Op zaterdag 18 september vond de derde editie van Vicefest plaats in De Oosterpoort. Het festival georganiseerd door The Vices had een vol programma met drie(!) zalen en een prachtig aangeklede foyer. Er stonden richtingaanwijzers met de namen van de zalen – Pandora, The Vault en The Theatre – er was een skate ramp, eten, drinken, een zaal waar je oude tekenfilms kon kijken en een DJ die de beste alternatieve dansnummers draaide. Een alternatieve dimensie om je vingers bij af te likken.

HISTORIAN

Historian - Vicefest 2022

HISTORIAN

Het feest werd geopend door HISTORIAN, alias Joris Boerma. Hij is de Friese winnaar van Play at ViceFest (zie hier ons nieuwsbericht daarover) en mocht daarom het festival openen in de ‘Theatre’, oftewel de kleine zaal van De Oosterpoort. Zo vroeg op de avond druppelde het publiek tijdens het optreden langzaam binnen, maar dat hield Boerma en band niet tegen om de show van hun leven neer te zetten.

Boerma, gekleed in pak, met een ronde bril op en een middenscheiding in zijn haar, bleek een ware entertainer. Met zijn muziek, die veel weg heeft van Led Zeppelin en Iron Maiden, wist hij het handjevol mensen dat al aanwezig is op te zwepen tot een kleine, vijfkoppige moshpit – maar zijn stage presence maakte de show. Hij praatte de nummers aan elkaar alsof hij dit al jaren deed en bedankte The Vices nog eens voor deze kans om te spelen op hetzelfde podium als zijn grote helden. Sympathiek.

FEET

Na een laatste toegift van HISTORIAN (een cover van Hocus Pocus van Focus) werd de bezoeker voor een keuze gesteld: naar de Duitse Thala in de Pandora, of naar het Britse FEET in The Vault. De recensent ging naar The Vault, een zaaltje ter grootte van de kleine zaal van Simplon, dat moest aanvoelen als een kelder. Tijdens het optreden van FEET was dat nog niet echt het geval, wel was het een vloer vol mensen met KINK-shirts aan die respectvol mee stonden te knikken op de muziek.

FEET is een kwintet dat elkaar heeft ontmoet aan Coventry University. Het is moeilijk om een vinger te leggen op hun muziek. Sommige nummers, zoals hun hitsingle ‘English Weather’ zijn heel poppy, maar veel vaker nog hoor je invloeden van post punk terug. Ashton Kutcher-lookalike George Haverson houdt je alert met zijn ongepolijste stem die wisselt van zuiver gezang tot geschreeuw en alles ertussenin. Daarnaast is hij ook nog eens een podiumbeest: hij maakt optimaal gebruik van het kleine beetje ruimte dat het podium hem biedt en hij maakt diep oogcontact met iedereen op de eerste rij. Tussen de nummers door zegt hij dat deze tweede keer in Groningen nog beter is dan de eerste en dat hij hier ‘the best kebabs in Europe’ gegeten heeft.

De hele act van FEET tovert een lach op je gezicht; van frontman George Haverson tot gitarist Callum Parker die stoïcijns de laagste achtergrondzang ooit ter tafel brengt. Tegen het eind van de show is het publiek niet meer respectvol aan het knikken, maar gaan de voetjes van de vloer.  

Black Honey

Na FEET kon men nog genieten van Rats on Rafts, Cloudsurfers en POM voordat het de beurt was aan Black Honey – een band waarvoor veel hype was, zowel onder de andere bands als onder het merchandise-dragende publiek. De bandleden zelf droegen een potpourri aan kledingstijlen, met als hoogtepunten de klassieke combinatie van een wit T-shirt en een zwartleren jack van bassist Tommy Taylor, en de jaren ’70 huisvrouw look van zangeres Izzy Baxter Phillips. Ze zag er bijzonder knuffelbaar uit, in haar gehaakte giletje en krullende poedelhaar, een glas rode wijn in de hand tussen de nummers door. Toch probeerde ze heel hard over te komen, door heel vies naar het publiek te kijken en kritiek te hebben op hoe luid het juichte.

De zaal slikte dat alles als zoete koek en juichte vol enthousiasme nog een keer, dit keer wél naar Philips’ smaak. Niet alleen dat, de zaal stond voor het eerst deze avond helemaal vol, en iedereen ging vanaf het eerste nummer helemaal mee. Je zou je kunnen afvragen of dat komt door het tijdstip, maar de muziek hielp zeker een handje mee. Black Honey is energiek, fuzzy, stoer, dansbaar en tijdloos. Singles als ‘I Like The Way You Die’ en ‘Beaches’ werden vol enthousiasme ontvangen door zowel jonge meiden in crop tops als middelbare mannen met glanzende, kale hoofden.

En daarbovenop dus het fantastische frontvrouwschap van Philips, die, tussen het zingen, gillen, vrouwen empoweren en publiek uitjouwen door, het toch niet kon laten om een glimlach te laten ontsnappen.

The Vices

In de Pandora speelde IST IST, een Engelse band die in het straatje past van Interpol, Editors en White Lies: poprock met synthesizers en melancholische zang. De piepkleine zaal stond stampvol en het zweet droop nog net niet van het plafond, maar na een paar nummers liepen veel mensen ook alweer weg. Er was een enorme vibe clash aan de hand: na het optreden van Black Honey was het publiek superenergiek en had zin om nog meer los te gaan, maar IST IST gaf daar de ruimte niet voor. Hier werd serieuze muziek gemaakt.

En dan liet de afsluiter van de avond, The Vices, ook nog op zich wachten doordat er wat mis ging met de soundcheck. Vol energie en verwachting verzamelde de menigte zich dan maar in de foyer, waar een stel DJ’s punk- en poprockhitjes aan het draaien was. Mensen gingen bij de deuren naar The Theatre staan als water tegen een stuwdam, wachtend tot de sluizen open gingen. Toen de mensenstroom eindelijk de zaal in kon lopen, verontschuldigde Floris Luijtelaar zich ervoor dat de band er helaas nog niet klaar voor was.

En de hype bleef maar opbouwen, want de show werd geopend met operazang door een gedrongen Aziatische vrouw in een rode jurk. Die werd ontvangen met aanstekers in de lucht en applaus waar je u tegen zegt, dat nog eens werd vermenigvuldigd toen de band – nu écht – opkwam. Dat was de start van de afsluiting van een ‘droomavond’, aldus Luijtelaar. Er heerste een euforische stemming over het programma dat tot dan toe was neergezet en een verlangen om ‘helemaal uit mijn dak te gaan’. Er werd met bier gegooid, er werd gemosht – soms werd er geprobeerd te moshen op een totaal ongeschikt nummer – er werd gecrowdsurft. Er werd een album aangekondigd, vrijwilligers werden bedankt.

Maar bovenal stonden er vier zielsgelukkige koppies op dat podium. Extra gelukkig, waarschijnlijk, omdat ze dit alles in Antwerpen, Londen en Berlijn nog eens dunnetjes over mogen doen.