1. TAMIKREST
Misschien wel het grootste contrast op de Zwarte Cross. Deze band uit Mali weet Toeareg muziek met rock te combineren. Hoewel er niet veel interactie wordt gezocht reageert het publiek enthousiast en zorgt 'Roger de festivalman' voor wat entertainment. Een cultuurshock is nabij. Hier kunnen alle bands nog wat van leren. Muzikanten met één akkoord The Bayou laten uitdrogen tot een woestijnvlakte. Vooral het vierstemmige zingen en de ritmes maken dit zeer de moeite waard. Indrukwekkend hoe een roerloos gezelschap het publiek zo in beweging krijgt! Tamikrest was dé verrassing op de Zwarte Cross.
Lees hier de recensie
#zc14 De top tien van onze redactie
Gelderse acts doen het goed op Zwarte Cross
Zwarte Cross 2014 zit er weer op. Met 185.276 bezoekers een nieuw gevestigd record voor het festival. Meer dan tweehonderd bands waren op 26 verschillende podia te zien. De redactie van 3voor12gelderland liep zich drie dagen de longen uit het lijf op het grote terrein om jullie van recensies te voorzien. We hebben natuurlijk lang niet alles kunnen zien maar hebben een selectie gemaakt en een top tien gecreëerd.
2. KING DALTON
Een coole groove spelen is een vak. King Dalton is de vakman. Originele muziek en knappe samenzang. Door de valse start lijkt het publiek wat sceptisch maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd wanneer alle instrumenten tevoorschijn worden gehaald. Een lichte elektronische ondergrond zorgt voor ongecontroleerde dansbewegingen op de dansvloer. Een feestelijke afsluiting van de zaterdagavond.
Lees hier de recensie
3. BIRTH OF JOY
De lovende reacties van menig popjournalist op hun nieuwe album blijken volkomen terecht. Psychedelische rock met invloeden van The Doors. Ze krijgen de Roadhouse afgeladen vol, pit, veel zweet, damesslipjes, zoals het hoort te zijn. Leuk ook dat de oma van Bob Hogenelst backstage mee stond te luisteren.
Lees hier de recensie.
4. PETER PAN SPEEDROCK
De grote vriend van de Zwarte Cross mocht natuurlijk niet ontbreken. Gedreven, ruig, vuig en snel kreeg het trio de Roadhouse meteen plat. PPSR laat er geen gras over groeien en smijt er een bak herrie tegenaan. Snoeihard en snel. De stemming in de pit zit er goed in. We zien vele acrobatische hoogstandjes van de mosh-mob van een hoge moeilijkheidsgraad. De landing van de crowdsurfers en moshers is ook uitstekend. Epke Zonderland had het niet beter kunnen doen. Onder het motto ‘niet lullen, maar poetsen’ knallen de oude rotten erin. De security kon het aantal crowdsurfers niet meer bijbenen.
Lees hier de recensie
5. DE STAAT
De Staat is een bekende op de Zwarte Cross. Dus lag het voor de hand dat de band opnieuw zou worden uitgenodigd. De Staat speelt een solide set, energiek maar er mist iets. Er is weinig interactie met het publiek en ook frontman Torre Florim heeft het door. Vanaf dat moment gebruikt hij zijn toverstokje en organiseert hij een mosh pit die uitstekend draait. De sfeer komt er goed in. Het bier vliegt alle kanten van de pit in. Het feit dat Seasick Steve op het podium zichtbaar staat te genieten zegt wellicht genoeg.
Lees hier de recensie.
6. TRUCKFIGHTERS
De geweldadige arrangementen doen denken aan een ronkende motor. Door hun energieke performance kregen ze het publiek zo enthousiast dat er in het publiek een heus schouwspel ontstond waardoor alle aandacht naar het publiek leek te gaan in plaats van naar het podium. Ach, als het alleen om de muziek zou gaan kan je net zo goed thuis een plaat opzetten.
7. RAW FLOWERS
Veel talent in deze band, de gebroeders Mul (ex-The Bloody Honkies), Paul Diersen (ex-Shaking Godspeed) en Ilja Vaags (ex-The Beat Conspiracy). De fijne liedjes met flowerpower-jaren-zeventig-invloeden liggen lekker in het gehoor. En het stemgeluid van Lawrence Mul, you gotta love it! Ze doen denken aan een volwassen versie van folkrock uit de jaren zeventig, maar dan hard. De band staat op die afgelegen plek op de Theaterweide, maar dat heeft er niet voor gezorgd dat er geen publiek is. Sterker nog, de band heeft een schare fans meegebracht. Het publiek stampt en danst er op los. Zelfs een solonummer van de zanger brengt het volk in beweging.
Lees hier de recensie
8. POOR JOHN
Wat kunnen we over dit Twentse duo zeggen? Met twee man een sound en een show neerzetten alsof er een vijfmansband staat, is weinigen gegeven. Jacco, die door een ongeluk aan zijn rechterhand alleen nog zijn duim over heeft, zingt, speelt gitaar en mondharmonica én met zijn voet de hi-hat. Broer Lennard bespeelt de basgitaar, zijn eigengemaakte drumkit (snare én bassdrum) en zingt ook. Dat vraagt om een perfecte lichaamscoördinatie, niet alleen bij Jacco en Lennard afzonderlijk maar ook in het samenspel.
Lees hier de recensie.
9. BEN PRESTAGE
Ben Prestage maakt in zijn eentje vurige fingerpickingblues en is al even rap van tong. Allemaal indrukwekkende solo's, terwijl hij het ritme met zijn voeten flink hoog houdt. Aan het eind van de set wordt de “band” voorgesteld. Rechts op bas: Ben Prestage, achter op drums: Ben Prestage, links op gitaar: Ben Prestage. Elk bandlid geeft een gepaste solo. Het is een bizar optreden. Ongelooflijk knap en steengoed.
10. BELLS OF YOUTH
Ondanks het tijdstip van een brakke zondagmorgen zit de sfeer er goed in in The Bayou. De zon schijnt, mensen zijn blij en drinken alweer bier waardoor het net het begin van een vrijdagavond lijkt. Een leuk bandje, zuivere zang en volgend jaar graag op het hoofdpodium!
Lees hier de recensie.