We hebben het al gehad over de sfeer op het festival van Hongerige Wolf… Maar hoe zit het met de muzikale acts? Gedurende de twee dagen dat we er rondlopen stuiten we op bands van hoog niveau die weten te verrassen. Helaas komt de energie die ze in hun set stoppen niet altijd terug, al wil een onweersbui nog wel eens helpen. Hier lees je over een aantal opvallende acts die de vrijdag en zaterdag speelden.

Suze who?

Het muziekprogramma wordt afgetrapt door Suze Who?, het nieuwe soloproject van Suze Commandeur. De muziek van de nieuwe band lijkt nog behoorlijk op dat van The First Wolf, haar vorige project. Op het podium wordt ze vergezeld door Heta Salkolahti, die we onder andere kennen van Towns of Saints. Beiden zijn doorgewinterde muzikanten, maar dit is de eerste keer dat de twee samen optreden. Hongerige Wolf heeft hiermee dus een primeur te pakken!

Tijdens het concert vertelt Suze dat de naam van haar project een knipoog is naar “Suzy Q”, hoe zij soms wel eens gekscherend genoemd wordt. Hoewel de naam van het project dan wel een grappige ondertoon heeft, wordt de muziek zeer serieus genomen. De muzikante wil met haar muziek een warme deken bieden voor de luisteraar. De composities lijken veelal op eenzelfde manier opgebouwd. Er is sprake van een zichzelf herhalend patroon op de banjo of gitaar, dat af en toe afgewisseld en aangevuld wordt door de serene vocalen, de viool of basgitaar. Het voelt soms als een hypnose door het herhalende patroon. Je belandt in een soort van stroming waarin je alleen maar in mee kan gaan. Alsof zijnde onder een warme deken.

Silver Lake

Even later staat op het Schapenveld de groep Silver Lake. De muziek van de band omschrijft zich het beste als artpop. Met zes koppen staat Silver Lake op het podium. De muziek valt goed in elkaar en je zou het bijna gelikt kunnen noemen, inclusief vintage randje. Het genre komt goed overeen met het podium: middenin hangt een skelet van een stierenkop met lampjes als ogen.

De stemmen van Marleen Hoebe en Jesse Koch wisselen elkaar af en maken de set lekker divers. Wat rustigere, melancholische muziek wordt afgewisseld met energiekere tonen die je af en toe zelfs wel vrolijk kan noemen. Marleen zit zelf achter haar synthesizer. Ze spreekt uit dat het publiek er zo “cozy” bij zit. En ja, het publiek zit er inderdaad knus bij. Maar als je het anders bekijkt, kan je het ook wat tam te noemen. De energie blijft uit, terwijl er echt wel te bewegen valt op de muziek. De omgeving helpt ook niet mee: de hooibalen die rond het podium zitmateriaal vormen, nodigen niet uit om vooraan te gaan staan, laat staan te dansen. Er blijft een grote leegte recht voor het podium vrij. Jammer, want Silver Lake verdient zeker de energie terug die zij geven.

Fred Goverde

© Jan Lenting

Mood Bored

Het Tilburgs rocktrio Mood Bored is de volgende op de lijst. De laatste tijd maken ze een goede naam voor zichzelf en ook hier bewijzen ze zich. De relatief jonge band schrijft liedjes over de strubbelingen van hun (pech)generatie. Toch is er een tegenstelling tussen de inhoud en vorm: hoewel de teksten vaak cynisch zijn, kan je de muziek omschrijven als opbeurende indierock. Zoals ze zelf stellen in hun bio op Spotify: “who said an existential crisis can’t be fun?” De teksten zijn niet alleen voor de pechgeneratie herkenbaar. Zo schrijven ze teksten over vervelende mannen, problematische relaties en dingen niet kunnen betalen… En dat je je geen zorgen hoeft te maken, want uiteindelijk ga je toch dood. Een goed advies voor de grote twijfelaars onder ons.

Dromerige gitaargeluiden klinken door de speakers, met distortion waar nodig. De stem van zangeres Myrthe Driesenaar sluit er naadloos op aan. Als je niet zou weten waarover de tekst gaat, zouden sommige nummers bijna als een serenade kunnen klinken. Driesenaar nodigt dan ook uit om naar voren te komen en te dansen, maar slechts een enkeling staat vooraan. Het is ook nog vroeg op de middag. Kinderen komen af en toe naar voren gerend, maar het lijkt eerder een spelletje om te kijken wie het eerste het podium aan kan raken om vervolgens weer weg te rennen. De muziek staat, maar het lijkt toch niet te landen. 

FRENNA

© Jan Lenting

Loupe

De laatste act die we zien dit weekend is de indierockband Loupe: volgens NRC de leukste band van het moment. Hoewel het de hele dag behoorlijk zonnig is, slaat het weer om tijdens dit concert. Net voor het begin van het eerste nummer is dan ook de eerste donderklap te horen. Dit voorspelt ogenschijnlijk niet veel goeds, maar het blijkt een fantastische combinatie.

Zangeres Julia Korthouwer is goed: ze is klein van postuur en heeft een behoorlijke longinhoud. Verder is haar stem lieflijk en ietwat hoog. Terwijl we bij Suze een primeur hadden, is dit juist de laatste keer dat de band met deze opstelling optreedt. Julia verlaat de band namelijk voor haar soloproject. De band zelf gaat (gelukkig) in een andere opstelling door.

De energie in het publiek is niet veel hoger dan bij Mood Bored. Daar komt verandering in als het onweer inclusief stortregen uitbarst. De feestvreugde wordt hierdoor voor een aantal festivalbezoekers juist groter, eindelijk is er verkoeling. Vrolijk staat deze groep te dansen in de regen. Het leeuwendeel zoekt echter dekking en dringt voor droogte, wat concentreren lastig maakt. De bui is hevig, maar van korte duur. Als het regenen eenmaal gestopt is, lijkt het publiek ontdaan van alle terughoudendheid. Er wordt gedanst als niet eerder gezien op het festival. Daarbovenop komt nog een prachtig natuurverschijnsel: de dubbele regenboog.

Er is weer aandacht voor de muziek. De muziek lijkt aanvankelijk een beetje soft of saai. Totdat je opmerkt dat in elk nummer een hele goede opbouw zit, zoals bijvoorbeeld in het nummer holding me too tight, een nummer dat gaat over een moeizame relatie. Hierin wordt de compositie steeds gelaagder, waardoor je een muzikale reis lijkt te beleven. Net voor het laatste nummer wordt heel anticlimactisch en (semi)onverwachts noodweer aangekondigd en wordt het festival tijdelijk stopgezet. Het lijkt erop dat Julia hier enigszins moeite mee heeft, wat niet gek is, het is haar laatste optreden met deze band. We zullen dit concert niet snel vergeten, al dan niet om de bizarre weersomstandigheden die in korte tijd langskwamen.

Gezien de kwaliteit van de bands kan je je soms afvragen, waarom komen deze artiesten naar dit festival in een uithoek, om voor een toch best tam publiek te spelen? Misschien ligt het antwoord in de omgeving: menig artiest legt de nadruk op de prachtige omgeving (lees: de uitgestrekte graslanden). Wij zijn in elk geval dankbaar dat er artiesten met deze klasse naar Hongerige Wolf zijn afgereisd.