Haar muzieksmaak gaat alle kanten op. Van nummers van Frank Sinatra tot die van Radiohead. En van Sia tot metal tracks. We kennen Ilja de Bruijn vooral ook als de persoon die in haar club Lola ruimte bood aan zeer diverse genres. Helaas bereikte recent ons het bericht dat deze bijzondere locatie aan de Pelsterdwarsstraat niet meer open kon blijven. We besloten haar te vragen om een duik te nemen in haar virtuele platenkast. Niet alleen als saluut aan Lola, maar ook om oude en nieuwe favorieten te ontdekken.

Waar ben je mee opgegroeid?

Als het gaat om de muziek in huis vroeger als kind: “Mijn vader beleefde altijd zijn emoties door de muziek. In die tijd had je alleen maar Nederland 1, 2 en 3 dus we draaiden ‘s avonds veel muziek.” “Als mijn vader dan iets mooi vond dan zette hij dat knetterhard aan. En dan ging hij in de kamer staan met zijn ogen dicht.” Die intense beleving, daar heeft ze dus het nodige van meegekregen. Maar de muziek zelf spreekt ook nog tot de verbeelding. Als voorbeeld noemt Ilja het nummer Het Land Van Het Zwarte Goud van Benny Neyman. 

Dat nummer gaat over een kind wiens vader onder zware omstandigheden in de kolenmijnen van Limburg werkzaam was. Ilja: “Mijn ouders zijn allebei geboren en getogen Rotterdammers.” Ook al had je in Rotterdam geen kolenmijnen natuurlijk, het nummer was wel herkenbaar voor haar vader: “De bezieling was heel erg voelbaar bij dit nummer. Hij heeft me het laatst pas uitgelegd, waar het vandaan kwam. Ik heb dat lang niet geweten, maar toch voelde ik de diepere laag als kind al ergens.”

Andere nummers uit die tijd zijn Want Er Zijn Geen Wolven In Het Bos van Dimitri van Toren, en het nummer Liefde Van Later door Herman van Veen. Een bevriend kunstenaar is juist nu speciaal voor de familie een schilderij over het nummer van Dimitri van Toren gaan maken. Maar ook De Tomatenwraak van Peter Blanker, en het onvolprezen nummer Het Ei van Jaap Fischer werden vaak gedraaid. “De Tomatenwraak is hilarisch. Luisteren naar Peter Blanker was echt iets van mijn vader. Hij had al die nummers van deze artiest. Mijn moeder vond van haar kant met name het hoge volume een probleem.”

Ilja de Bruijn

We kennen Ilja de Bruijn het beste als de eigenaresse van Lola. Veel artiesten kwamen spelen onder het iconische plafond. Het is dan ook niet verrassend dat muziek een belangrijke rol speelt in haar leven. Luisteren daarvan gaat voornamelijk online, maar ze heeft nog wel een platenkast, een kleintje. Het is een kastje van vijftig centimeter met de elpees die ze heeft meegenomen vanuit het ouderlijk huis. Een speler heeft ze vooralsnog niet aangesloten. Maar de muziek van vroeger is niet verloren gegaan. De albums zijn geript en staan op een computer. 

Want met de juiste muziek vergeet je soms echt even alles om je heen, of weet je juist weer veel te herinneren. Als we gaan praten over muziek en over favoriete nummers, dan kan dat niet los worden gezien van haar persoonlijke situatie. Het verleden is belangrijk, en nummers over afscheid zijn vooral actueel. Leaving The Table van Leonard Cohen, Perhaps Love van John Denver & Placido Domingo, Ergens Daarboven van Diggy Dex, en ook If You Go Away van Shirley Bassey. Ilja’s vader is terminaal. Muziek en haar vader konden sowieso al niet zonder elkaar. 

Ilja de Bruijn

Wat is je favoriet van een Groningse artiest?

Qua teksten in combinatie met de muziek is het duidelijk dat de recente EP van CYNN veel indruk heeft gemaakt. Clarified komt heel erg goed binnen: “Het raakt me ook heel persoonlijk. Waar ze over zingt, dat zijn ook dingen die een rol hebben gespeeld in mijn eigen leven.” De kennismaking met de muziek van CYNN kwam uiteraard ook door het feit dat afgelopen september CYNN een releaseshow gaf in Lola. Het was een indrukwekkende introductie. Ilja had niet echt de tijd om de muziek van tevoren te beluisteren: “Ik was zo druk met mijn kind en met de zaak. We hadden het laatste jaar bij Lola wel tweehonderdvijftig bands over de vloer, uiteindelijk. Eerlijk gezegd was ik al blij dat alles liep. Dus tijd om ernaar te luisteren voor de tijd was er niet.” 

Het was uiteindelijk een mooie ontdekking door het optreden in Lola zelf. En ze was niet de enige die onder de indruk was, weten we nog. We schreven er ook over, hier.

Wat is de vreemde eend in de bijt?

“Mijn algemene playlist, daar zit van alles in. Van metal tot musicalnummers, en van Nederlandstalig tot Frans.” In algemene zin blijkt het dan ook lastig om specifiek te benoemen wat een vreemde eend zou zijn. Eerder genoemde Jaap Fischer zou al als een vreemde eend zijn voor velen. Ilja ziet dat anders.  

Wat betreft vreemde eenden zijn we dus wellicht niet bij het juiste adres, want juist ook in Lola was er ruimte voor diversiteit. Al was het soms wat lastig de schoonheid te ervaren van bepaalde muzieksoorten: “In Lola hadden we een keer een ambient-drone-metal act. Het duurde anderhalf uur lang, en er waren tien mensen in de zaal. Het was heel niche.” “Zoek het maar eens op.”

Wat zou meer waardering mogen krijgen?

Lola was dus bij uitstek de locatie waar een podium werd gegeven aan niche genres. “Het is echt de moeite waard om een keer naar wat anders te luisteren.” Vooral brengt ze de waardering van het publiek in herinnering: “Mensen waren zo dankbaar en blij dat ze gewoon hun favoriete muziek konden zien.” “We hadden het altijd heel leuk met de bands die in Lola speelden. Met het team hadden we de drang om er iets moois van te maken. Dat voelden die artiesten ook. Die hadden dan vaak zo’n rot tour achter de rug waar ze bijvoorbeeld vier nachten in zo’n busje moesten slapen. Wij hadden altijd een slaapplek en eten. Soms bleven ze gewoon een nacht extra slapen. Zo’n lekker sfeertje, dat is gewoon fijn.” “Ik hoop dat er trouwens iemand zo gek is om ook met name die niche genres op te pakken. Het wordt anders zo saai in Groningen.” 

 Voor het overige is er ook ruimte voor andere ontdekkingen. Meest recent is ze onder de indruk van het nummer Blue Jeans in de versie van Sofia Karlberg: “Wat een heerlijk rauwe stem. Het nummer zelf is verder heel melancholisch.” Oorspronkelijk is het een nummer van Lana Del Rey: “Volgens mij deed iemand in The Voice het nummer. In Spotify kwam ik meerdere uitvoeringen tegen en zo kwam ik bij Sofia Karlberg uit.”

Ilja de Bruijn

Waar zou je nu meteen afscheid van kunnen nemen?

Het antwoord op deze vraag is alleszeggend: eigenlijk kan van niks afscheid worden genomen. Overgeproduceerde en zielloze muziek zal sowieso al niet in de virtuele platenkast terecht gaan komen. En de muziek van vroeger die nu wellicht minder leuk wordt gevonden, ook daar zitten gewoon herinneringen aan vast. “Ik kocht vroeger wel muziek uiteraard. Daar had ik dan ook echt iets mee, dus dat was op dat moment mooi.” Afscheid nemen zit er niet in: “Ik heb al mijn cd’s geript naar een computer. Dan heb ik niet die fysieke ruimte met al die kapotte doosjes. Je weet hoe het kan gaan, op een gegeven moment valt er koffie overheen, en dat soort dingen.” Op de computer is de muziek echter niet weg: “Het is ook weer grappig om daar weer eens doorheen te bladeren. Het is toch ook anders dan naar Spotify luisteren.”

Bij wie moeten we de volgende keer in de kast duiken?

"Steven van Calcar van stichting Noise in the North. Bij hem verwacht ik punk! Echte hardcore punk. Daar liggen zijn roots.”