De dag begint met een hoofdact. Normaal staat op het podium en de rest van de bezoekers van de zwarte cross (vijfenzestigduizend man) staan ervoor. Om bij het podium in de buurt te komen hadden we vroeger op moeten staan. Vanaf de perstribune is er zicht op de mensenmassa. De band steekt van wal en het eerste nummer wordt een beetje vals gezongen. Toegegeven, een slecht begin, maar ze hebben nog een uur om het goed te maken. En dat lukt, want Normaal is een veteraan op de Zwarte Cross. Er vliegen biertjes door de lucht. Op willekeurige plekken op het veld ontstaan er pits. Vooraan is het daarvoor iets te druk, dus dat gaat niet zo best. Sommige mensen worden op handen gedragen en vriendengroepjes maken een rugbyscrum en dansen in het rond. De afsluiter van de set is Oerend hard. Je had kunnen denken dat er al optimaal gefeest werd, maar tijdens deze knaller gaat het publiek nog harder los. Normaal heeft niks verleerd in alle jaren. Het is een strak optreden, een crowdpleaser, en een ontzettend goed begin van de laatste festivaldag.
#zc14 Fiësta route zondag 27 juli 2014
Achterhoekse zomerfeesten
De laatste dag van het Zwarte Cross-feest is alweer aangebroken. Op deze uitverkochte zondag schijnt het zonnetje en is het een beetje benauwd. De dag heeft een knallende start met een aantal Achterhoekse bands die inmiddels een heldenstatus hebben veroverd. Elk jaar komen ze terug en weten ze er een goed feest van te maken. Boh Foi Toch in de megatent en natuurlijk Normaal op het hoofdpodium. In deze Fiësta-route hebben we Normaal mee kunnen nemen.
Gelijktijdig spelen er ook elders op het terrein verschillende bands, zo ook in de Bayou. Bells of Youth werd door 3voor12 den haag omschreven als “vijf vrouwen in een mannenwereld.” All women-bands komen in de scene niet vaak voor, maar anno 2014 is vrouwenemancipatie geen onbekend begrip in de muziekwereld. “Maar we zouden net zo goed een piemel kunnen hebben hoor.” Gelukkig is dat niet zo. Van het debuutalbum Boy worden uiteraard veel nummers gespeeld. De titel bevestigt de stereotiepe rolverdeling tussen man en vrouw, maar gelukkig zegt het niets over de muziek van de vijf vrouwen. De sfeer zit er vanaf het begin goed in. Als ook de hits van Bells of Youth vroeg in de set zitten, blijft de gang erin zitten. “Wie is er dronken?” vragen de dames. Een paar toeschouwers reageert bevestigend. Vervolgens geeft Bells of Youth het goede voorbeeld door zelf aan het bier te gaan. Inderdaad, ze hebben zelf ook ballen.
Bij het hoofdpodium staat nog veel publiek van het optreden van Normaal, dus het is er nog steeds enorm druk. Na dat spektakel vindt het publiek het wel even tijd om ergens bij stil te staan. De rustige liedjes van Dotan zijn daar uitermate geschikt voor. Op sommige liedjes zou je kunnen dansen als je dat wilt, maar dat hoeft natuurlijk niet. Het publiek laat het dansen even voor wat het is, en zingt liever luidkeels mee met de hitjes. Het hoofdpodium is misschien wat te groot voor de subtiliteit van de liedjes van Dotan. De bassist speelt met één hand. Met andere hanteert hij een drumstok om op een tamboerijn te slaan. Eigenlijk zou de hele band ergens op een Perzisch tapijt op een klein podium moeten staan, maar helaas is de schare fans daar te groot voor. Dotan Harpeneau heeft een prachtige stem en zingt melodieuze indiepop. Na de korte set reageert het publiek aanmoedigend met een groot applaus.
De dj drukt op de playknop van een laptop en er barst een gigantisch feest los. Een optreden van The Opposites is een knap staaltje crowd control. Het publiek krijgt voortdurend opdrachten mee. Voor de eerste opdracht moet iedereen zijn shirt uittrekken en ermee zwaaien. Het publiek toont zich meer dan bereid om mee te doen. Zo ver het oog reikt zien we wapperende shirtjes. Tijdens een ander nummer wordt er ergens tussen de boeren een meisje opgetild. The Opposites stellen voor om meer crowdsurfers te organiseren. “We maken er gewoon twee verdiepingen van.” Ondertussen rappen de mannen op het podium voort en kijken uit op een zee waar een groot aantal mensen in drijft. Het hoogtepunt komt wanneer The Opposites het volk in tweeën splitst. Een streep van gras en plastic ontstaat vanaf het podium tot ver het weiland in. Na wat nuttige en sympathieke instructies voor de veiligheid worden links en rechts opgedragen om op elkaar af te rennen. Een bende van agressieve masochisten botst en springt fel tegen elkaar aan. Aan het eind van de set komt een niet zo omstreden vraag: “willen jullie meer of minder Opposites?” Natuurlijk willen we meer Opposites!
In een halfvolle tent van Club Boogaloo begint een voodooritueel. Een zelfgemaakt stuk hout met een snaar produceert psychedelische geluiden. De spanning bouwt zich op. Er wordt een knap meisje het podium opgevraagd. Het is de zangeres van My Baby. De band speelt makkelijke gitaardeuntjes ondersteund met lekkere slide-guitar. Van de stijl is geen worst te maken, want sommige nummers doen denken aan country en blues, en andere komen in de buurt van funk. Maar misschien is die verwarring vooral te wijten aan het slechte geluid. De tent is veranderd in een schelle echoput met af en toe een pieptoon als traktatie. Het resultaat is dat de tent een komen en gaan van publiek is. Als je goed luistert, en de schelle tonen wegmoffelt door je vingers in de je oren te stoppen, hoor je dat de zangeres een prachtige stem heeft. Voor de tweede stem mogen we de drummer hartelijk danken. Het enige eerlijke advies is dus om de geluidsman te ontslaan of meer tijd te nemen voor de soundcheck, want het geluid heeft het optreden zwaar vernacheld.