Het was weer tijd voor het jaarlijkse studentenfeestje in Vera: Zwemfest! Op dit indoorfestival georganiseerd door vier studieverenigingen werd er gedanst, gemosht en heel veel gekletst. Het aanbod aan optredens wist het publiek maar moeilijk in beweging te krijgen, met een paar uitzonderingen daargelaten.

Badeendjes op de tap en aan de muur, jongeren in T-shirts waar de naam van een studievereniging en ‘bestuur ’22-‘23’ op staat en tequilashotjes: afgelopen vrijdag was het weer tijd voor Zwemfest! Dit indoor-festival georganiseerd door de studieverenigingen VIP, GHD Ubbo Emmius, GLV Idun en Ibn Battuta vindt ieder jaar plaats in Vera. Het is een gateway voor studenten om de Groninger muziekscene te leren kennen.

De verschillende opleidingen die gerepresenteerd zijn (respectievelijk Psychologie, Geschiedenis, Biologie en Ruimtelijke Wetenschappen) lopen zeer uiteen en dat is ook te zien aan de bezoekers van Zwemfest: corpsbal-achtige figuren in pantalons en witte bloesjes en meisjes in strakke, korte rokjes worden afgewisseld door alternatievelingen met blauwgeverfd haar en heel veel Hella Mega Tour-shirts. Veel bezoekers zijn voor het eerst in Vera – een jonge vrouw in een rood VIP T-shirt vertrouwt ons toe dat de Grote Zaal ‘écht heel groot’ is.

Steeby & The Better Days

© Donald van Tol

Steeby & The Better Days

Die zaal lijkt extra groot op het moment dat Steeby & The Better Days beginnen te spelen. Er is dan nog maar een handjevol mensen aanwezig. De rij buiten zag er heel indrukwekkend uit, maar de aanwezigen blijven hangen in de hal, bij de garderobe of aan de bar. De openingsact begint al een kwartier later dan gepland, maar dat mag niet baten – het groepje mensen voorin de zaal is karig en durft ook nog eens niet dichterbij het podium te gaan staan. Steeby en zijn ensemble moeten hard werken om het publiek in beweging te krijgen.

De muziek van Steeby & The Better Days is hiphop met jazz-instrumentatie. Het is een interessante combinatie, die heel goed zou werken op een zondagochtend wanneer je brak aan je eerste kopje koffie zit – maar het is geen zondagochtend, het is vrijdagavond, en deze studenten is een feestje beloofd. Aan Steeby zelf ligt het niet – hij gaat helemaal op in de muziek, danst over het podium heen, zoekt de verbinding op met zij band – maar hoe vaak hij ook “energie, energie, energie” roept, het maakt weinig impact.

Zonde, want verder klopt alles: een charismatische vocalist, een ongelooflijk sexy saxofonist die de show steelt en prachtige achtergrondzangeressen. Niet te vergeten: de drummer van The Better Days is Steeby’s eigen vader - ongelooflijk hartverwarmend. Toch was vanavond niet hun avond, misschien bevalt hun show in Simplon volgende maand beter.

The Super Soakers

© Donald van Tol

The Super Soakers

Als Steeby klaar is, duurt het nog drie kwartier tot de volgende act het podium betreedt. Geen wonder dus, dat de Grote Zaal nog maar voor een derde gevuld was: alleen organisatie, familie, vrienden en muziekjournalisten zijn zó toegewijd.

The Super Soakers spelen downstage, met andere woorden: in de kelderbar. Wie al eens in Vera is geweest, weet dat de kelderbar klein en zweterig is, met een laag plafond. Als daar brand zou uitbreken, zou het een gigantische ramp worden – en dan zet je daar een band zoals The Super Soakers neer. Met hun enorme hoeveelheid energie steken ze de hele kelderbar in de fik.

Het is vooral een heel chaotische set, met een frontman die tegen het lage plafond schopt, gesouffleerd moet worden door zijn bandleden om te weten wat het volgende nummer is, struikelt over de snoeren op het podium en onverstaanbaar tegen het publiek staat te praten. Het lijkt wel slapstick, maar tegelijkertijd wordt er wel even kneiterharde punk gespeeld waar de alternatievelingen op Zwemfest van snoepen, en de onervaren Vera-bezoekers heel hard voor weglopen. De chaotische frontman Mart Boumans wordt ondersteund door een band die weet wat die doet. Vooral de drummer van The Super Soakers steelt de show, strooiend met creatieve fills en glimlachend naar mensen in het publiek.

PEER

© Donald van Tol

PEER

Tegen de tijd dat PEER het hoofdpodium betreedt, staat de Grote Zaal bomvol. Zowel de alternatievelingen als de ‘gewone’ studenten hebben zich verzameld voor het fenomeen dat PEER inmiddels is in deze kringen. Vijf jaar geleden stond deze Zeeuwse band ook al op Zwemfest, en toen deden ze het al heel goed. Inmiddels is het viertal ouder en wijzer geworden en hebben ze een heus intro om bij op te lopen.

PEER is een toffe band die poprock maakt in het straatje van Arctic Monkeys, Franz Ferdinand en Nothing But Thieves. Heel orgineel is het niet – maar wel lekker. Tijdens de set vraag je je vaak af of ze nu een cover spelen of niet, maar het antwoord is altijd nee: het lijkt gewoon heel erg ergens op. Dat mag echter de pret niet drukken, want de Zeeuwen zijn een genot om naar te kijken. Ze staan met zoveel passie op het podium – gitarist Jesper de Jonge lijkt zelfs de liefde te bedrijven met zijn instrument. Die passie en energie slaan als een vonk over op het publiek. Er wordt meegezongen, gedanst, bescheiden gemosht, en mensen gaan bij elkaar op de schouders zitten.

En toch is PEER niet immuun voor de kwaal die lijkt te heersen over dit evenement: de avond heeft heel erg het karakter van een studentenfeest. Dat betekent dat er gedanst wordt, zeker, maar er wordt ook ongelooflijk veel gepraat. Ongeveer de helft van het publiek staat met een biertje in de hand zijn week te bespreken, terwijl de andere helft los staat te gaan.

Orange Skyline

© Donald van Tol

Orange Skyline

De afsluiter van de Grote Zaal was de Groningse band Orange Skyline. De band is terug van weggeweest na een kleine pauze, maar inmiddels hebben ze een hitje op zak doordat hun nummer Fire werd gebombardeerd tot hét lied van de afgelopen Olympische Spelen. Dat moet dus wel een fantastische show gaan worden.

Niet dus. Frontman Stefan van der Wielen ziet eruit als een jongere Liam Gallagher en zo gedraagt hij zich ook. Met zijn handen achter zijn rug staat hij scheef in zijn microfoon te zingen en kijkt hij heel woest voor zich uit. Muziek is een serieuze zaak, lijkt die blik te willen zeggen. Het is arrogant, de manier waarop hij voor zichzelf staat te klappen na ieder nummer en zijn broer Niels ook nog een paar veren in zijn reet steekt. Ze beschouwen zichzelf als supersterren, maar ze krijgen het publiek niet in beweging, behalve tijdens dat ene hitje.

In een poging om verbinding te zoeken met het publiek vraagt hij nog of we zin hebben om te dansen, maar de zaal loopt langzaam leeg. Om naar de garderobe of het toilet te gaan voordat er een gigantische rij staat, bijvoorbeeld, of om downstage te gaan kijken. In de wandelgangen wordt er geklaagd dat Van der Wielen er ‘onder invloed’ uitzag. Het hoogtepunt van de avond lijkt in duigen te zijn gevallen.

Om dat goed te maken kon men gelukkig downstage naar The Desmonds komen kijken, de Groningse grungerockers die Vera al eens vaker op zijn kop hebben weten te zetten. Ze hebben vorig jaar de Grote Zaal nog weten uit te verkopen, maar vanavond staan ze weggestopt in de kelderbar. Desondanks was dit optreden misschien wel het beste van de avond – de moshpits waren in ieder geval wel de wildste van de avond. Waar Orange Skyline het studentengezelschap in slaap leek te wiegen, schudden The Desmonds Zwemfest weer goed wakker: een nieuwe dosis energie om de nacht mee in te gaan. Een eierbal halen en naar Warhol gaan dan maar?