Zondag stond het Groningse driemanschap Waan van de Dag in café Buckshot op het Gedempte Zuiderdiep. Drie sets, met drie man. Wij gingen kijken of de groovende energieke act ook hier kan floreren en kwamen met een gemixed gevoel de Buckshot weer uit.

Het is iets voor vijven op een zomerse zondagmiddag. Het terras van de Buckshot zit vol vaste gasten die met zonnebrillen op neus genieten van de laatste stralen lentezon. Binnen is het donkerder en leger, maar gedimde lichten en instrumenten verraden dat er zo op het kleine podium in de hoek van het café iets staat te gebeuren. Om klokslag vijf uur betreden de drie mannen van Waan van de Dag het podium: Jan Bart Leeuw (Bas), Arnoud Berkepas (Vocals & samples) en Joost van Soest (Drums). De mannen zijn vanaf 2017 actief en omschrijven de eigen muziek als groovende energieke hiphop met allerlei alledaags ongewone muzikale uitstapjes zoals vleugjes funk, jazz, reggae en punk. De echte liefhebber had ze begin deze maand ook al kunnen zien tijdens onze eigen Van Groningse Bodem-sessie in VRIJDAG.

Na een lang muzikaal intro met een lekker baspartijtje kunnen we echt gaan beginnen. De muziek is strak en energiek terwijl Arnoud soms met zijn middelvinger in de lucht dan wel met een vinger voor zijn mond commentaar geeft op het alledaagse, maar ook het ongewone gewone. Funky kleinkunst over het willen ontduiken van systemen, het ontsnappen aan de matrix en de voorliefde voor de maandagochtend.

Na de eerste set duurt het angstvallig lang voordat de mannen weer beginnen met spelen. Mensen die door de klanken van muziek van het terras naar binnen waren gelokt, lopen nu weer naar buiten om een plekje te zoeken in de zon omringt door bier en bitterballen. Zanger Arnoud, die net nog met zijn middelvinger in de lucht stond, praat gemoedelijk even bij met vrienden en familie. Ongewoon gewoon in optima forma.

Het is jammer dat er zo’n grote pauze is ingepland tussen de sets. Hierdoor voelt het driemanschap als een voorprogramma dat het publiek steeds weer opnieuw moet opwarmen voor de ‘echte’ show. In de tweede set blijkt dat het trio een beetje blijft hangen in dezelfde grooves en dezelfde staccato verhalen. Ook is het jammer dat wanneer er uitleg wordt gegeven bij een nummer of een idee achter een nummer, dit enorm slecht te verstaan is. Daardoor verdwijnen woorden in de ruimte. De muziek is strak, maar met weinig variatie. En ook al zijn de teksten treffend en vaak introspectief, de muziek is te herkenbaar. Vooral associaties met een act als De Likt liggen op de loer, alleen mist Waan van de Dag de echte ruigheid die een act als De Likt wel uitstraalt. Toch kunnen we dit de mannen van de band niet echt aanrekenen. Want dat de act soms een beetje blijft steken in het degelijke is ook te danken aan de locatie en de tijd van spelen.

Verstopt spelen in een café op een late zondagmiddag terwijl buiten een vol terras overspoelt wordt met lentezon, doet de groep geen goed. Deze mannen moeten spelen op een donkere zaterdagavond om 23:00 in de Kelderbar voor een gemixt en toegankelijker publiek. Want leven in de Waan van de Dag is juist niet waar deze act voor staat. Ontregelen en aan het denken zetten is wat er gedaan moet worden, maar op deze zondagmiddag ontbreekt de anarchie en blijft de act helaas deels hangen in het gewone. Maar ondanks de wrong time and place laten de mannen van Waan van de Dag wel zien dat ze een act zijn om in de gaten te blijven houden. 

Waan van de Dag

Waan van de Dag

Waan van de Dag