Bas Aarnink en Stijn Roos van Raadshooven kwamen november 2020 in the picture met een single, en zijn nu terug met ‘Chaosism’, dat in januari werd gedropt op Soundcloud en Spotify. De Leidse muziekscène mag in de handen knijpen: druk op play, sluit je ogen en je staat in een natuurgebied waar luisterrijke synthesizers – begeleid door vogelgeluiden – erop los bloeien.

Het album, dat uit in totaal achttien nummers bestaat, speelt af als een roleplay-videospel: al luisterend beweeg je je naar een symfonische ontknoping, beginnend met de achtergrond van de play die in het eerste nummer genaamd ‘Intro’ naar voren komt: “de organisatie van menselijk leven, van het menselijk communicatiesysteem, meer en meer wordt uitgerekt als varens die zich uitrollen” en dat het “de meest urgente zaak mogelijk” is om orde te scheppen in de chaos, aldus een deftige oudere mannenstem in het Brits-Engels.

Het is daarna al snel helder waar Aarnink en Van Raadshoven zelf heen willen: “I don’t wanna be lost” klinkt herhaaldelijk in de tweede track op de achtergrond voor rappe, alarmerende toonladders zich uitrollen. Een duistere gitaarriff, dan een stilte die snel opgevuld raakt door peinzende klanken als overblijfsels op een slagveld. 

Na deze eerste twee nummers word je een dromerige electropopwereld in geworpen in ‘Up down forward back’, waar het profiel wordt geschetst van een karakter met “no family, no friends, only a few commitments, including a black heart”. Funky klanken in ‘Come on down’ stuiteren vervolgens je gehoorgang in, terwijl ‘Open eyes’ de weg weer vrij wordt gemaakt voor een typische alternatieve rock-gitaarsolo. 

 

De duidelijke verhaallijn valt weg na ‘Open eyes’, maar dat doet geen afbreuk aan de muziek. Op de verrassende track ‘The light goes’ evolueert een vogel naar synthesizer en weer terug. In ‘The hurricane’ versmelt een bekvechten tot een wervelwind van gitaarriffs. Gelukkig voor de easy listeners worden we meegezogen naar ‘The eye of the hurricane’, gevolgd door een relaxter maar funky ‘Maybe I’m crazy’ en ‘Joe shot my wife’. ‘Unfold’ schudt de boel weer op, gevolgd door het uptempo ‘All-in time’ dat evengoed een mistroostige ondertoon heeft. ‘Have a beer’ en ‘Whatever ‘o clock’ zorgen voor een positieve noot en een adempauze. Ten slotte leiden ‘Strange or forgotten’ en ‘Pushin’ on’ op een inschikkelijke manier de moraal van het verhaal uit de outro in: “Are you order? Are you chaos? Or are you the process that mediates between them? And if you are the process that mediates between them, you are the thing that transforms.”

Een interessante afsluiting voor dit rijkelijk gevulde album waar ook na een paar keer luisteren nog genoeg aan te beleven valt. Verschillende stijlen wisselen elkaar in hoog tempo af en zo heeft het nummer voor ieder wel wat wils, al valt er door rock- en metalliefhebbers meer te halen dan fans van pop. Toch kan dat onze positiviteitskar niet stoppen, eerder is het feit dat de moraal in ‘Outro’ door zelfbenoemd vrouwenfluisteraar Jordan Peterson wordt gedicteerd een tegenvaller. Een smetje op een verder zeer aan te raden plaat.