Het is vrijdag 22 september. Vandaag voel je al dat de herfst er bijna is. De druilerige melancholiek van de dag past wellicht goed bij vanavond. Want deze avond staat voor een belangrijk deel in het teken van psychedelische huilpop. Op de tweede Zeevonk Records-avond in Vera wordt namelijk het nieuwe plaatwerk van WATERBOLK gepresenteerd, de EP WATERBOLK.II. Het verdere programma bestaat uit CAW CAW en Cashmyra. Verder zal Coco Coquelicot vooraf, tussendoor en na afloop naar verwachting fijne tunes gaan draaien. Veel ingrediënten zijn aanwezig dus om het publiek een scala aan gewaarwordingen te laten ondergaan. Maar gaat de avond ook echt schitteren?

De gedachte achter het dit jaar opgerichte Zeevonk Records is om mensen samen te brengen en elkaar te steunen in het naar buiten brengen van muziek. We zijn benieuwd hoe dat zich op deze tweede Vera Zeevonk-avond gaat uiten. Op het affiche staan in ieder geval twee Zeevonk-bands, CAW CAW en WATERBOLK, die op verschillende manieren al onlosmakend aan elkaar verbonden zijn. Maar de andere act - Cashmyra - hoort er logischerwijs ook heel goed bij. Eén van de oprichters van het label, Harmen Ridderbos, heeft namelijk het Moreel Verwerpelijk album en de Privé-EP van deze tweemansband geproduceerd. 

Maar voordat we met de bands gaan beginnen, worden we deze avond eerst verwelkomd door dj Coco Coquelicot. Ze is om half negen al begonnen met draaien. En we hebben snel spijt dat we er niet vanaf dat begin bij waren. Wat er uit de speakers knalt is allemaal zo superlekker. Ondanks dat het niet heel druk is voor de klok van negen, is de zin om te dansen al direct aanwezig. Een enkeling voelt hetzelfde en geeft er ook gehoor aan. Om tien over negen komt CAW CAW op het podium.

© ARSEN TSKHAY / Vera

CAW CAW

Vanwege de bezetting van CAW CAW mag er wat verwacht worden van dit optreden. De band bestaat namelijk uit zanger en gitarist Anne Caesar van Wieren (bekend van LPG en Karawane), bassist en de Ridderbaas Harmen Ridderbos (Electropoëzie, Town of Saints),  en drummer Marcel Wolthof (Bert Hadders en de Nozems). Bovendien heeft de band al met eerdere optredens bewezen iets in huis te hebben. 

Maar eerst komt nog Eva Waterbolk als Zeevonk-spreekstalmeester op het podium om ons welkom te heten: “Lieve mensen…”  Ze geeft aan zenuwachtig, blij en trots te zijn, en CAW CAW wordt aangekondigd. We zijn geen ornithologen maar we menen dat ‘Caw Caw’ het krassende geluid is wat veel grote vogels maken om met elkaar te communiceren. Met name kraaien en raven staan bekend om het maken van deze specifieke kreet. Wat we te horen krijgen van de band is toch een ander soort geluid. Gelukkig. CAW CAW is een band zonder al te veel opsmuk, maar wel met verdomd fijne, intelligente, en catchy gitaarliedjes. Dat is vanaf het begin duidelijk. In een royaal half uur komen dertien uitstekende en zeer aanstekelijke nummers voorbij. Veel nummers zijn lekker uptempo. Maar er is genoeg variatie binnen de set om het avontuurlijk genoeg te houden. 

Er zijn mooie hoogtepunten. Een track als Goodbye is knallend, het wordt als vijfde nummer gespeeld, maar er wordt gerost alsof het al het laatste nummer is. Gelukkig voor het publiek volgt er meer, direct hierna komt het vrolijkmakende nummer Fire. De vanzelfsprekende klasse spat van het podium af, en er is amper een moment waarin even niks te horen is. De meeste nummers gaan bijna naadloos in elkaar over, er is nergens gehannes. Pas na Fire is er een eerste praatje. Het volgende nummer, Joseph, wordt aangekondigd. We kunnen de tekst hiervan redelijk goed verstaan. Wordt in dit nummer nu gezongen over ‘the sound of a craw’? 

Bij Frya is er veel plezier en er wordt op dit nummer lekker op en neer gebounced, op het podium, zo ook in de redelijk gevulde zaal. Het is een fijne set. De liedjes en de klasse van de muzikanten doen het werk. CAW CAW maakt een Grunnings bescheiden indruk. Maar binnen het gitaarliedjes-genre is dit zeer veelbelovend. Graag willen we de liedjes van deze avond nog eens horen. En nog eens. De laatste twee nummers zijn wederom mooie hoogtepunten, Amaze maakt indruk vanwege de mooie oprechtheid en Everything Is A Lie, tenslotte, knalt pittig. Nog even wordt hier aan het eind helemaal in chaos losgegaan. Het is een basic move, maar het is helemaal oké. CAW CAW is zeker geen kaka.

© Saskia Ludden / Vera

Cashmyra

Het rockduo Cashmyra bestaat uit naamgeefster, zangeres en gitarist Cashmyra Rozendaal en drummer Djai-Mac Wolthof. (Het drumwerk is uitsluitend voorbehouden aan mensen die Wolthof heten deze avond.) We denken even terug aan afgelopen 17 februari. Toen zou het andersom geweest zijn: op de EP-releaseshow van Cashmyra zou toen WATERBOLK op komen treden. Helaas ging dat wegens ziekte niet door. Vanavond zijn er gelukkig geen afzeggingen. De outfits van het duo zijn ook vergelijkbaar met van die avond. De witte gymsokken geven ons een ietwat ongemakkelijk gevoel. De boksbroeken tonen strijdvaardigheid. 

Nogmaals komt Eva Waterbolk op het podium: “Lieve mensen…” Ze heeft een nieuwtje: vanaf vandaag is Cashmyra toegetreden tot de stal van Zeevonk Records. En als je er goed over nadenkt was dit natuurlijk onvermijdelijk. Toepasselijker wijs wordt er dan ook afgetrapt met het nummer Onvermijdelijk Resultaat. Cashmyra maakt lichtelijk schrik aanjagende en tegelijk meezingbare postpunk. Het openingsnummer knalt je gehoor binnen en zou normaal gezien de zaal in vuur en vlam moeten kunnen zetten. Het gebeurt niet direct, de scherpte lijkt iets te ontbreken. Het nummer Ontrafel voelt zelfs een beetje van de kook, maar er volgt herstel. Met Honden en Doen is de vorm terug en bij Los Vast voel je dat het publiek gegrepen is. Blijf Nog Even voelt verder nog steeds als een onbegrepen hit. En vanaf hier ervaar je dat de muziek bij het overgrote deel van het publiek echt goed binnen weet te komen. De korte set eindigt intens. Cashmyra vertelt over het allerlaatste nummer van de avond, het is super nieuw. Het is een nummer van een nieuwe reeks tracks, met de werktitel Sterven Doe Je Toch Wel.  Wanhoop en ongemak klinken er heel erg in door. Het nummer maakt direct veel indruk. Wat ons betreft had dit gevoelsniveau nog mogen worden verlengd, bijvoorbeeld met het nummer Stress. We begonnen er weer helemaal in mee te gaan. Maar dit was al het einde van de set.

© ARSEN TSKHAY / Vera

WATERBOLK

Nu komt spreekstalmeester Harmen Ridderbos op het podium: “Lieve mensen…” Hij kondigt WATERBOLK aan. Eva Waterbolk is naamgeefster, zangeres en gitarist van de band, met verder Marcel - CAW CAW - Wolthof op drums, Gijs van Veldhuizen op de toetsen, Wyno Bruinsma op gitaar, en Bas Sligter speelt de bas. De tweede EP van WATERBOLK - met de niet echt dichterlijke titel WATERBOLK.II - is recent uitgekomen. De EP bevat heerlijke nummers met karakter, vaak met een portie psychedelisch gitaargeluid, gecombineerd met poëtische teksten. De set wordt begonnen met Op Een Dak In Barcelona. Althans, na een valse start dan toch. Bij de eerste poging klinkt er een keiharde piep. “Ik begin even opnieuw”, zegt Eva. Het nummer begint als het ware solo. Maar de rest van de band volgt snel. En wat klinkt dat gitaargeluid van Wyno Bruinsma toch lekker. Het is zo helder, maar tegelijk zo psychedelisch. Het bandgeluid is over het algemeen zeer goed overigens. Maar wat juist in de performance zo sterk is, is dat Eva Waterbolk de verschillende emoties van de nummers door haar mimiek en bewegingen nog eens extra weet te benadrukken. Haar gezicht spreekt. 

Het materiaal is sterk, maar er zijn momenten dat het wat minder goed uit de verf komt. Halverwege de set beginnen we ons wel wat te ergeren aan het geluid. De piep van het begin is niet meer hard terug gekomen, maar met name tijdens Mijn Vriendin Haar Borst hebben we het idee dat er een klein piepje mee aan het doen is. Zonde, want je wil je zo graag concentreren op de tekst. Na een goede - maar niet indringende - versie van Bang (Hondje) volgt Ze Onderwater Danst, een nummer waar de zangeres zich volledig in lijkt te verdrinken. Het is een lief nummer. Na afloop hoor je eerst nog enig geklets vanuit de zaal voordat er applaus is. Zo zijn er eigenlijk wel wat kanttekeningen, maar vanaf hier wordt alles echter anders. Elk volgend nummer is namelijk helemaal raak. 

Kieuwen is het hoogtepunt van de set tot nu toe. Deze tweede single van de EP ontpopt zich als een publieksfavoriet. Het nummer gaat over het feit dat je kind en vis tegelijk kunt worden. Het is lekker hard, en dat is op dit moment even nodig. Zodra er sprake is van een spreekstukje in het nummer, blijkt het gelukkig goed stil in de zaal, om daarna met elkaar weer knallend verder te gaan. Het uptempo karakter wordt voortgezet met Tot De Grond, een nummer met ook veel venijn. De uitstraling van Eva Waterbolk is getergd, geheel in stijl met het nummer. En de bas van Bas klinkt hier nog extra badass. “Lieve mensen, hartelijk bedankt!”, zegt Eva na afloop. Het optreden eindigt met een urgent nummer, wat over de toestand van de wereld lijkt te gaan: Plezier Maken. 

Het is een heel sterke afsluiter. “Mogen we plezier maken?”, wordt er gezongen. Aan de glimlach op het podium te zien wel. En dan is het nu tijd om te kletsen met elkaar en tegelijk ook om te gaan dansen op de tunes van Coco Coquelicot. 

De muziek klinkt heerlijk, de merch-tafel wordt goed bezocht, er wordt lekker gekletst. Het is aangenaam om een avond met Zeevonk door te brengen. Het Groningse label heeft veel kwaliteit in huis. Maar gelukkig is er nergens sprake van hyperige hijgerigheid. De muzikanten steunen elkaar op een oprechte manier, tijdens elkaars optredens bijvoorbeeld. Samen willen ze echt iets bereiken. Maar daarbij hoort dus ook plezier maken en samen heerlijk dansen. En dat is hoe dan ook schitterend. 

© ARSEN TSKHAY / Vera