Op muzikale expeditie zonder beperkingen Op muzikale expeditie zonder beperkingen

“Welkom op een festival!,” begroet organisator Mark Siera de goedgevulde grote zaal van Gebr. de Nobel. Precies op de dag dat Peel Slowly and See plaatsvindt, is de anderhalvemetermaatregel opgeheven en vervangen door de coronapas. Dat maakt dit het eerste festival zonder beperkingen sinds maart 2020. Na het scannen van de kersverse QR-code krijgen alle festivalgangers een polsbandje waarmee ze alle acts in Gebr. De Nobel, Marktsteeg 10 en Scheltema kunnen bezoeken. Voor het openingsconcert zit iedereen nog netjes op een stoel, maar verder mag je gewoon overal in- en uitlopen, dansen, knuffelen, dicht op elkaar in de rij staan voor een biertje en zij aan zij genieten van goede muziek. Vreemd om iets wat zo gewoon hoort te zijn in een verslag te schrijven, maar op deze eerste avond zonder anderhalve meter afstand is het toch echt iets bijzonders.

Kaylan Kalhor en het Rembrandt Frerichs trio geven de aftrap voor deze muzikale ontdekkingsreis. Deze wereldberoemde muzikanten brengen ons meteen naar andere windstreken en laten Perzische muziek, jazz en klassiek samensmelten. Na een verstilde, haast meditatieve opening wordt hun muziek steeds ritmischer. Kaylans spel op de kamancheh – een snaarinstrument dat ook wel de Perzische vedel genoemd wordt – is indrukwekkend en klinkt prachtig in combinatie met de getokkelde contrabas van Tony Overwater, de soms haast hypnotiserende ritmes van slagwerker Vinsent Planjer en de pianoklanken van Rembrandt Frerichs die door het geheel heen sprankelen. Een mooi vertrekpunt voor onze ontdekkingstocht.

Op weg naar Marktsteeg 10 komen de gruizige gitaren ons al tegemoed als we nog een paar nummers willen meepikken van Kidbug. Zangeres/gitariste Marina Tadic en gitarist Adam Harding brengen een heerlijke mix van shoegaze en dreampop. Deze ongepolijste, dromerige muziek is prima op z’n plaats in het intieme, vintage ingerichte zaaltje van Marktsteeg 10. Marina’s stem klinkt helder boven het gitaargeweld uit. Gesamplede koortjes doen de rest. Rondom de muzikanten staat het publiek stilletjes te genieten. “This is fun, I missed this!,” zegt Marina tegen de volle zaal.

Iets minder dromerig, maar minstens zo lekker klinkt HOWRAH. Een regionale trots, want uit de Bollenstreek.  Ze klinken een beetje als The Cure, maar echt new wave kun je hun muziek niet noemen. Met levendige drums, dikke bas, ietwat rauwe zang en melancholische gitaarklanken brengen ze meeslepende noiserock. In de volgepakte kleine zaal van De Nobel beleven we een déjà vu: oh ja, dit was bandjes kijken. Samen, zweterig, net niet tegen elkaar aan, genieten en je overgeven aan de muziek. Toch heel wat anders dan thuis een dvd’tje opzetten. Het publiek vooraan danst mee en achterin de zaal wordt enthousiast met hoofden gewiegd.

Een van de bekendste namen op dit festival is vermoedelijk Roosbeef. De strakke band staat geheel in dienst van de poëtische, Nederlandstalige teksten van zangeres Roos Rebergen. Ze spelen veel nummers van hun nieuwste plaat Lucky uit 2020, waarvoor Roos zich liet inspireren door de bluegrass. Tijdens het optreden maakt ze weinig contact met de zaal, maar echt storend is dat niet. Zo te zien gaat ze helemaal op in de muziek en ook met haar ogen dicht weet ze het publiek mee te nemen in de soms raadselachtige wereld van haar teksten. Of het nu gaat om rustige, gevoelige songs of dansbare beats en catchy gitaarrifjes, Roosbeef heeft het allemaal in huis.

We steken de straat over voor de Amsterdamse indiejazzband Kapok in de theaterzaal van Scheltema. Ook buiten in de steeg is het gezellig. Omdat deze gig onderdeel is van hun laatste tour, improviseert Kapok bijna hun hele optreden. Dat levert verrassende klanken op. Timon Koomen tovert het ene na het andere wonderlijke geluid uit zijn gitaar. Morris Kliphuis voegt er met zijn hoorn en trompet afwisselend ruimtelijke, mysterieuze klanken of juist wat meer ritmische themaatjes aan toe. Drummer Remco Menting voorziet het geheel van al dan niet melodisch slagwerk, soms zelfs bespeeld met een strijkstok (!). Op andere momenten volstaat hij echter ‘gewoon’ met in zijn handen klappen, wat ook weer heel inventief overkomt. Imponerend, deze veelzijdigheid.

Wat een contrast met de no nonsense queer punk van Charlie & the Lesbians. Tegen de achtergrond van een regenboogvlag brengt dit eigenzinnig uitgedoste viertal uit Eindhoven aanstekelijke songs volgens de oude punktraditites. De bas lijkt niet helemaal zuiver te klinken maar hee, ook dat is punk. De sfeer zit er in ieder geval goed in. Eerder vandaag was er nog een queer pride in de stad, dus iedereen kan na het actie voeren hier lekker uit zijn/haar/hun/diens dak gaan. Met dat dak zit het sowieso goed. Demonstrant of niet: er wordt vol overgave gedanst en gepogoed.

Afsluiter van de avond is YIN YIN uit Maastricht. Opnieuw een act waarbij verschillende windstreken elkaar ontmoeten. YIN YIN haalt hun inspiratie uit Thaise funk, afrobeat, spacedisco en Italo. Qua sound doet het ook denken aan de Turks beïnvloede pop van Altin Gün. De heren vinden het duidelijk leuk om een showtje te maken. Dat zie je niet alleen aan hun Chinees uitziende kleding, maar ook aan hoe ze met elkaar bezig zijn op het podium. Het spelplezier van deze enthousiaste performers is duidelijk zichtbaar. Met hun psychedelische discogrooves krijgen ze iedereen in beweging en de grote zaal van De Nobel is als vanouds gevuld met dansende mensen. Dat dit maar snel weer de gewoonste zaak van de wereld moge zijn!