Onder invloed: Wesley Fransen Onder invloed: Wesley Fransen

“Ik moet een jaar of vijf zijn geweest toen mijn vader dit album kocht op cd. Ik herinner me nog heel goed hoe de albumhoes mij absoluut de stuipen op het lijf jaagde, maar tegelijkertijd een bepaalde fascinatie bij me opriep. Toen ik een jaar of negen was heb ik de stoute schoenen aangetrokken en het schijfje in de speler geschoven. Ik wist niet wat me overkwam. Ook al was ik opgegroeid met bands zoals System of a Down, dit was absoluut de zwaarste shit die ik ooit had gehoord. Vanaf die dag ben ik een Slipknot fan. Later als volwassene realiseerde ik mij pas echt wat een extreem unieke sfeer dit album heeft. Ik vind het zo vet hoe een enorme chaos gemaakt door negen opgefokte gasten die helemaal berserk gaan met hun instrumenten, samples en gillende zang samenkomt tot een geheel. Echt elk nummer op deze plaat is killer met dikke riff na dikke riff en leipe sound na leipe sound.”

“‘Donuts’ is het laatste album van J Dilla, geproduceerd vanuit een ziekenhuisbed terwijl hij behandeld werd voor een zeldzame bloedaandoening, waar hij net na de release van Donuts aan zou komen te overlijden. Het is de eerste volledig instrumentale beat tape en lanceerde een golf van hiphop-producers die door dit album beseften dat ze niet uitsluitend in dienst van rappers beats hoeven te produceren, maar die beats ook zelfstandig uit kunnen brengen. Zo heeft ‘Donuts’ ook mij geïnspireerd om mijn eigen beats uit te brengen op SoundCloud. Bovendien heb ik van dit album geleerd dat je niet per se samples uit de jazz of funk hoeft te gebruiken, maar net zoals Dilla alles kan samplen wat los en vast zit, zolang je er maar een vette beat mee kan maken. Dat was voor mij een echte eye opener.”

“Zo rond mijn twaalfde begon ik in de punk te raken. Nadat ik wat surface level bands had ontdekt zoals Green Day, The Ramones en The Sex Pistols begon ik mij af te vragen waarom al die groepen uitsluitend uit witte mannen bestaan. Ik had gehoord dat sommige punk bands racistische ideeën hadden en was bang dat ik onbewust naar zo’n groep aan het luisteren was. Voor de gein zocht ik eens op ‘afro punk’, zodat ik zeker wist dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Bad Brains was het bovenste resultaat en ik was gelijk fan. Naast dat Bad Brains een zwarte punk band is, zijn ze ook een van de pioniers van de hardcore punk. Dit is een vorm van punk die een stuk sneller is dan de punk die ik al kende, en die ik via dit album heb ontdekt.”

“Ik zat in 2018 in de studio met TAPE TOY toen ‘Nowhere2go’ uitkwam. Deze track was zo out there, ik had echt nog nooit iets vergelijkbaars gehoord. Ik vond Earl Sweatshirt al langer de coolste van de Odd Future gang, maar zijn eerste twee albums grepen mij niet zo. Toen ‘Some Rap Songs’ uitkwam daarentegen heb ik die echt non stop geluisterd daar in die studio. Ook thuis is dit de lp die ik het vaakst heb gedraaid. Ik heb hele weken gehad waarin ik elke dag als ik opstond dit album aanzette en steeds maar weer de plaat bleef omdraaien. ‘Some Rap Songs’ is zo belangrijk omdat het een hele nieuwe era van moderne hiphop heeft ingeluid. Er is een hele nieuwe generatie bezig met deze sound, waar artiesten zoals Earl en MIKE inspiratie uit de oldschool hiphop combineren met een compleet nieuwe productie. Die beweging is de grootste inspiratie voor mijn eigen hiphop project Keenan Mundane.”

“Rond 2015 keek ik een interview met Mac DeMarco waarin hij de band Viet Cong tipte en een klein fragment van een optreden liet zien. Mac maakt zelf vrij relaxte muziek dus ik had niet verwacht heftige post punk te horen. Toen ik Viet Cong opzocht op YouTube was de eerste hit die ik kreeg een recensie van Anthony Fantano. Via zijn kanaal The Needle Drop heb ik een enorme lading aan nieuwe muziek ontdekt. Dit album was een van de voorlopers van de huidige post punk revival. De sfeer is moeilijk te omschrijven, maar het is nog grauwer dan de oude post punk van bijvoorbeeld Joy Division en Bauhaus. Het gitaarspel op deze plaat heeft mijn eigen gitaarspel bij TAPE TOY erg beïnvloed. Met name de hakkige, snijdende manier van het spelen van losse noten heb ik overgenomen. Ook vind ik het cool hoe Viet Cong dissonantie op een catchy manier gebruikt, iets wat ik zelf nu ook doe.”

“Een van de groepen die ik via Fantano heb leren kennen is Death Grips. ‘The Money Store’ was het eerste album waar hij ooit een tien aan gaf dus dat moest ik natuurlijk checken. Ik was postbode toen ik dit album ontdekte en heb hem tijdens mijn ronde negen maanden lang twee keer per week op vol volume geluisterd op mijn oude iPod. Het gevoel van ‘The Money Store’ is onbeschrijfelijk, het bevat dezelfde energie die ik zo vet vind bij Slipknot, maar is een stuk experimenteler. Toen dit album uitkwam had ik geen idee wat voor vernieuwing er allemaal plaatsvond binnen de hiphop. Inmiddels ben ik wel gewend geraakt aan experimentele muziek maar Death Grips heeft daar zeker de deur voor geopend. Death Grips heeft mij laten zien dat je heftige beats kan maken en er vervolgens gewoon overheen kan schreeuwen. Ik dacht: ‘dat ga ik ook doen.’”

“Ondanks dat ik dit album eigenlijk nog niet zo heel lang ken is ‘Heart of the Congos’ mijn favoriete roots reggae album. Toen deze plaat in de aanbieding was heb ik hem gekocht omdat er een paar nummers opstond die ik kende. Ik was erg blij verrast met de rest van het album. Veel roots reggae is toch vrij recht toe recht aan: eerst een intro en dan een reggae groove waar de rest van het nummer in blijft. Dit album is daarmee vergeleken heel veelzijdig, er komen heel veel verschillende ritmes voorbij. Dit komt onder andere door de fantastische productie van Lee “Scratch” Perry, die het album ook een hele zachte, warme en dikke sound heeft gegeven. Daarnaast vind ik de samenzang echt heel erg mooi. In de zomer staat deze bij mij op repeat.”

“Meestal zijn mensen wild over ‘II’ of ‘Sex & Food’, maar niet vaak hoor je mensen over het eerste album van Unknown Mortal Orchestra. Jammer, want alhoewel Ruban Nielson later misschien wel beter liedjes schreef heeft hij de vibe van dit album nooit meer te pakken gekregen. Wat ik zo bijzonder vind aan dit album is dat Ruban het helemaal in zijn eentje heeft gemaakt met minimale middelen. Alles is opgenomen met één microfoon en de drums zijn vaak simpele drumloops. Sure, het is lekker lofi allemaal en niet alles klinkt echt even goed, maar het heeft mij wel doen inzien dat ik niet hoef te wachten tot ik allemaal dure apparatuur heb voordat ik vette shit kan maken.”

“Ik ben normaal gesproken niet iemand die erg gefocussed is op lyrics. Voor mij is de muziek zelf altijd belangrijker geweest dan de tekst. ‘The Times They Are A-Changin’, mijn favoriete album van Bob Dylan, heeft hier wel wat verandering in gebracht. Elk nummer op dit album vertelt een verhaal waar ik echt goed naar wil luisteren. De songwriting is gewoon fucking goed en de maatschappelijke thema’s die Dylan bespreekt in zijn nummers doen er ook echt toe. Door dit album ben ik dus aandachtiger naar songteksten gaan luisteren. Leuk detail: het tokkelpatroon van ‘Boots of Spanish Leather’ heb ik goed bestudeerd en zelf ook in een aantal nummer gebruikt.”

“Ik had de naam Little Simz al vaker voorbij horen komen, maar ik was nooit aan haar muziek toegekomen tot ik ergens het nummer ‘Offence’ hoorde. Wat me in eerste instantie aansprak was de minimale vintage sound van het nummer, het werk van producer Inflo, die ook bijvoorbeeld de albums van Sault heeft geproduceerd. Vervolgens zette ik het hele album aan en bleek ‘GREY Area’ echt een ijzersterke, compacte plaat te zijn. Het was een lange tijd geleden dat ik een album hoorde wat zo all killer, no filler is als deze. De productie is goed ja, maar daar boven staat dat Little Simz gewoon de beste rapper is van het moment, period.”