De outfits kloppen. Zangeres en gitarist Cashmyra Rozendaal en drummer Djai-Mac Wolthof dragen beiden sportbroekjes. Alsof ze deel gaan nemen aan een boksmatch. Wolthof’s bovenlijf is bloot, Rozendaal draagt dan nog een donkere blouse. De thuiswedstrijd kan beginnen. Het publiek stroomt toe. Maar het had net wat drukker mogen zijn. De avond is niet zwanger van hoogdringendheid al kijken degenen die er zijn echt heel erg uit naar dit optreden.
Het eerste nummer van de set - Ontrafel - is ook de openingstrack van de EP. De lichtelijk schrik aanjagende en tegelijk meezingbare postpunk knalt direct bij je binnen en voelt als een noodzakelijkheid. Hier zijn we voor gekomen. De avond krijgt binnen een paar gitaarakkoorden een kwaliteitsboost. Maar ook gewicht. Cashmyra openbaart nu officieel wat tot dan toe privé is geweest. De volgorde van de EP wordt gevolgd, dat is duidelijk zodra Onvermijdelijk Resultaat door de zaal dondert, het tweede nummer van Privé. We krijgen vervolgens te horen dat het volgende nummer - Tijd Verspillen - gaat over het iets te lang blijven hangen hier in de Kelderbar van Vera. Het nummer komt als het ware thuis.
De set is tot nu toe vlekkeloos, Privé wordt bijzonder goed vertaald naar het podium. Het volgende nummer - Los Vast - is qua intensiteit helemaal af, en het halve nummer Doen is de heerlijke opmaat naar het laatste nummer van de EP. Maar de finale van Privé moet nog even op zich laten wachten. Eerst komen nog een paar klassiekers. Onder andere Blijf Nog Even en Hemelsblauw zetten de zaal verder goed in beweging. Het niveau is hoog, het klinkt allemaal waanzinnig, en op het podium is het één en al uitstraling. Iedereen in de zaal geniet, dat kan niet anders. Wat we alleen missen is de collectieve verhoogde hartslag, en de overmaat aan zweetdruppels op ons gezicht.
Het publiek staat lekker comfortabel los van elkaar, terwijl wat op het podium gebeurt eigenlijk één brok gezamenlijke oer-emotie uit de zaal behoort terug te krijgen. Voor Cashmyra op de grond ligt een boek, open. Het zou zomaar eens een dagboek kunnen zijn, met donkere zinnen. Voor de finale van de reguliere set neemt ze het ter hand. Gitarist Toon en zangeres Kelly van Hey Team komen erbij, evenals gitarist Wyno van WATERBOLK. We gaan het laatste nummer van Privé beleven.
Voor een groot deel is Excuses Voor Het Ongemak spoken word. Cashmyra spreekt de tekst uit met het boek in haar hand, ze ziet eruit als een prediker. De boodschap is ongemakkelijk, en kan emoties oproepen. Naarmate het zanggedeelte volgt is het ook nog eens heel mooi. Er wordt een kleine poging gedaan om publieksparticipatie te realiseren, maar dat voelt nu nog onnodig. Later misschien. Uiteindelijk is het al me al een kort optreden. Als toegift volgt nog Stress. Dat zal er niet meer zijn, maar de bezieling is tot het einde toe gebleven. Het shirt van Cashmyra komt open te staan. De tepels zijn afgeplakt. Ze ligt op het podium. Dit beeld klopt. Zoals er zoveel - zo niet alles - klopt aan deze show.
Na het optreden is daar de omhelzing op het podium. Het is tijd voor een biertje - of vier - in de Kelderbar. Wellicht zelfs een jenever om op het leven te proosten. Dat zou dan vanwege deze Privé-waardige show verre van tijd verspillen zijn.