Douwe Bob is de bekende winnaar van de eerste editie van het programma De beste singer-songwriter van Nederland. Samen met zijn band staat hij voor een afgeladen hoofdpodium. Het is inmiddels lekker warm buiten en men geniet van het zonnetje. Douwe Bob heeft een toegankelijk stemgeluid en speelt vrolijke door country beïnvloede liedjes. De melodieën liggen makkelijk in het gehoor, maar weten weinig te overtuigen. De muzikanten zijn van niveau, maar deze zoete liedjes spreken van weinig originaliteit. Rond het einde van het optreden staat Douwe Bob met zijn rug naar het publiek toe om een deuntje mee te drummen. Hij maakt hierbij weinig contact met het publiek, waardoor een reactie uitblijft. Misschien is Douwe Bob de beste singer-songwriter van Nederland, maar dit optreden was zeker niet het hoogtepunt van de Zwarte Cross.
#zc14 Fiësta route zaterdag 26 juli 2014
We want more
Let's have a party. De Zwarte Cross is drukbezocht deze zaterdag, genoeg volk om een feestje mee te bouwen. In deze route van populaire en feestelijke muziek staan vandaag singer-songwriters, feestbands en een boogiewoogieband. Voldoende ingrediënten voor een succesvolle tweede dag op deze zonnige Zwarte Cross.
Een Zwarte Cross is geen feest als de Backcorner Boogie Band niet is geweest. Dit cliché heeft een kern van waarheid, want de ‘huisband’ van de Cross speelt de muziek die ze in de Achterhoek graag horen. Southern. De band onder leiding van gitarist Hendrik-Jan Lovink presenteerde in januari van dit jaar zijn debuutalbum Faico faico en heeft inmiddels een behoorlijk aantal (festival)optredens op zijn naam staan. Het publiek in de Roadhouse verwelkomt de band op stormachtige wijze. Dan kan er haast niets meer misgaan. De rhythm & bluesshow dampt aan alle kanten. BBB opent met het nummer Angels. De ritmesectie met Mike Visser op drums en Richard Hunting op bas stuwt, knalt en geeft de juiste koers en het juiste ritme aan. De toon is gezet. De doosjes Nozemolie op het podium zorgen ervoor dat de raderen van de mean machine goed geolied blijven. Zonder smering gaat alles naar de tering. BBB is ook niet te beroerd om de shotjes met het publiek te delen. Er wordt zelfs een grote flacon uitgedeeld. Het wordt een gezellig feestje, Backcorner-style. De engelen op onze schouders en op het balkon kijken toe en zien dat het goed is.
En van Roadhouse even een uitstapje bij de buren in de Bayou-weide. De ster van singer-songwriter Tim Knol is vanaf het begin van zijn solocarrière in 2010 snel gestegen, maar toch was hij in 2012 toe aan een sabbatical. In die periode kwam hij op Jamaïca in aanraking met Toots Hibbert van Toots and The Maytals. Samen met een groep lokale muzikanten maakte hij een reggaeversie van zijn hitsingle Sam. Na zijn rustperiode heeft Tim zich ook gericht op een ander genre. Ongeveer een jaar geleden richtte hij de garagerockband The Miseries op. Tim Knol en garagerock? Jawel. De verlegging van zijn horizon heeft hem blijkbaar goed gedaan. Was de mainstage op Pinkpop in 2011 nog een maatje te groot, de Bayou is precies goed voor hem. Getooid met een zwarte cap, een donkere zonnebril en met een baardje oogt hij stukken cooler dan een paar jaar geleden. Eerst worden we getrakteerd op het bekende werk van Tim. Lichte luisterliedjes, af en toe wat gekruid door een meer spicy tempo. Maar als de singer-songwriter meer country serveert, valt dat bij het publiek goed in de smaak. Tim heeft het goed begrepen. Zijn rock-‘n-rolltrein blijft goed op stoom. De Americana-sound past uitstekend in dit kleine country & westernstadje op de Zwarte Cross.
In de tent van Club Boogaloo vliegt het zweet in de rondte. Niet omdat het vreselijk warm is, maar omdat The Smokeys staan te spelen. Een vijftal mannen gekleed in smoking (knipoog, knipoog) staan op het podium waarlijk alles achter te laten. Ze krijgen het publiek aan het dansen met hun Motown-funk. Vooraan staan twee totaal verschillende mensen. De één is klein, heeft een flinke afro en houdt een gitaar innig vast. De ander is lang en gebruikt bij dit optreden niets meer dan een microfoon. Beiden zingen sexy songs over zwetende lichamen die ze graag tegen elkaar willen wrijven. Of over naar bed willen met meisjes die daar helaas te jong voor zijn. De solo's van de gitarist zijn gevoelig en groovy. De band vraagt: “Wie heeft er zin in een feestje?” Onverstaanbaar gejuich volgt, maar de boodschap is begrepen. De band zet alles in om de belofte waar te maken. Het publiek krijgt het laatste woord: “we want more, we want more!”
Dan maar snel door naar de volgende act in de theaterweide: King Dalton. De band begint twintig minuten later omdat het niet lukt sommige instrumenten goed uitversterkt te krijgen. Veel instrumenten gaan namelijk via de microfoon, en dat is op het kleine podiumpje van de theaterweide kennelijk lastig. Sommige leden van het publiek raken wat sceptisch over wat er zal volgen. De vlag van King Dalton is ook al scheef opgehangen, dus of dit wel goed komt, is nog de vraag. Andere mensen zijn dronken en vinden alles best, wat een typische instelling is op de Zwarte Cross. En terecht, want als King Dalton eenmaal begint blijkt alle scepsis over de band onterecht. De aanleiding is onduidelijk maar er danst een aantal stelletjes op de dansvloer. In de tangohouding, maar verder maken ze totaal ongecontroleerde bewegingen. Goeie sfeer dus voor het podium. De muziek wordt ondersteund door een lichte elektronische drum, maar daar wordt druk overheen gepercussioneerd. Voor de muziekliefhebber trekken ze verschillende instrumenten tevoorschijn, waaronder een baritonsax en een banjo. Ze maken de valse start meer dan goed. Een feestelijke afsluiter van de zaterdagavond.