Goatblood, Wrok en Heretic in Gebr. de Nobel Goatblood, Wrok en Heretic in Gebr. de Nobel

Goatblood heeft de eer deze middag te openen. Bij aanvang van de show zijn er een mannetje of 35 in de zaal, welke zich vooral voor de zanger geschaard hebben.

Het Duitse tweemansproject, bestaande uit Reverend Slayer op drum/zang en Satanic Death Vulva op gitaar/zang, opent de show onder begeleiding van obscure Excorsist-achtige samples, waarna ze losbarsten met snelle bestiale black/deathmetal. Het tempo ligt veelal hoog, maar wordt aangenaam afgewisseld voor langzamere stukken met een incidentele solo. Waar het grote geheel een goeie Beherit/Revenge vibe heeft, krijgt het bij de melodischere stukken een Bölzer-esque sfeer mee.

Naarmate de show vordert neemt de drummer een groter deel van de zang op zich. Hoe de heren elkaar afwisselen en aanvullen op zang laat zien dat de band een grote potentie heeft, maar de enkele gitaar houdt dit muzikaal toch een beetje tegen. Hoe dan ook is Goatblood een goeie opener en hebben ze het publiek uitstekend weten op te warmen voor wat nog komen gaat.

Wrok, was, is en blijft 'Nederlands Zwartste'. Wrok is net als Goatblood een tweemansproject, van Mictian (drum) en Azaghus (gitaar/zang). Oorspronkelijk werd de zang gedaan door Hakaldama, maar deze zou spoorloos verdwenen zijn. Als de band opkomt dragen ze zakken over hun hoofd met twee kijkgaten erin. Denk aan ‘Friday the 13th’. De zaal staat gelijk vol. Het is duidelijk dat dit één van de bands is waarvoor men vanavond is gekomen.

Wrok barst los en legt de lat gelijk hoog. Niet alleen qua tempo, maar ook qua intensiteit en kwaadaardigheid. De zang is, opmerkelijk, goed verstaanbaar, zodat je zonder teveel moeite hoort dat het om dood, verderf en Satan gaat.

Halverwege de show gaat door een technisch mankement het brandalarm af, wat in één klap alle sfeer wegslaat. Dit is gelukkig redelijk snel verholpen en de heren gaan wonderbaarlijk genoeg gewoon verder waar ze gebleven zijn. Hulde!

Azaghus heeft na het loos alarm zijn masker afgedaan, waardoor een kap tevoorschijn komt die alles bedekt behalve zijn mond en baard. De band speelt nog een cover/interpretatie van ‘Wings of Azazel’ van Countess en geeft dan het podium aan Heretic om deze zwartgalligheid te overtreffen.

Heretic sluit deze pikzwarte dag af met een speciale jaren ‘90 set, welke ze voor de allerlaatste keer ooit zullen spelen. Ook is dit de dubbele releaseparty van oud demomateriaal op cd en de re-release van de klassieker ‘Devilworshipper’ (die de eerste maal in een oplage van 666 stuks werd gedrukt).

De oude set begint op twee basgitaren in plaats van gitaar. De muziek is furieus, snel en haatdragend. Rauwe blackmetal ondersteund door een vlaagje punk, in tegenstelling tot de smerige sleaze black ’n’ roll die ze tegenwoordig maken. En dat wordt goed door het enthousiast meeschreeuwende en headbangende publiek ontvangen. Het lijkt er in het begin op dat de band even moet inkomen, maar al snel trekken ze alles open en gaan ze er vol gas tegenaan. Publieksfavorieten zoals ‘Horns of hell’ worden gelukkig ook gespeeld.

Halverwege de show is er een kort intermezzo waarbij de band, onder begeleiding van Crowley’s teksten, van instrument wisselt. Zo vervangt Thomas zijn basgitaar voor een electrische gitaar en brengt daarmee wat meer melodie in het geheel.

Na een uur spelen is de band eigenlijk wel klaar met het oude materiaal, maar is het publiek nog niet klaar met Heretic, dus wordt er zonder gedoe overgestapt op het spelen van verzoekjes. Er komt veel nieuw materiaal aan bod, zoals ‘Angelcunts and devilcocks’ en ‘Berserker’. De band vertrekt uiteindelijk onder luid gejuich en geschreeuw van het publiek.