De dagen worden korter en de nachten worden langer. Het is donderdag 22 september 2022, een perfecte dag voor de release van het derde album van Ioana Iorgu: Mean Time. In de bovenzaal van Simplon wordt dit gevierd met een releaseshow. We zetten ons schrap voor een harde muziekavond. Niet alleen zullen we Iorgu zelf zien optreden, ook het powertrio Rats and Daggers uit Utrecht zal ons hopelijk gaan wegblazen.

Rats and Daggers

© Jan Lenting

Rats and Daggers

Uit Utrecht komt Rats and Daggers. Imara Speek is de zangeres en gitarist van deze band. Camilo Ulloa is de bassist en Sander Koene de drummer. Dit drietal is hier duidelijk gekomen om de sfeer direct on point te krijgen. De zaal van Simplon UP had nog een beetje voller mogen zijn vanaf het begin, maar degenen die al wel aanwezig zijn maken kennis met een meer dan toffe band. Het geluid is lekker vuig. Je kunt het omschrijven als postpunk met een rockgroove. Direct vanaf de setopener Monophobia is de sfeer intens en energiek. 

Er is meteen gevoelsmatig een fijn contact met het publiek. Zodra Imara Speek spreekt is ze uitermate ontwapenend, als ze zingt is ze exceptioneel expressief. Ze bestookt ons met compacte riffs en geanimeerde refreinen. De derde track van de set is Kees. Dat nummer - ook uitgebracht als single dit jaar - gaat over de kat van Speek. Kees komt eigenlijk niet vaak genoeg thuis. Foei Kees! Maar het levert wel een verschrikkelijk leuk nummer op. Even later speelt de band het nummer Wannabe, dat is dan weer een track geïnspireerd op de Spice Girls. Het is inderdaad behoorlijk gepeperd, en vooral ook donker, vol power en heerlijk stuwend. 

Een ander hoogtepunt van de set is het nummer Liar. Het begint met een lekkere drumroffel, en er komt een Mayonaise Smashing Pumpkins vibe bovendrijven. Begrijp ons niet verkeerd, wij vinden dat juist heel vet en smeuïg. Zo horen we meer interessante details gedurende de set. Tijdens Mississippi, bijvoorbeeld, doet de dictie van Rage Against The Machine mee en even verderop in een ander nummer horen we een echo van Bloc Party. Al met al is er dus ondanks de stevige basis ook genoeg speelse variatie aanwezig in de set. Het tovert een dikke glimlach op het gezicht van de luisteraar. Rats and Daggers brengt de stemming er heel goed in. Hier hebben we een mooi begin van een feestje en wat dat betreft is deze band een ideale opening van deze avond. Het laatste nummer van de set gaat over mensen die te veel aan het klagen zijn. Maar wij? Wij hebben niks te klagen hier. Echt niet.

 

Ioana Iorgu

© Jan Lenting

Ioana Iorgu

Nog maar kort geleden – op 30 juli – zagen we Ioana Iorgu al een stevig goed optreden geven in Vera. Je zou voor vanavond verder kunnen verwachten dat er zelfvertrouwen is: de eerste reviews van het nieuwe album Mean Time zijn lovend te noemen. En het moet gezegd, Mean Time is inderdaad een veelzijdig en ongenadig sterk album geworden. Iorgu’s derde is kwalitatief gezien uiterst consistent en kent naast de dissonante postpunk-sound heel veel fascinerende facetten. Zo zijn er onder andere twee tracks met de nodige elektronische invloeden op te vinden. Mean Time staat garant voor veel vreemde uren luisterplezier; het voelt als één verstoorde beleving. Juist die vette verstoorheid kan in een liveset heel erg goed kunnen worden overgebracht, hebben we gemerkt, want de intensiteit van een live-performance kan nog een extra laag aan de beleving toevoegen. Zal dat vanavond ook weer zo zijn?

Net als een paar maanden terug zien we een duo op het podium: Ioana Iorgu op gitaar samen met Joris Boerma op drums. Voor Boerma is dit nu echter het laatste optreden met Iorgu. Hij is nu vooral druk bezig met zijn eigen act, HISTORIAN. De set begint met dezelfde twee nummers die ook het album openen, Worried en Worries. Iorgu’s zwevende stem hangt als een ongrijpbare mist in de zaal. Het grijpt je bij de keel en maakt de knopen in je maag voelbaar. Maar zodra de instrumenten zwaarder worden aangezet wordt die mist weer weggeblazen en voel je je euforisch bevrijd. Je wordt meteen van de ene emotie naar de andere meegevoerd, onvoorwaardelijk en onvermijdbaar.

Er zijn kanttekeningen. Het geluid is niet overal in de zaal perfect te noemen en is er direct in het begin ook wat technisch gedoe op het podium. Desondanks wordt de stemming niet verstoord. Bij Suffocate neemt Iorgu het woord en noemt het om het wat luchtig te houden “very gezellig”. Het beetje ongemak wordt goed opgepakt, ook als het allemaal wat ernstiger dreigt te worden. Na het uitstekend uitgevoerde Ritalin ontstaan er serieuze problemen met Iorgu’s gitaar. Boerma overbrugt de tijd met zijn gepassioneerde drumwerk, de vibe wordt vastgehouden. “Everything is going crooked tonight, technical wise”, zegt Iorgu. Maar dat is rock-’n-roll, het hoort erbij. Er komt echter wel wat anxiety om de hoek kijken, want een reserve-gitaar is er niet. De show wordt in zekere zin uiteindelijk gered door Imara Speek van Rats and Daggers. Ze reikt Iorgu vanuit het publiek haar eigen gitaar aan. Er kan vanaf dat moment gewoon weer vol overtuiging worden verder gespeeld. 

En hoe! Allemachtig wat een finale krijgen we. Met het fantastische The Wife gaat het eerst nog een tandje minder hard. Sommigen uit het publiek gaan er halverwege al vurig in op. De killer finale van dit moordverhaal is echter weer hard genoeg om dan echt bijna iedereen volledig bij de lurven te grijpen. Bij Painkillers valt op dat Iorgu eigenlijk ook lekker bitchy en direct kan klinken. Er wordt weer vol gas gegeven. Inmiddels zijn we de tel kwijt wat Iorgu’s hairflips betreft. Hierna komen Knots, Anxiety en vervolgens Honey voorbij – een meer dan bewonderenswaardig rijtje tracks – en dan hebben we tot slot de ultieme knaller Snake ook nog. De technische worries zijn nu echt vergeten. Boerma geeft zich ook helemaal. De zaal pikt het het op, we gaan nu helemaal los. Er klinkt gejuich. De beweging worden intenser, in de zaal gelijk zo op het podium. De vloer beweegt mee. Boerma stapt naar voren en neemt gepassioneerd het woord. Dat mag uiteraard, het zijn zijn laatste momenten als Iorgu’s drummer. Hij wil er met een Snake-reprise nog een onvergetelijk eind aan breien. Zijn opzet slaagt. Na een tweede keer Snake – nog intenser dan de eerste keer – volgt ontlading. En iedereen is happy.

 

© Jan Lenting

Ioana Iorgu