Kom in verzet tijdens Peel Slowly And See 2022 Kom in verzet tijdens Peel Slowly And See 2022

Was de vorige editie van Peel Slowly and See nog het eerste Leidse festival met een QR-code en gingen we daarna opnieuw in lockdown, inmiddels zijn bijna alle coronabeperkingen opgeheven. Maar nu is er oorlog...en dat heeft gevolgen voor de programmering van editie 2022: de Russische band Lucidvox heeft helaas moeten afzeggen.

Als alternatief is er Rosemary Loves A Blackberry, een soloproject van Pussy Riot-lid Diana Burkot. Er gebeurt van alles in de wereld, maar desondanks is er weer een festival waar je je muzikale grenzen kunt verleggen met een divers scala aan verrassende muziek. (CB)

Als Bertolf de avond aftrapt, vult de grote zaal van Gebr. De Nobel zich snel. Het publiek geniet zichtbaar van de aanstekelijke songs met americana- en bluegrassvibes. Singer-songwriter Bertolf Lentink heeft met contrabassist Nathalie Schaap en drummer Dave Menkehorst een prima ritmesectie bij elkaar. Zelf zingt hij niet alleen, maar speelt hij ook gitaar en toetsen. The Beatles, en in het bijzonder Paul McCartney zijn duidelijk een inspiratiebron. In de Beatlescover ‘She is leaving’ probeert Bertolf een compleet strijkorkest te benaderen met één enkele gitaar. Dat lukt natuurlijk maar ten dele, maar juist dat geeft deze uitvoering toegevoegde waarde; het maakt het nummer intiemer.

Ook horen we enkele liedjes van zijn nieuwste plaat ‘Happy in Hindsight’, die gaat over het gevoel dat je achteraf pas beseft hoe gelukkig je bent geweest, en dat hij graag vaker gelukkig wil zijn in het moment zelf. Van dit optreden worden we al best gelukkig, en dit is nog maar het begin van de avond! Na een vraag uit het publiek bekent Bertolf dat het spelen in Leiden hemzelf ook erg gelukkig maakt. (CB)

In Scheltema Expo 0 mag Zuster Zonnebloem het lint doorknippen met een geluid dat op Woodstock zou kunnen staan. Langzaam vult de zaal zich voor de rijke stem van de zangeres en de relaxde sound om bij uit te buiken. 

Een introspectieve uitvoering van 'Winds of Change' en spetterende afsluiter met drummer die 100 procent geeft zijn de hoogtepunten van het optreden. De act voelt wat ingetogen, maar ze staan de volgende avond ook op de finale van de Nobel Award. Een druk weekend voor hen, en een drukke avond voor ons. (BK)

We verkassen naar de kleine zaal voor onvervalste postpunk van het Leidse KIEFF. Hier is het feest: een thuiswedstrijd in een zaal vol enthousiaste fans. Gekleed in overalls in de kleuren van de Teenage Mutant Ninja Turtles (alleen het paars van Donatello ontbreekt), stuitert dit jonge viertal over het podium. Hun strakke, energieke performance nodigt dan ook uit om enthousiast mee te springen en te dansen.

Waar hun liedjes over gaan is niet helemaal duidelijk, en sporadische uitleg als “dit nummer gaat over een lijn” helpt daar niet echt bij. Maar eigenlijk past zo’n uitleg ook juist weer prima bij de melodische chaos waar KIEFF patent op lijkt te hebben. (CB)

Fakrutu Dakar Edition is een eclectische muzikale mix met leden uit alle windstreken. Warm en zinderend, wou dat ik langer had kunnen kijken. (BK)

Siamak Anvari en Marie Guilleray zijn twee geluidskunstenaars die hun krachten combineren in het pittoreske Marktsteeg 10. Siamak schept de indringende ambience met speakers die door de hele zaal verspreid staan, Marie werkt met een zogeheten "found text" in de vorm van een Frans grammaticaboek, waaruit ze de werkwoorden heeft gearrangeerd. 

Een unieke ervaring, alhoewel het tegenspel tussen de twee wat lang op zich laat wachten: Siamak's geluidslandschap omlijst als het ware Marie's performance, en samen maken ze de soundtrack van een horrorfilm. Een lijst met woorden die steeds negatiever en gewelddadiger in betekenis worden, met sinistere electronica die er dwars doorheen boren. (BK)

Even later wordt in de grote zaal van De Nobel uit een heel ander vaatje getapt. Het Londense Ashley Henry Trio zou eigenlijk al op de vorige editie van Peel Slowly and See staan, maar dat ging helaas niet door. Nu zijn ze er dan toch en Ashley vertelt hoe blij hij is weer in Nederland te kunnen spelen. De befaamde pianist opent met een subtiele solo, maar zodra bassist Karl Abel en drummer Myele Manzanza invallen, ontvouwt zich een volle, rijke sound. Al snel klinkt het openingsnummer als een trein die prima op stoom is.

Het tweede nummer, ‘Dark Honey’, opent met een veelzijdige bassolo die gaat van gestreken contrabas, via tokkelen naar slappen op die lange, dikke snaren. Ronduit indrukwekkend. Met een unieke mix van jazz, beats en hiphop neemt het trio ons mee langs de creatieve smeltkroes van de Londense muziekscene, waar genres in elkaar overstromen. Even later zet Myele Manzanza een dijk van een drumsolo neer. Waar Henry en Abel vooral concentratie uitstralen, is bij Manzanza het speelplezier overduidelijk van zijn gezicht te lezen. (CB)

Kraken gaat door onder leiding van Buurtbeheer, een heerlijke rammelende band die de woonprotesten als centraal thema heeft. Gelukkig zitten er geen Romeo's in het publiek, dus je kan rustig losgaan op zang die meer lijkt op scanderen en de back-to-basics grooves.

Een projector op de muur vertoont taferelen van oorlog en ontzettingen van kraakpanden. Alhoewel de act zichzelf duidelijk niet al te serieus neemt, wordt er toch een heel partijprogramma aan politieke punten doorheen gejaagd. Kort maar krachtig, punk zonder pretenties. (BK)

In de steeg die de drie festivallocaties van vanavond met elkaar verbindt, staat een raadselachtige installatie. Het is een verbouwde vliegtuigneus van een Boeing 747, gemaakt door ruimtelijk ontwerper en lichtkunstenaar Marco Broeders. Wie de neus binnengaat, kan luisteren naar een geluidscollage van Rutger Zuydervelt, alias De Machinefabriek, opgebouwd uit geluiden van artiesten die aan deze en eerdere edities van Peel Slowly and See meededen.

Een mooie opwarmer voor de performance van de Machinefabriek in Marktsteeg 10, waar je zo’n geluidscollage live kunt ondergaan. Achter een tafel vol electronica draait Rutger een halfuur lang aan allerlei knopjes en creëert zo een eigen wereld van klank, opgebouwd met elementen uit onder andere ambient, noise, drone en field recordings. Waar het elders op dit festival een slecht teken is als mensen doodstil op hun stoel zitten met hun ogen dicht, is dat hier juist een signaal dat de luisteraars zich optimaal laten meevoeren in dit sonische avontuur. (CB)

Dancing Dollekamp zet de multitaal in multitalent met een lijst aan liedjes die door Duits, Nederlands en streekaccent surft. Meezinger 'Zusammen' betrekt meteen al het publiek, en 'Magie' is de perfecte post-lockdown anthem, met een nostalgische hang naar vervlogen mogelijkheden. In 'Junkie' is de zanger verslaafd aan taalspel, waar de luisteraar de vruchten van plukt. 

Tijdens het enige dansnummer dat ze beweren te hebben (leugens, alles is dansbaar) is het voetenwerk van de tweede stem formidabel. Vervolgens gaan we plat van het dialect in 'Kom Dichterbie', huilen we in ons bier tijdens 'Drinkebroer' en de finale is een tapijt van gitaren. Neerlands glorie! (BK)

Schelle trompet in het Scheltema met het rijke instrumentarium van Ottone Pesante. De uit Italië afkomstige act schrijft in koeienletters dat er geen introductie nodig is, en dat klopt gezien je direct middenin een zee van bombast zit. Je hoeft geen fijnproever te zijn om van brass metal te kunnen genieten, te zien aan de hoeveelheid headbangers.

Duivelshoorns zijn een vast onderdeel van de metal scene, maar nog nooit zo letterlijk: het trio heeft een drum, maar voor de rest roteren ze door een reeks blaasinstrumenten waarvan ze het koper doen kreunen. Één van de leden klimt op een geluidsbox en heft de schuiftrompet naar de hemel. Blasfemie in de beste zin van het woord. (BK)

Aan het eind van de avond klinkt een heel ander geluid in Marktsteeg 10. De Nederlandstalige electropop van Aafke Romeijn is toegankelijk en humoristisch, maar schuwt zware thema’s niet. Aafke speelt veel nummers van haar album ‘Godzilla’ uit 2021, dat gewijd is aan haar depressie. Knap hoe ze zo’n persoonlijk onderwerp in zulke catchy nummers heeft weten te gieten. Met dansbare beats en teksten waarvan je soms op het eerste gehoor nauwelijks doorhebt hoe diep ze eigenlijk gaan.

De twee veelzijdige muzikanten die haar begeleiden, wisselen regelmatig van instrument, soms zelfs binnen één nummer. Bram Ieven schakelt moeiteloos tussen gitaar en toetsen en Hidde Roorda heeft behalve zijn bassynth ook een fijne collectie basgitaren meegenomen, waarvan de fretloze toch wel het meest bekoort. “Het is weer voor het eerst dat we zo laat ergens spelen,” vertelt Aafke. Dat gegeven benut de band om nog een toegift te geven en de zaal uit te nodigen het refrein van ‘Spoiler’ mee te zingen. “Alles komt goed, alles komt goed...” Nu maar hopen dat daar een bezwerende werking van uitgaat! (CB)

Ondertussen skippen we in de grote zaal van de Nobel de lente en belanden meteen in de zomer met Conjunto Papa Upa (een aantal bandleden draagt alvast een zonnebril en komt er mee weg ook). Een bomvolle zaal gaat los op de Caribische klanken van deze vrolijke formatie. Er zijn congadrums, maar ook een exotisch ratelende ritmesectie met meerdere smaken koebel.

Zoals altijd bij dit soort aanstekelijke muziek blijven de toeschouwers dansen ook al zien ze er uitgeput uit, en het graaft ook de half vergeten cursus salsa op die je in een grijs verleden gevolgd hebt. Sommige koppels kunnen zelfs nog samen in ritme blijven. Niets dan liefde voor deze heren. (BK)

Vind je drie tot vier verschillende bands in het programma die als postpunk omschreven worden ook een beetje monotoon worden? global charming begrijpt dat gevoel precies. In de Nobel komen ze in opstand tegen de sleur van het dagelijks leven door deze te omhelzen, en brengen bewust blasé een onderkoelde set ten gehore. 

Praatzingen en schel afgestelde instrumenten monden uit in tegendraadse ritmes die je op je tenen houden en je niet eens de luxe geven om naar de automatische piloot over te schakelen: kortom, vorm die bij inhoud past. Als een kantoorsloof is 'Office Hell' mijn nieuwe lijflied. (BK)

Dan is er de last minute verrassing in het Scheltema: Rosemary Loves A Blackberry. Wat problemen met het geluid mag de pret niet drukken, want eenmaal in actie gekomen is Diana Burkot een feest voor oog en oor. Het lid van Pussy Riot is van protestzang naar klaagzang overgeschakeld, en combineert een ijzingwekkende stem met experimentele dans en intense electronica. 

In het Russisch zingend zweeft ze over het podium, en na een wat eenzijdige start wordt de trance verbroken door distortion, waarna etherische synths en vioolsamples de hypnose weer doet terugkeren. Opvallend genoeg is haar sneeuwwitte outfit geen vaste prik: een blik op haar socials laat zien dat ze qua kostuums, artwork en videomontages een duizendpoot is. (BK)

De laatste band van de avond gaat down en dirty: de vrijpostige postpunk van Tramhaus doet de theaterzaal van het Scheltema dampen. Het heerlijk foute matje van de frontman zet al meteen de toon voor de set en hij bespringt het publiek al tijdens de tweede tune. Het is vuistpompen en stuiteren, gillen en grunten met een mooie mosh. Saillant detail is dat de dame van de tweede stem zo mogelijk nog zwaarder grunt dan de zanger. 

Als je jezelf hierna nog van de vloer kan schrapen, dan sta je voor een keus: of je kan doordansen in het Scheltema met de organisatoren onder de banner van Peel Slowly Sound System, of je kan in de kleine zaal van de Nobel zwoel zwenken met Tache en Vasco van Maxi Radio. En zich nou zelf, als de mensen die dit prachtig festival op poten hebben gezet nog niet dood zijn, wat is dan jouw excuus om niet tot in de late uurtjes door te gaan? (BK)