Hongerige Wolf is goed te bereiken met de trein of auto. Je wordt in het dorp vrolijk begroet door vrijwilligers die je de weg wijzen. Dat is ook wel nodig. Hoewel de camping toch relatief dichtbij is (zo’n 20 minuten lopen), moeten auto's eerst een stuk om voordat ze eenmaal bij het festival zijn. De korte route is enkel voor pendelbussen of ander belangrijk vervoer. Het is op de camping laden en lossen, voordat er weer een behoorlijke route moet worden afgelegd om hem op de definitieve parkeerplaats neer te zetten. Wat eigenlijk een gewoon grasstrook naast de weg is. Hier komen steeds meer auto's bij, waardoor de tocht om op het festival zelf aan te komen steeds langer wordt. Deze logistieke klus is best vervelend te noemen, en een dagje naar het festival zonder te kamperen lijkt aantrekkelijker dan een weekend met overnachting.
Middenin de leegte dat het Oosten van de provincie Groningen toch wel een beetje is, ligt het plaatsje Hongerige Wolf, waar het gelijknamige festival plaatsvindt. Als je aankomt bevind je je in uitgestrekte graslanden, met hier en daar een weg met de aanduiding: “slecht wegdek”. Menig artiest zal aan de prachtige omgeving refereren tijdens het festival. Je vraagt je soms dan wel af of zij ooit een weiland in hun leven hebben gezien. Maar met uitzicht alleen kom je er niet.
Geen koffie
Eenmaal op de camping aangekomen, zijn allerlei soorten mensen te zien: jong, oud, gezinnen met jonge kinderen. De kans op slaaptekort door schreeuwende kinderen is aanzienlijk groter dan die van tot laat doorfeestende festivalgangers. De volwassenen zijn juist erg respectvol voor elkaar. De sfeer op de camping is vrij relaxed en bijna een beetje saai te noemen. De blikjes bier die worden genuttigd daar gelaten.
Voor wie niet gewend is aan kinderen op de vroege ochtend is het een goed idee om de camping vroeg om te ruilen voor het festivalterrein. Daar is het nog rustig en start de boel langzaam op. De muziek gaat pas om half elf aan. Een zeer groot nadeel: er wordt dan nog geen koffie geschonken op het festival.
Alles is in theorie te bereiken door te wandelen, maar het is echt wel een eindje van de ene naar de andere locatie. Er worden hierom ook pendelbussen geregeld door het festival zelf. Maar voor wat bewegingsvrijheid is een fiets toch wel handig. De festivallocaties liggen behoorlijk uiteen. We zien hierom ook relatief veel vouwfietsen en longboards de revue passeren. Een enkeling wandelt, maar het kan zo zijn dan een pendelbusje met vrijwilliger langskomt waar je aan boord kan springen. Op sommige tijdstippen is er zelfs een “oriental express”, een soort van vintage achtig treintje te zien waarin mensen vervoerd worden.
Op het festival zelf is de sfeer gerust bijzonder te noemen. Als je het dorp binnen komt, kom je eigenlijk gelijk aan op het grotere festivalterrein. Wat eerst opvalt is de markt, waar allerlei dingen worden verkocht: sieraden, bloesjes, gebreide hoeden en hondenvoer… Het lijkt een beetje alsof je je op een willekeurige markt in de stad Groningen bevindt. Het is niet allemaal bijzonder, maar er is genoeg te zien. De markt gaat tot in de late uurtjes door. Misschien stijgen de uitgaven ook wel door het toenemende alcoholgebruik.
De dorpelingen genieten mee van de verhoogde koopkracht tijdens het festival, zo bieden ze allerlei producten aan in hun voortuinen. Ook kan je bij ze terecht voor eten, waardoor je letterlijk in hun tuin eet. Dit maakt het festival wel uniek. Maar niet alleen eten: veel optredens vinden in de tuin van inwoners plaats en bij een enkeling is het ook mogelijk om te kamperen in de achtertuin. Een aantrekklijk alternatief voor de festivalcamping een paar kilometer verderop. Hoewel het dorp best traditioneel aandoet, is het festival vrij inclusief qua eten: er wordt natuurlijk nog steeds wel een klassieke “aaierbal” aangeboden, maar er zijn ook voldoende veganistische opties (al dan niet door dorpelingen aangeboden).
Kunst in alle hoeken en gaten
Dan het culturele aanbod. Muziek staat vooral geprogrammeerd op het Schapenveld en ook in de tuin van Jan Vogel. Deze laaste plek is even zoeken, want je loopt er zo aan voorbij. Het is een heerlijk knus podium waar je in alle rust kan genieten van wat er voor je neus wordt gezet. De twee locaties liggen lekker dichtbij elkaar, wat pendelen goed te doen maakt. Verder zijn er door het dorp heen nog allerlei andere activiteiten geprogrammeerd.
Zo is er een ouderwetse telefooncel met poëzie op aanvraag. Een stukje verderop spreekt een dichter van collectief “proces verhaal” gedichten live in. Hongerige Wolf ligt dichtbij de polder, waar ook een activiteit op gebaseerd is, namelijk de kwelderwandeling. Wel voor de vroege vogels onder ons, al om 10 uur gaat de wandeling van start. Maar dat is helemaal geen probleem op de camping met de huilende kinderen die fungeren als wekker.
In het Ambonezen bosje kan je terecht voor wat yoga. Door de wind in de bomen en vogels is geen meditatieve muziek meer nodig, en is ontspannen goed te doen. Jammer dat er net een theaterstuk even verderop begint in het midden van de sessie waardoor je toch niet helemaal ontspant, tenzij je goed kan filteren.
Naast poëzie, muziek, en theater is ook dans vertegenwoordigd op het festival. 'Frame' is een voorstelling van een duet van danscollectief DansBlok. De voorstelling vindt plaats in de achtertuin van een dorpeling. De voorstelling gaat over ruimte innemen en elkaars grenzen ontdekken en polarisatie, maar je zou er ook een toxische relatie in kunnen zien… of een verhaal over hoe de band tussen twee partijen zich kan ontwikkelen. Gelukkig met een positief einde. Wederom begint er op de helft van de voorstelling de muziekprogrammering, wat het af en toe moeilijk maakt om te blijven in het hier en nu, en niet last te hebben van fomo. De show is namelijk vermakelijk om naar te kijken, maar niet heel bijzonder.
Meer schapen dan wolven
De festivalbezoekers zijn heel divers. Er zijn dorpelingen die trots rondlopen op hun festival, gezinnen, en veel jonge en oude mensen uit Stad. Voor elke groep is er een gepaste programmering. Strobalen liggen als een soort van tribune rond de podia heen, en deze maken het bijzonder makkelijk om lekker neer te ploffen en alles maar over je heen te laten komen. Het voelt zelfs een beetje asociaal om pontificaal vooraan te gaan staan en het zittende publiek het zicht te ontnemen. Voor muzikanten een totale nachtmerrie, want het lijkt alsof niemand echt betrokken is bij de muziek. Soms komt een betrokken enkeling vooraan dansen, maar de grote getallen blijven uit. Het publiek wordt niet gevormd door wolven die hongerig zijn voor muziek, maar eerder door schapen die tam doen wat de rest ook doet: de boel een beetje van een veilige afstand observeren.
De zaterdag brengt daar verandering in. Het is een bijzonder warme dag. Aan het begin lijkt hierdoor het toch wat tamme, schaapachtige publiek wat lamgeslagen. Gelukkig brengt de komst van “de storm” hier verandering in. De presentatrice kondigd het aankomende noodweer aan en we zien de eerste onheilspellende bliksemschicht als de band Loupe begint (over de acts later meer). Een paar nummers later begint het enorm te stortregenen en menig festivalganger snelt zich onder de tent. Dit zijn praktijken waarbij verdrukking makkelijk kan gebeuren, maar zoals gezegd is het publiek erg sociaal en alles lijkt goed te gaan.
Juist door de regen en de bijbehorende verkoeling lijkt het publiek hernieuwde, letterlijke frisse energie op te hebben gedaan. Er wordt volop gedanst en er is een echte uitgelaten festivalsfeer. Het onweer heeft het festival niet in de spreekwoordelijke soep laten lopen, maar heeft festivalgangers die aanvankelijk veel weg hadden van schapen misschien wel wakker geschud. Of is het omdat de festivalgangers nu gedwongen worden om te staan, omdat de strobalen te nat zijn om op te zitten? Hoe dan ook, eindigt de zaterdagavond positief.
Voor ons zit het er hiermee ook op. Hongerige Wolf is een warm bad waar ontzettend veel te ontdekken valt. Voor wie zich niet te min voelt om veel te lopen of veel koffie nodig heeft, is het festival het perfecte uitje. We kijken uit naar volgend jaar.