De playlist van de redactie 2022 De playlist van de redactie 2022

Het Belgische The Haunted Youth presenteert met 'Dawn Of The Freak' een sterk debuutalbum vol aanstekelijke en tegelijk melancholische popliedjes. “Een debuutalbum dat klinkt als een best-of”, schreef OOR al over deze eerste plaat van de band rond Joachim Liebens. Knap hoe hij melancholie en soms duistere thema’s in soepele, dansbare songs weet te verpakken en toch de gelaagdheid en gevoeligheid van de muziek overeind weet te houden.

Vorig jaar bracht dit Amerikaanse vijftal al twee singles uit die me enorm aanspraken, maar omdat het alleen bij singles bleef kon ik ze toen niet opnemen in mijn albumlijstje. Nu is er een hele plaat vol met een heerlijk bad vol dromerig gitaargeweld om kopje onder in te gaan, dus nog veel meer om van te genieten. SOM maakt een atmosferische mix van shoegaze en post-metal, met af en toe uitstapjes naar bijvoorbeeld een wat meer poppy structuur in het tevens meer melodische ‘Center’, of juist naar een wat meer groovy karakter in ‘Heart attack’.

De debuutplaat van Launder bevat eveneens gruizige gitaren en dromerigheid, maar dan verpakt in toegankelijke, melodieuze indierocksongs. Het lome stemgeluid van frontman John Cudlip doet denken aan de Smashing Pumpkins, maar dan met een vleugje eighties pop hier en daar, bijvoorbeeld op nummers als ‘On a wire’ en ‘Withdraw’. De meest catchy songs van deze plaat zijn zonder meer ‘Intake’ en ‘Become’. Op dat laatste nummer neemt zangeres Soko met zwoele stem de zangpartijen voor haar rekening, wat voor een heel andere, meer opgewekte vibe zorgt. 

Het organisch-elektronische inneruu is niet alleen een schepper van muziek, maar van een eigen wereld, die ook inneruu heet. Het is een schepping waar veel zintuigen bij betrokken zijn. De debuutalbum is een eerste ontdekkingstocht van wat minstens een continent aan inspiratie bevat. En zeg nou zelf, hoe vaak ben je getuige van de ontdekking van een eigen wereld?

Rats and Daggers maakt lekker vunzige muziek die tot moshes leidt - de band is punk. Moshen gaat thuis niet, maar dit is het meest dichtbij dat ik kan komen. Dat mijn lievelingsnummer van deze band, 'Mississippi', op deze debuut-EP staat, helpt enorm. Dat korte, hamerende riffje waar het nummer omheen gebouwd is, mmmmm!

Dit album is donkere en energieke cinematic post-rock, pittig gekruid met een vleugje Pearl Jam. Ik houd van nummers met ingehouden en beheerste energie - dit album staat er vol mee. Trage, donkere tonen drijven aangenaam naar mij toe, ik sluit mijn ogen en beeld me in dat de Rijn door Seattle stroomt. 

2022 was amper twee weken oud toen De Plaat Van Het Jaar het licht zag. Of beter: het licht uitdeed. Want donkerder, dwarser en demonischer werd het niet. Na de onvolprezen trilogie (‘De doden hebben het goed’ I, II en III) komt Wiegedood onverwacht sterk terug. Nog harder, sneller en chaotischer dan we gewend waren van zuiderburen Levy Seynave (zang, gitaar), Gilles Demolder (gitaar) en Wim Coppers (drums). De road heeft het drietal goed gedaan, kennelijk. Deze soundtrack van de zelfkant, inclusief Mongoolse keelzang, is black metal op zijn best.

Eveneens driekoppig en net zo Belgisch als Wiegedood, maar stukken laagdrempeliger, is Brutus. Sludge, hardcore, post-rock... mocht je ze per se in een kooitje willen stoppen. Op hun derde langspeler hoor ik vooral energie, melancholie en melodie. Dit niet in de laatste plaats vanwege de indringende zang van Stefanie Mannaerts (die ook/tegelijkertijd de drumpartijen voor haar rekening neemt). Maar vlak die heerlijke rode-loper-baspartijen van Peter Mulders niet uit. En, als je dan toch aangesloten bent, laat je bedwelmen door Stijn Vanhoegaerdens meesterlijke gitaartrips richting darkwave en shoegaze. Bonus: alle tien... ehhh... ‘nummers’ hebben een kop en een staart. Brutus is écht monsterlijk goed.

Elder is ’progressief’ in de enge zin des woords (epistemologische vragen en tegenwerpingen zelf invoegen, alstublieft). Maar niet minder avontuurlijk dan de andere twee podiumklanten—en zeker niet minder geestverruimend. Met ‘Innate Passage’ hebben de Amerikanen (Massachusetts) vanuit Berlijn een waar meesterwerk afgeleverd. Virtuoos meanderend tussen, pakweg, Yes en, omstreeks, Motorpsycho baant Elder zich een weg naar jouw "inner nerd". Stampend als een mammoet en lichtvoetig als een impala komen de vijf uitgesponnen, maar wel steekhoudende, epistels bij je binnen. Knap: nergens ontaardt het onmiskenbare vakmensschap van Nick DiSalvo (zang, gitaar), Mike Risberg (gitaar, toetsen), Jack Donovan (bas) en Georg Edert (drums) in zelfbevlekking. Monumentaal!