Klasse lokaal

Dr. Uggs, alias Kian Danaie, heeft als backup de heren van Kiwi Club (Chris Tieken op gitaar, Giel Borsboom als tweede stem). Hiphop als hoofdgenre, met hier en daar uitspattingen naar andere muziekstromen. Net als zijn voorronde komt de vocale artiest volksmennend aanzetten met een megafoon, waarmee hij door de menigte toeschouwers wandelt, een stunt die ontleend is aan de clip van 'Slavengedrag'. 

Het ballenjasje wordt verruild voor een wifebeater, en met zware gitaar gaan we over op track twee. Kian moedigt in de tekst aan om het los te laten, en zodra zijn heupen de boodschap volgen klinkt er gefluit uit het publiek. Dan volgt 'Ameland', een partynummer met een spervuur aan afkortingen en goed teamwerk tussen Kian en Giel. Hoogtepunt van de set (Terschelling, eat your heart out). 

Het stukje maatschappijkritiek dat volgt, mist wat pit, ondanks dat de toeschouwers braaf de cynische boodschap terugscanderen dat er geboord moet worden naar gas. Daarop volgt een beschouwende ballad waarbij de rapper zijn gitaar de hoofdrol laat spelen, met lyrics die nog een kleine knipoog kunnen gebruiken. Voordat de tijd om is eindigen we met het gelijknamige nummer ('Tijd'), een sterke sluiter over de strijd tegen de klok, en daarmee is de dokter weer helemaal terug in de zaal. 

Chasing Hills was de tweede favo bij de derde voorronde (SKINC was toen zowel publieks- als jurywinnaar) en klooit niet al te veel met wat toen werkte: gewoon goed spelen. We gaan van start met klassieke rock, maar de zang staat wat zacht afgesteld. Ook het tweede nummer, dat is overpeinzender in het gehoor ligt, wordt door dit probleem geplaagd. 

Voor het derde nummer staan de vocals wel goed en precies op tijd, want deze bevatten de magie die je doet meeblèren. Meeklappen mogen we tijdens lied nummer vier, altijd een mooie barometer voor publieksenthousiasme. Ook de drummer mag naar voren treden om even in de schijnwerpers te staan. De band geeft ruiterlijk toe dat dit soort participatie een verbeterpuntje van de jury was.

Als toetje krijgen we 'Oh my', een lied dat erg herkenbaar en aanstekelijk is, en die waarschijnlijk nog in je hoofd zit als je ze eerder hebt zien optreden. Gitaarwerk wederom om van te smullen. 

Baaf was de publiekswinnaar van voorronde 1, en het is duidelijk dat ze in de tussentijd de grootste sprongen gemaakt hebben. Het is nu shoegaze die je ook echt recht in de ogen durft te kijken, en de postpunk-kenmerken zijn nu prominenter, met het lef de rauwe randjes en het rammelen in de muziek te laten zitten. Er is voor deze avond van gebruikelijke bassist gewisseld, maar alleen daaraan kan het niet liggen. 

Het openingsnummer is lekker transpirerend, met dolle drums als uitblinker. Het daaropvolgende 'Quietly into the darkness' is opgevoerd in vergelijking met de versie die te horen was in de voorronde, en 'The blame' (de nieuwste single van de act) is daarintegen nogal vlak, alhoewel de breakdown veel goedmaakt. 'Paterson' is een aangename adempauze, en de vocals van de band past perfect bij de gonzende aard van het nummer.

Het slotstuk is hel, schel en gooit ook hoge ogen. Al met al is de act erin geslaagd haar muziek naar een hoger plan te tillen, en daarmee scoren ze in ieder geval mijn stem. 

STAPLERS bevat de drummer van Downtown District (winnaar uit 2018), dus dat is al een hint van wat voor een orkaan er te wachten staat. Ze komen op na wat geroep uit het publiek, en de distortion ligt er meteen dik bovenop. Driedubbele zang op lijzige wijze, en een band waarbij je in de blik kan zien dat ze een relletje willen schoppen. 

Na de opener draaft het drietal door naar een nummer met grandioos gitaargeweld en gegil, en de drummer slijt een stokje. Dan trekt men aan de noodrem en volgt er een bijna bluesy derde nummer, met croonende leadzanger en de sfeer van rokerige bar die vervolmaakt wordt door de drummer die een blikje bier klokt.

Lied vier bevat funky versnellingen en rouwdouwende refreinen, gevolgd door een bedrijf algemene altrock waar niets uitspringt maar ook niets op aan te merken valt, en natuurlijk eindigt het hele gebeuren in een oorlogsverklaring aan je oren, met onvervalst ragwerk en het soort schreeuwzang dat iedere luisteraar catharsis bezorgt. Drumstel en drank valt om aan het einde van het nummer, maar hoe kan je het nou rock noemen als men de tent niet afbreekt?