Dit jaar was er veel te doen om het Bevrijdingsfestival. Juist nu we eindelijk weer onze vrijheid in grote getalen kunnen vieren, besloot de organisatie zowel de locatie als de vrije entree te veranderen. Ook de matige line-up in vergelijking met voorgaande jaren deed aardig wat stof opwaaien. Deze keuzes zorgden voor wrijving, kritiek en protestacties, maar resulteerde dit uiteindelijk ook in een minder leuk feest? Wij gingen op pad om eens te kijken of het festival daadwerkelijk anders is dit jaar door de aanpassingen. Kunnen we onze vrijheid weer net zo vieren als vanouds of is de kritiek terecht?

MIDDAG

Op weg naar het Bevrijdingsfestival komen we de band Waterleaf tegen die op het pad richting de Drafbaan staat te spelen. Op hun socials kondigde Waterleaf al eerder aan dat ze op 5 mei iets van plan waren: ze wilden laten zien dat ze het niet eens waren met hoe dit jaar het Bevrijdingsfestival is georganiseerd. Of spelen langs de route naar de Drafbaan hierin de beste keuze is geweest is een geval van twijfel. Veel van de mensen die langs de band lopen zijn onderweg en staan amper stil bij de protestactie, die voor sommigen juist overkomt als een opwarmertje voor het echte festival. Het sentiment is zeker te begrijpen, maar de actie zelf komt gehaast en niet erg doordacht over. Maar natuurlijk liever een wat minder geslaagde protestactie dan inslikken waar je voor staat.

Door naar de ingang, waar menig festivalbezoeker nog bij de ingang bezig is met het zoeken naar de email waarin een link is ontvangen om de entreekaartjes te activeren. Veel mensen hebben dit niet gedaan en besluiten on the spot nog snel een ticket te kopen. Gelukkig is het maar 5 euro. Helaas wordt later op de middag duidelijk dat hierdoor de rijen bij de ingang aardig lang worden. Na ook nog een rij voor een bandje om niet in een dixie te hoeven plassen te hebben doorstaan, waar men twee euro voorover kan hebben, eindelijk onderweg naar de muziek!

Vandaag is een dag om onze vrijheid te vieren. Helaas zijn niet alle landen even bevoorrecht als Nederland, dit wordt bij de Oekraïense band Go_A pijnlijk duidelijk. De zangeres van de band benoemt hoe fijn het is dat wij hier onze vrijheid kunnen vieren terwijl in haar land steden en mensenlevens worden verwoest. In het publiek dragen mensen Oekraïense vlaggen en er wordt extra hard gedanst en lang geklapt wanneer de band klaar is met spelen. Er is steun in de vorm van warmte van het publiek. Het is belangrijk om even stil te staan bij hoe kwetsbaar vrijheid eigenlijk is.

Terwijl de zon warm door de wolken probeert te schijnen loopt de Drafbaan voller en voller met mensen. Elk picknickbankje is gevuld, het reuzenrad blijft eeuwig rondjes draaien en mensen zitten op kleedjes en tassen her en der verspreid over het terrein. De sfeer is gemoedelijk en nu het grootste gedeelte van de mensen binnen is en moet blijven, zijn de rijen bij de ingang bijna helemaal geslonken. De rijen bij de wc’s zijn ook niet echt lang en de twee euro die hiervoor moest worden betaald is zeker terug te zien in hoe schoon de wc’s in de loop van de dag en avond blijven.

GO_A

© Melissa van Koldam

ENTREEPRIJS

De entreeprijs lijkt op de diversiteit van de festivalbezoekers geen invloed te hebben gehad. Vooral wanneer Frenna op de mainstage optreedt, wordt duidelijk dat het bevrijdingsfestival nog steeds voor veel jongeren het eerste festival is waar ze met vrienden heen (mogen) gaan. Een traditie die zeker niet mag verdwijnen. Wanneer mensen gevraagd worden naar wat ze nou vinden van het aanpassen van die prijs overheerst bij veel een gevoel van: ‘Ze hebben het ook zo moeilijk gehad.’ Door de coronacrisis heeft alles zolang stilgestaan dat velen met liefde vijf euro betalen om eindelijk weer op een festival te kunnen staan in de stad.

FRENNA

© Melissa van Koldam

LINE-UP

Dan de line-up. Dit jaar minder grote namen dan dat we gewend zijn van het Bevrijdingsfestival. Jammer, maar dit zorgt er ook voor dat er een podium wordt geboden aan meer lokale acts zoals CYNN, Jadi D, Them Dirty Dimes en Jonathan Rhodes. Er staan zelfs twee Groningse acts op de mainstage; Inge van Calkar en The Vices. Dit zorgt ervoor dat men niet alleen kan genieten van de vrijheid, maar ook nog eens van Groningse muziek! Na te hebben genoten van The Vices, even op zoek naar avondeten. Over het terrein zijn verscheidende foodtrucks te vinden. De rijen om wat te eten te halen vallen gelukkig enorm mee. Even een nieuwe bodem is wel nodig nu het langzaam een beetje donkerder begint te worden en het lijkt alsof de volumeknop bij zowel de mainstage als de Sena stage omhoog wordt gedraaid. 

Vooral het optreden van Joost van Bellen krijgt de hele Sena stage aan het dansen. Zelfs jonge mensen, die waarschijnlijk geen idee hebben wie deze man is, gaan uit hun dak. Het regenboog gezelschap op stage zorgt voor een vrolijke, ongedwongen openheid om te dansen alsof er niemand naar je kijkt. Deze trend zet zich voort wanneer de mannen van Goldband de mainstage betreden. Luidkeels worden Noodgeval, Mijn Stad en Witte was door het hele publiek meegezonden. Het is een feestje bij de mainstage, maar helaas komt aan alles een einde. En na nog een leuke eindshow van BFG wordt het terrein al zingend en struikelend verlaten. 

FEEST OF FLOP?

Was het even wennen aan het Bevrijdingsfestival in dit nieuwe jasje? Jazeker. Maar zorgden de veranderingen voor een minder leuke dag en een minder leuk festival? Nee, dat gelukkig niet. Nooit eerder voelde het vieren van Bevrijdingsdag meer als een bevrijding en ondanks de kritiek en de negativiteit die rond deze editie van het festival hing was het een goed georganiseerd geheel. Natuurlijk is er nog veel ruimte voor verbetering en zou het fijn zijn als de entreeprijs weer zou verdwijnen, maar gelukkig heeft de organisatie nu weer 365 dagen de tijd om hierover na te denken. Tot volgend jaar!