgebrachte single ‘Laat me los’. Dit nummer, dat ze opnam met BLØF, gaat over hoe je iemand kunt missen of proberen los te laten en hoe die persoon bij je blijft zolang je aan diegene denkt. Uiteraard gaat het dak eraf wanneer het tijd is voor de songfestivalhit ‘De diepte’. En ook bij het slotnummer, haar grote hit ‘Adem je in’, zingt iedereen mee. Het zijn intieme nummers die je vanaf de eerste noten kippenvel bezorgen, maar ook bij deze kwetsbare songs zorgt het samen zingen voor een uitgelaten stemming.

Cisly Burcksen

Notities maken in het midden van een mosh is niet het makkelijkste werk van de wereld, maar Het Gezelschap wil je van dichtbij meemaken. Jordy Dijkshoorn en Diggy Rast beconcurreren elkaar met hun raps; de Dordtse nachtburgemeester Juno Rissema draagt voor uit zijn dichtwerk en Stam des Bouvrie zit achter de knoppen. Opener ‘De Club’ trekt alle loyale leden naar de voorste linie, en de veldslag is begonnen.

Tijdens het zwoele ‘Beneden’ stijgt het niveau en dalen de achterwerken. Het lijzige ‘Drankgoud’ eindigt in gesynchroniseerde danspasjes van Jordy, Diggy en Juno, die alle fans vanzelf overnemen. Dan gaat het shirt van Diggy uit, en wordt hij tijdens ‘The Most’ een tornado van dreads die in de stellages van het podium klimt. Juno smijt er spoken word tussendoor met het plechtige ‘Vroeg of Laat’. Intussen doen we even een stukje cardio mee met de joggende dansbewegingen van Jordy. Tijdens de daaropvolgende tune rust hij uit door van het podium te duiken en op handen gedragen door het publiek over het veld te laveren.

Daarna doen Diggy en Jordy duelerende cowboys na en delft de don van Delfshaven het onderspit door een geweerschot uit een microfoon. Een dooie boel blijft het echter niet als ‘Het Gezelschap’ wordt ingezet, een moker van een nummer met het retro ‘Jungle Groove’ uit Donkey Kong Country voor de Super Nintendo als onderliggende beat. Een natte moesson van bier daalt over het skankende publiek heen.

Nadat hun eerste plaat erdoorheen is gejaagd, trekt Het Gezelschap nieuwe ammunitie uit de kast. ‘Station 1’ is de meest significante songtitel, de rest viel niet meer op te vangen in het feestgedruis, vooral niet wanneer de voltallige formatie van het podium stapt om in een cirkel samen met de toeschouwers te gaan stampen. Natuurlijk is dat meteen het signaal om een nog hardere pit te starten, maar de artiesten weten zich prima te verdedigen en de woordenwaterval wordt nooit onderbroken. Na afloop krijgt de strakst afgetrainde persoon in het publiek als beloning voor zijn harde werk een vinyl van de band, de troostprijs voor de overige lieden is het feit dat er een nieuw album aankomt! Wij kunnen niet wachten.

Bas Kleijweg

Spelen in Leiden is voor Son Mieux een thuiswedstrijd, vindt zanger/gitarist Camiel Meiresonne. Het is immers maar twintig minuten rijden vanuit zijn hometown Den Haag. Zo dichtbij huis zijn hier veel toeschouwers die de band al langer volgen. En wie Son Mieux al vaker live heeft gezien, kan maar één ding concluderen: deze band wordt nog steeds alleen maar beter.

Onlangs wonnen ze een Edison voor hun album ‘The Mustard Seed’, waarvan ze bij dit optreden een flink aantal songs spelen. De band heeft al verschillende bezettingen gehad en is inmiddels een zevenkoppig gezelschap. Ook qua visuele presentatie vindt Son Mieux zichzelf steeds opnieuw uit. Hun outfits met roze en bruine accenten zijn goed op elkaar afgestemd en geven hen een disco-achtige uitstraling. Temidden van de variërende bezettingen is naast frontman Camiel bassist Timo Prins aldoor een constante factor. Des te opvallender dat hij er vanavond niet is, ook al wordt hij uitstekend vervangen door Camiels jongere broer Quinten. Camiel benoemt Timo’s afwezigheid, maar vertelt niet de reden. Daags na het optreden blijkt na een blik op de socials dat Timo’s kersverse vaderschap de oorzaak was.

Meteen vanaf het openingsnummer ‘Drive’ is het feest. De bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld en hebben het duidelijk naar hun zin op het podium. Camiel is een prima showman en neemt het hele veld mee met zijn heerlijke zangstem en energieke performance. Son Mieux heeft een uitgebreid instrumentarium meegebracht: van drums en samplepad tot bongo’s en conga’s, en van toetsen en gitaren tot viool, trompet en saxofoon. Dat levert een gelaagde sound op, met aanstekelijke grooves, dansbare beats en sutbiele accenten. Die saxofoon is trouwens helaas niet altijd even goed hoorbaar in het samenspel.

Ook inhoudelijk is het werk van Son Mieux gelaagd. Hoewel de songs stuk voor stuk vrolijk en dansbaar klinken, zijn het zeker geen oppervlakkige niemendalletjes. ‘Drive’ bijvoorbeeld, gaat over het loslaten van oude, vaak slechte gewoontes om weer grip op je leven te krijgen. Je neemt het stuur weer in eigen handen en gaat het grote onbekende tegemoet. ‘Dancing at the Doors of Heaven’ borduurt daar inhoudelijk min of meer op voort: de dingen waar je het meest bang voor bent, leveren je ook de meeste persoonlijke groei op, dus ga de confrontatie aan. Als afsluiter speelt Son Mieux ‘Nothing’, een ‘oudje’ van het vorige album, over wat er nu echt is in het leven, en wat niet. Opnieuw een super aanstekelijk nummer waarbij niemand stil kan en wil blijven zitten. Dit feestje is écht, van begin tot eind.

Cisly Burcksen

Pakweg tien jaar doet hij op Werfpop de aankondigingen voor andere artiesten, maar nu mag Many Minds of Multi eindelijk zelf in de schijnwerpers staan. Met Lifecycle als support doet hij iets anders dan zijn gebruikelijke ding en kiest qua genre voor hiphop. Multi heeft met z’n drum ‘n’ bass op vele festivals gestaan, maar tijdens corona pakt hij een vervlogen jeugddroom weer op en wij zijn de eersten die daarvan de vruchten mogen horen.

De zang in het openingsnummer is wat ongepolijst, de rap des te beter. Tijdens het tweede nummer ‘Gateway’ klinkt het geluid zo goed dat er zelfs een afvaardiging van Het Gezelschap even komt spieken. Hoogtepunt is het moment dat Multi een hoodie over z’n hoofd gooit en een heus gangsta werkje uit de mouw schudt. Met een kwartiertje is de set alweer veel te snel voorbij, maar aan het lovende applaus te zien heeft dit multi-talent genoeg street cred vergaard.

Bas Kleijweg

Het is niet makkelijk om een groot publiek te trekken als Jett Rebel aan de andere kant, minstens een half voetbalveld verderop, een show geeft, maar Miss Monica draait haar hand er niet voor om. Waar andere artiesten liever van een afstandje naar hun bezoekers kijken, glimlacht de DJ breed voor ze haar eerste track draait.

Al snel wordt de beat zwaarder en mixt de artiest er een toonladder door. Steeds meer Werfpoppers laten zich vangen door deze Rotterdamse DJ en voormalig nachtclubeigenaar. Hoewel het tempo van de muziek gelijk blijft, kookt Miss Monica er toch weer een prikkelende potpourri van met latino-, funk-, techno- en labelloze elementen.

Halverwege het optreden maakt Miss Monica met haar fans een selfie. Onmogelijk dat alle vrijwilligers in dat ene beeld kunnen worden gevangen. Met het einde van Werfpop in zicht nemen de beats per minute toch iets toe. Het publiek joelt, hangt over het hek voor het podium en schreeuwt in cadans: ‘Mo-ni-ca!’. Miss Monica zelf ontvangt het met een grote glimlach. Haar set was een heerlijk toetje met een sterrenhemel als perfect behang.

Monica Preller

Het zou Jett Rebel niet zijn als het niet al stampvol zou staan tijdens de soundcheck. Het avondgloren breekt aan terwijl een kalmerende voice-over vertelt over hoe prachtig de wereld wel niet is. Bassist Xander Vrienten en drummer Willem van der Krabben zitten op hun plek, en dan betreedt de artiest in kwestie de stage. Gekleed in een wit pak en hoed die zo onder de Mason-Dixonlijn vandaan lijken te komen schiet de man je meteen recht in het hart met de boodschap ‘Everybody needs a little love’, liefde die direct door het meezingende publiek wordt teruggegeven.

Regelmatig wisselt de zanger van gitaar en laat hij zich lekker gaan in de denderende improvisaties. Love it or leave it. Hij is niet alleen een auteur in de artrock die graag een personage vol van sarcastische sterallures projecteert, maar ook iemand die open kan zijn over het opgeven van de drank en drugs wanneer een fan vooraan spijtig genoeg vomeert. Ruwe bolster, blanke pit. Hij hoeft maar ‘Are you ready to fuck shit up?’ te roepen of het veld lijkt te veranderen in een springkussen.

Al snel wordt de set zo zinderend dat het jasje uitgaat, maar ondanks de ingevallen duisternis blijft de zonnebril gewoon op. Voor de koppels die aanwezig zijn, is het nummer ‘Dancing with You’ de perfecte gelegenheid om tegen alkaar aan te deinen. Voor de muzikale fijnproever is er een wat minder vaak vertoond staaltje bluesrock. ‘I See You’ geeft de aurale adrenaline-junkie zijn dagelijkse dosis, en natuurlijk mag ‘Louise’ niet uit de lijst ontbreken. Kortom: Jett Rebel brengt een tour de force die nooit geforceerd voelt.

Bas Kleijweg