In de Pandora speelde IST IST, een Engelse band die in het straatje past van Interpol, Editors en White Lies: poprock met synthesizers en melancholische zang. De piepkleine zaal stond stampvol en het zweet droop nog net niet van het plafond, maar na een paar nummers liepen veel mensen ook alweer weg. Er was een enorme vibe clash aan de hand: na het optreden van Black Honey was het publiek superenergiek en had zin om nog meer los te gaan, maar IST IST gaf daar de ruimte niet voor. Hier werd serieuze muziek gemaakt.
En dan liet de afsluiter van de avond, The Vices, ook nog op zich wachten doordat er wat mis ging met de soundcheck. Vol energie en verwachting verzamelde de menigte zich dan maar in de foyer, waar een stel DJ’s punk- en poprockhitjes aan het draaien was. Mensen gingen bij de deuren naar The Theatre staan als water tegen een stuwdam, wachtend tot de sluizen open gingen. Toen de mensenstroom eindelijk de zaal in kon lopen, verontschuldigde Floris Luijtelaar zich ervoor dat de band er helaas nog niet klaar voor was.
En de hype bleef maar opbouwen, want de show werd geopend met operazang door een gedrongen Aziatische vrouw in een rode jurk. Die werd ontvangen met aanstekers in de lucht en applaus waar je u tegen zegt, dat nog eens werd vermenigvuldigd toen de band – nu écht – opkwam. Dat was de start van de afsluiting van een ‘droomavond’, aldus Luijtelaar. Er heerste een euforische stemming over het programma dat tot dan toe was neergezet en een verlangen om ‘helemaal uit mijn dak te gaan’. Er werd met bier gegooid, er werd gemosht – soms werd er geprobeerd te moshen op een totaal ongeschikt nummer – er werd gecrowdsurft. Er werd een album aangekondigd, vrijwilligers werden bedankt.
Maar bovenal stonden er vier zielsgelukkige koppies op dat podium. Extra gelukkig, waarschijnlijk, omdat ze dit alles in Antwerpen, Londen en Berlijn nog eens dunnetjes over mogen doen.