Het publiek in de grote zaal van de Nobel wordt opgewarmd door de Duits/Nederlandse supportband Ten Times A Million. Het Oost-Nederlandse accent van de zanger doet wellicht wat braafheid vermoeden, maar dat is zeker niet terug te horen in de muziek van de mannen. Hoewel het voorprogramma rustig begint, eindigt het wel degelijk met een harde knal waar ruimte wordt gemaakt voor een filmische solo van de gitarist, afgewisseld met een knallend drumspel. Ten Times A Million heeft een sound die iets wegheeft van de Arctic Monkeys, maar met een harde twist. Het geheel is een gedegen opwarmertje voor het concert van Navarone.
Sinds debuutalbum ‘A Darker Shade Of White’ (2012), maar ook zeker door meer recente optredens op Eurosonic Noorderslag, Concert at Sea, Zwarte Cross en Sziget, is het Nijmeegse Navarone niet meer weg te denken uit de Nederlandse rockscene. Binnenkort is ook (alweer) de Ziggo Dome aan de beurt.
Begin dit jaar is de band begonnen aan een clubtour door Nederland en op 9 november was het eindelijk eens de beurt aan Leiden. We zouden er een heleboel extra’s bij krijgen in Gebr. de Nobel, werd het publiek beloofd. Een dikke show à la Voice of Holland 2018. Kwamen zij deze belofte dan ook na?
©
David Spaans
©
David Spaans
©
David Spaans
©
David Spaans
©
David Spaans
Op een cover-sample van ‘These boots are made for walking’ van Nancy Sinatra betreedt Navarone het podium van de Nobel, waarna direct hun eigen single ‘Perfect design’ wordt ingezet. Een nummer dat geschreven is voor de finale van The Voice of Holland, waar de band in 2018 op de tweede plek eindigde. Daarmee lijkt de band een slimme nummerkeuze te maken, want dit is het enige eigen nummer van de band dat het publiek - dat vanavond lijkt te bestaan uit de gemiddelde Voice of Hollandkijker – een beetje lijkt mee te kunnen zingen.
Na de intro bedankt de band, die bestaat uit Merijn van Haren (zang), Kees Lewiszong (gitaar), Roman Huijbreghs (gitaar), Bram Versteeg (bas) en Robin Assen (drums), het publiek voor diens aanwezigheid. “Het gaat vanavond heel wat worden,” belooft frontman Merijn het publiek, “een extra lang optreden en meer.” Oh jawel, vanavond trekken ze alle toeters en bellen uit de kast, met gastoptredens en extra veel gave covers.
©
David Spaans
©
David Spaans
Het eerste half uur wordt gevuld met o.a. ‘The strong survive’ en ‘Smash ’n grab it’. Pas wanneer de band ‘The red queen effect’ inzet komt het gitaargeluid wat meer naar de voorgrond. Het is een leuke keuze van de band om van alle albums één nummer te spelen, dat zeker. Echter doet het later horen van een echte rocksound beseffen dat het optreden wellicht een beetje krachteloos is begonnen.
Het begin blijft allemaal een beetje Nickelback-braaf. Ook lijkt het publiek weinig geïnteresseerd in de performamce, tot de muzikanten, voorzien van een nieuwe toetsenist, ‘Somebody to love’ van Queen inzetten. Vervolgens beklimt ook een saxofonist het podium die ‘Baker street’ van Gerry Rafferty speelt met een vette solo. Pas hierbij lijkt het publiek warm te worden, wordt er gedanst en meegezongen.
De band nodigt nog twee gastzangeressen uit op het podium. Met Anneke geven ze een eigen draai aan ‘You can go your own way’ van Fleetwood Mac. Vervolgens zingt Floortje met Merijn ‘Respect’ van Aretha Franklin. Waar Navarone deze dames vandaan heeft geplukt, is het publiek niet helemaal duidelijk. Dat ze steengoed kunnen zingen, is onbetwistbaar.
Het is oprecht jammer dat de eigen nummers van de heren zo weinig (h)erkenning krijgen vanavond, want er is geen speld tussen te krijgen; de heren van Navarone zijn absolute pro’s. Naast vakkundig muziekspel, zijn ze ontzettend goed op elkaar ingespeeld. Op het podium is het één groot feest, maar helaas sijpelt dat enthousiasme niet door naar de toeschouwers. Dit lijkt wel een van die dingen te zijn die de band na deelname aan The Voice zal moeten gaan accepteren: dat je kennelijk maar beperkt bereik hebt met je eigen muziek en dat je voor een heel andere fanbase zal moeten gaan optreden. Navarone zelf lijkt hier geen problemen mee te hebben. Dan maar wat meer covertjes die het publiek opzwepen, nog wat meer toeters en bellen. Zo brengen ze ook ‘Whole lotta love’ van Led Zeppelin ten gehore, waarmee ze tijdens de audities voor The Voice in de wedstrijd zijn gekomen. Het minder beweeglijke publiek doet niet af aan het feit dat Navarone bekwame entertainers zijn.
©
David Spaans
©
David Spaans
Na dik anderhalf uur optreden, nadert het einde van de show. Maar zoals elke show van Navarone deze tour, eindigt het optreden niet met twee, niet met drie, maar met vier afsluitende nummers. Zo plakken ze nog een dik half uur aan de show. De toegift begint ironisch met ‘The show must go on’ van Queen en het eigen nummer ‘Wonder’. Daarna wordt zangeres Anneke nog eens het podium op gehaald om ‘I feel good’ van James Brown te presenteren. De show eindigt met elkker stampvoeten op ’Lonely nights’, een nummer met een heerlijk militante sound dat doet denken aan de muziek van landgenoot De Staat.
Was het dan ook echt een dikke Navarone show? Jazeker. Met meerdere gastoptredens, de introductie van nieuwe muzikanten en instrumenten, en een hele stapel covers kunnen we er niet meer omheen te zeggen dat deze muzikanten inderdaad al het mogelijke uit de kast hebben gehaald. Dat de mannen talent hebben staat niet ter discussie. In de finale staan in de meest populaire talentenjacht van Nederland getuigt daar zeker van. Vanavond is weer een voorbeeld van hoe dynamisch de band zelf en hoe uiteenlopend hun repertoire eigenlijk is. Navarone heeft echter bij verschillende albumopnames een eigen weg gekozen, om zo geen concessies te hoeven doen aan hun muziek. Het is nu de vraag of dat nog steeds het eigenzinnige, muzikale pad is ze na The Voice bewandelen.
©
David Spaans
©
David Spaans