Op deze vraag heeft Cora eerst even geen antwoord: “Ik ben bijna niet met muziek opgegroeid,” zegt ze terwijl ze de aandacht naar Ingo verschuift: “Over wat ik van huis uit heb meegekregen kan ik eigenlijk niets interessants over vertellen, daarvoor moet je echt bij Ingo zijn.” Pas op de middelbare school is ze zelf muziek gaan ontdekken en vormde ze haar eigen smaak, vertelt Cora. Maar, dat is niet meer opgroeien vindt ze. Dan ben je al je eigen persoon. Komen we later even op terug. Eerst komt Ingo met een plaat op de proppen die voor hem heel tekenend is voor zijn middelbareschooltijd: “Pete Philly & Perquisite met de plaat Mindstate. Je kent het wel van de Karwei reclame. Het is een Nederlands duo dat ’90s jazzy, funky hip-hop maakt. Ik heb het altijd gezien als on-Nederlands goed. Het album is een concept album over verschillende states of mind. Als ik dit hoor ben ik weer even die Ingo van 15 op de middelbare school die ontdekt dat je in de muziek je eigen kant op kan gaan en zo ver kan gaan als je zelf wil. Het is een verhelderende ontdekking die je doet losbreken van waar je vandaan komt. Je kan jezelf verliezen in wat je leuk vindt en je eigen smaak tot in de puntjes uitwerken. Dat is wat deze plaat voor mij betekent. Mijn jeugd zit in die plaat.”
In ‘Een duik in de platenkast van’ vragen we elke maand een Groningse muziekliefhebber naar de meest speciale platen en de bijbehorende verhalen uit hun collectie. Op aanbeveling van Biko Vledder bezoeken we deze maand Cora Ziengs, beter bekend in Groningen onder haar nom de dj: Coco Coquelicot. De 28 jarige is als dj/radiomaker nauw verbonden met de scene in Groningen als onder andere programmeur en initiatiefnemer van Relate Radio. Dat online community radiostation dat ontstaan is uit een ontevredenheid met hoe de huidige dj scene eraan toe was: “Het mocht allemaal wat breder in het aanbod, dus wat meer dingen die niet per se groovy of techno waren.” Geholpen door Hybrid Agency en Club OOST, konden ze Relate realiseren. Ook organiseert ze binnenkort een nieuwe dansavond bij Vera genaamd PAUW!: A celebration of colourful people and groovy underground pop music, waarvan ze trots de nieuwe zeefdruk posters laat zien.
Zodra we binnenstappen bij Cora komt ze met een bekentenis. Eigenlijk heeft ze de platencollectie die in haar muziekkamer staat grotendeels te danken aan haar vriend Ingo. Hij is, net als Cora, dj onder de naam Ingo the Gringo bij Relate Radio en organiseert onder andere Yowsah!, een maandelijks hiphop en groove event in Simplon. Omdat Ingo zo’n invloed heeft gehad op Cora als platenverzamelaar leek het haar meer dan eerlijk om hem bij het interview te betrekken. Bij deze is de platenkast van de maand dus wat uitgebreider dan normaal. Niet één, maar twee muziekliefhebbers spitten door een gedeelde collectie en leggen hun overeenkomsten en verschillen bloot.
Waar ben je mee opgegroeid?
Na toch even doorvragen krijgen we Cora zo ver om ook iets kwijt te laten over haar vroege muzikale invloeden: “Ik luisterde altijd heel veel jazz. Ik heb voor honderden euro's aan CD’s gekocht. Allemaal jazz. En, als ik daar iets uit zou moeten kiezen dan zou het toch wel iets van Ella Fitzgerald of Aretha Franklin zijn.” Uiteindelijk haalt ze een plaat van Aretha Franklin tevoorschijn. “Ik heb vanaf vrij jonge leeftijd zangles gehad. Mijn ouders konden dat eigenlijk niet betalen dus heeft mijn zanglerares dat bijna gratis gedaan, vijf jaar lang. Dat was een hele eer. Ik luisterde toen veel naar artiesten zoals Norah Jones en Katie Melua en mijn zanglerares heeft mij eigenlijk de originele kant van soul en blues opgestuurd. En zo dus naar de gospelmuziek. Dus naar artiesten als Etta James, Ella Fitzgerald en Aretha Franklin. Dat luister ik nog steeds heel veel.”
Wat is je favoriet van een Groningse artiest?
Planet Monkey - A.E.P.
Ingo haalt een donkere hoes tevoorschijn waarin een smaragdgroene plaat verscholen zit. “Dit is een plaat van Planet Monkey, een Groningse beatbakker die ook bij Bambeats, bekend van Pushin Wood Soundsystem, zat. Deze plaat is ook onder dat label uitgebracht. Er hebben veel muzikanten aan meegewerkt en het geheel is uiteindelijk door Planet Monkey in elkaar gedraaid. Er zijn er maar 150 van gedrukt, hij heeft deze ook gesigneerd. Dit is nummer 64 van de 150. Samen met Pushin Wood zijn dit toch wel legends in de Groningse scene.” Tijdens zijn verhaal komt Ingo er tot zijn eigen verrassing achter dat een vriend van hem, Seto Bikouta, trompet op de plaat heeft gespeeld: “Huh?! Dat is een vriend van mij!” waarop Cora lachend reageert: “En daar kom je nu pas achter?”
De Kat - DE KAT
“Ik heb ook nog eentje waar ik even over wil vertellen,” zegt Cora enthousiast zoekende door de kast. “DE KAT van De Kat. Dit is ontstaan uit jamsessies in De Zolder waar ik bij was. Toen maakte ik zelf ook nog veel muziek. Ze zijn helaas gestopt, maar het zijn stuk voor stuk steengoede muzikanten die ontzettend veel verstand hebben van muziek en ook heel veel kennen en geluisterd hebben. Deze plaat is daar dan ook gelijk een goed voorbeeld van. Het zit helemaal vol met een soort livesamples, stukjes van andere nummers die ze integreren in hun eigen muziek. Vol van interpolatie dus. Zo hoor je ook gelijk dat de nummers zijn ontstaan uit jamsessies, ze spelen nummers van anderen en die bouwen ze zo ver uit dat het onherkenbaar en eigen wordt, met af en toe een bekend element dat boven komt drijven. Ik houd heel erg van dat pastiche. Ook omdat zelf dj ben en dat een groot deel is van wat ik doe. Janis is een geweldig nummer van deze plaat.”
Wat is de vreemde eend in de bijt?
Pink Floyd - Meddle
Ingo: “Dit is een vrij vreemde eend: Meddle van Pink Floyd. Het is zo anders dat de rest van de collectie. Ik luister tegenwoordig weinig gitaarmuziek, veel minder dan op de middelbare school. Maar Pink Floyd zal ik altijd hoog in het vaandel hebben. Eens in de zoveel tijd kom ik hierbij terug en dan is het gewoon weer magistraal, je kan er niet omheen. Of je nu van gitaarmuziek houdt of niet, dit is fantastisch. Ook leuk is dat deze plaat een stickertje heeft van Medisch Comité Nederland Vietnam, een soort liefdadigheidsorganisatie van lang geleden. Geen idee wat het precies was, maar mijn vader markeerde hier zijn platen mee. Waaronder deze dus.”
Grandbrothers - All The Unknown
Cora: “Ik draai al vrij lang bij de Oosterpoort tussen de bandjes van de programmering door, en soms wordt je gevraagd voor een band waarvan je denkt: wat moet ik daar in hemelsnaam draaien? Dat had ik dus met deze band. Ik luisterde het op de computer en kon maar niet uitvogelen wat voor publiek erop af zou komen. Maar goed, dat is dan ook wel weer een uitdaging. En de Oosterpoort weet dat ik een uitdaging leuk vind, dus die geven mij wel vaker dit soort opdrachten. Ach, Cora weet daar vast wel raad mee, denken ze dan volgens mij. En dit werd dus ook een fantastisch concert met een geweldige after. Ik heb maar gewoon gedraaid waar ik op dat moment zin in had, want ik had nog steeds geen idee wat ik moest draaien, maar het is een heel groot feest geworden. Alle marker-tekeningen die je op de plaat ziet zijn ook tijdens die after gemaakt. Het is een plaat die ik nooit zelf gekocht zou hebben, maar dit was zo’n fantastische dag dat ik deze gewoon wilde hebben. Ik heb deze dus van de band gekregen, en ze hebben hem helemaal volgetekend. Het is semiklassieke luistermuziek, maar wel heel ritmisch. Het heeft dus ook wel iets weg van techno. Ik zet het ook niet vaak op, want het is niet wat ik normaal doe of luister, maar ik zal deze nooit wegdoen.”
Wat zou meer waardering mogen krijgen?
Pastor T. L. Barrett and the Youth For Christ Choir - Like A Ship…(Without A Sail)
Na een beetje zoeken halen Cora en Ingo samen een plaat van Pastor T. L. Barrett tevoorschijn. “Binnen de niche is dit een bekende plaat,” vertelt Ingo, “een gospel plaat dus.” Beiden hebben ze een liefde voor gospelmuziek, Cora vanuit haar zangles en Ingo door de aanraking met Loft in Vera. “Deze plaat kwam ik tegen in mijn Discover Weekly op Spotify, en dat was op het moment dat ik op de veerboot naar Vlieland stapte,” zegt Ingo, “en het blies me helemaal omver. De pastoor zingt met een kinderkoor. Eerst zingt hij de partijen, en dat wordt dan terug gezongen door de kinderen. Call and response dus. Het geheel wordt hierdoor heel krachtig en veelstemmig, en als je het over zulke grote thema's hebt als godsdienst, tegenslag en het leven werkt dat heel imposant.” Deze plaat zou volgens Cora meer aandacht moeten krijgen omdat het menig gospel dat op de radio gedraaid wordt mijlenver achter zich laat. “Laatst was ik bij mijn ouders en die hadden Radio 5 op waar gospel muziek werd gedraaid. Het was alleen maar van die verschrikkelijke kerkmuziek, ook wel Amerikaanse nummers, maar dat waren vooral country nummers. Ik snap gewoon niet waarom zo’n Radiostation, als er zulke mooie platen bestaan, van dat soort muziek gaat draaien. Ik vind dat we in Nederland op het gebied van Gospel heel veel in te halen hebben. We moeten dieper de cultuur in, en radiostations mogen best wat meer moeite steken in het naar buiten brengen van onontdekte muziek. We hebben geen idee hoeveel goede klanken er uit de zwarte kerken van Amerika komt. We zijn beiden niet gelovig, en het voelt soms een beetje ongemakkelijk om zo diep in de religieuze muziek van toch een hele andere cultuur te duiken. Maar ik vind dat de muzikale kwaliteit van gospel die ongemakkelijkheid overstijgt. Dit zouden we gewoon moeten kennen.”
Wat is je grootste miskoop?
Disco 40 Saturday NIght
Hier heeft Ingo niet echt een antwoord op. Hij vindt zelf dat hij geen echte miskopen heeft gedaan. Wel heeft hij singeltjes gekocht die hij niet meer vaak luistert omdat het rendement van een singeltje niet zo groot is, maar niets waar hij echt spijt van heeft. Als Ingo weg is naar Café de Koffer om bier te schenken stellen we de vraag toch nog even aan Cora, en uiteindelijk komt die met een hele bak aan verzamelplaten waar ze toch een beetje spijt van heeft. “Ik heb een tijd lang van die soul-verzamelalbums gekocht. Van die platen waar veel te veel bekende nummers van verschillende artiesten op één plaat staan. Zo raak je eigenlijk alleen de oppervlakte aan, de hitjes. Mijn smaak gaat toch dieper dan dat.” Terwijl ze dit vertelt zoekt ze door een plank met een stuk of tien verzamelalbums naar een goed voorbeeld. “Compilatiealbums in het algemeen heb ik ook niets mee. Deze bijvoorbeeld: Motown Disco Magic. Diana Ross, The Commodores, ze staan er allemaal op, maar het zijn alleen maar de hits, en dat zijn precies de nummers die mij voor geen meter interesseren. Deze is ook erg: Disco 40 Saturday Night, verschrikkelijk. Als iemand het wil hebben mogen ze het komen halen. Ik zou dit ook nooit durven draaien voor publiek.”
Bij wie moeten we de volgende keer in de kast duiken?
“Iris Luimstra had ik in gedachten,” zegt Cora, “zij studeert muziek aan de universiteit, schrijft als muziekjournalist voor onder andere 3voor12 en The Daily Indie. Aan de uni doet ze onderzoek naar het Zwolse hiphopcollectief Opgezwolle en hun invloed op die lokale scene en Nederlandse hiphop in het algemeen. Ze heeft een hele brede muzieksmaak en heel veel kennis. Ook is ze dj en draait ze ook wel eens bij Relate. Ook doet ze samen met mij PAUW! in Vera, waar ze ook werkt.”